ชีวิตที่พอเพียง : 1225ก. คนไร้รัศมี
ชีวิตที่พอเพียง : 1225ก. คนไร้รัศมี
ชีวิตผมโชคดีที่ได้อยู่ในแวดวงของทั้งคนเก่งและคนดี แต่คนเก่งบางคนชีวิตของเขาน่าจะ ทำประโยชน์ได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ผมจึงรู้สึกเสียดายแทนสังคมไทย (และโลก) ที่ความเก่งของเขา ถูกบดบัง และสิ่งบดบังไม่ใช่อะไรอื่น คือรังสีหรือรัศมีแห่งความเก่งของเขาเอง
ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงมุ่งฝึกฝนตนเองให้เป็นคน "ไร้รัศมี" คือไม่มีมาด ไม่วางท่า โดยผม สังเกตมาตั้งแต่หนุ่มๆ ว่าธรรมชาติของผมเป็นคนท่าทางเอางานเอาการ (ซึ่งเป็นความจริง) ทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย ทำให้มีคนหมั่นไส้ และริษยาไม่น้อย อีกส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะผมมีตำแหน่งสูง (รองอธิการบดี) เมื่ออายุน้อย แต่เมื่อผู้คนค่อยๆ เห็นว่าตำแหน่งของผมย่ำเท้าอยู่ที่เดิม เพราะผมไม่เคยแสวงหา คนริษยาจึงเบาบางลง เดาว่าเวลานี้คงเหลือน้อยมาก เพราะผมคงเส้นคงวาเรื่องไม่แสวงลาภยศ และหมั่นทำประโยชน์ให้แก่หน่วยงานและวงการที่ผมเข้าไปอยู่
เมื่อแก่ ผมฝึกฝนตนเองยิ่งขึ้น ให้เห็นคุณค่า ความสามารถ และเกียรติของคนอื่น ทั้งที่เป็นผู้อาวุโสกว่า และอาวุโสน้อยกว่า ที่สำคัญกว่านั้น คือผมยิ่งเห็น “ความเบาปัญญา” ของตนเอง มากขึ้น บางเรื่องในขั้นหน่อมแน้มด้วยซ้ำ
ผมมุ่งฝึกฝนตนเอง ทั้งเรื่องการเรียนรู้ และการดำรงตนให้เป็นคนง่ายๆ ไม่เรียกร้องความเคารพยกย่อง เอาอกเอาใจ คือเป็นคนไร้รัศมีนั่นเอง แต่สาวน้อยและลูกๆ บอกว่า ผมเป็นคนมี “รังสีอำมหิต” อยู่ในตัวโดยธรรมชาติ คือเป็นคนน่าเกรงขาม “แม้แต่หมายังกล้ว” “ผีก็กลัว”
สิ่งที่ผมระมัดระวัง คือการแผ่รังสี ไปบดบังความกล้าคิดริเริ่มสร้างสรรค์ของผู้อาวุโสน้อยกว่า เช่นตอนออกจาก ผอ. สกว. ผมระมัดระวังมาก ไม่ให้ตนเองทาบเงาไปบดบังอำนาจในการสร้างการเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องของ ผอ. ท่านใหม่ คือ ศ. ดร. ปิยะวัติ บุญ-หลง และผมภูมิใจมากที่น่าจะทำได้สำเร็จ
ตอนนี้ออกจาก ผอ. สคส. ผมก็ระมัดระวังเช่นเดียวกัน โดยที่เนื่องจาก สคส. ต้องเลี้ยงตัวเอง ผมจึงคอยช่วยอยู่ห่างๆ รักษาระยะห่างไว้ให้มาก เพื่อให้ ผอ. ท่านใหม่ คือ ดร. ประพนธ์ ผาสุกยืด แสดงภาวะผู้นำได้เต็มที่
การไม่ยึดมั่นถือมั่นในเกียรติ ยศ วัย ความรู้ ปัญญา ฯลฯ ทำให้ตัวเบา จิตใจโปร่งสบาย และช่วยให้สามารถทำงานร่วมมือกับผู้อื่นได้มาก ทำประโยชน์ได้มากขึ้น
วิจารณ์ พานิช
๑๓ เม.ย. ๕๔
ความเห็น (4)
เป็นข้อคิดที่มีค่ามากๆ เลยครับ
จากการได้ทำ GotoKnow ร่วมกับอาจารย์ในหกปีที่ผ่านมา ผมขอยืนยันในเรื่องนี้ว่าอาจารย์ได้ให้อิสระในการทำงาน และเห็นคุณค่าในการทดลอง และคุณค่าของ "ของจริง" ไม่ใช่ "demo" ในห้องประชุม อีกทั้งอาจารย์ยังไม่ถือตัวเข้าถึงได้ง่ายมากครับ
พอทำงานกับแหล่งทุนอื่น ทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงความแตกต่างครับ ถ้า GotoKnow ไม่ได้เริ่มต้นด้วยทุนจาก สคส. ก็คงไม่ได้มาถึงวันนี้ครับ
ขอบคุณสำหรับบทความดีๆของอาจารย์ค่ะ ^^
ขอแสดงความเคารพค่ะ ถ้าผู้ใหญ่ในสังคมไทยเป็นแบบนี้เยอะ ๆ คงจะดีค่ะ