องค์ความรู้จากประสบการณ์ชีวิต
ความพิการ เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่พึงปราถนา แต่เมื่อมันเข้ามาเกี่ยวข้องกับเราไม่ว่าจะโดยตรงหรือโดยอ้อม สิ่งแรกที่เราควรทำคือ การยอมรับ ( ไม่ใช่ยอมรับในชะตากรรม ) แต่เป็นการยอมรับในความแตกต่าง มองหาช่องทางที่จะอยู่ร่วมกันภายใต้ความเชื่อว่า คนทุกคนมีศักยภาพสามารถพัฒนาได้ภายใต้ โอกาสที่ได้รับและแสวงหา
โอกาส เป็นจุดสำคัญที่สุดในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนพิการ เพราะโอกาสเหมือนกับบานประตู ถ้าโอกาสไม่มีก็เหมือนบานประตูไม่เปิดเมื่อบานประตูไม่เปิดเขาก็ออกไปไม่ได้ แต่เมื่อไรที่มีโอกาสก็เหมือนกับบานประตูเปิดเขาก็สามารถเดินออกไปได้ ไปพบกับสิ่งต่างๆ ไปปรากฏให้โลกภายนอกได้เห็นว่าในตัวเขามีอะไรเป็นเช่นไร
ความเชื่อ เป็นแรงจูงใจให้สามารถเดินไปถึงจุดนั้นๆได้ ความเชื่อที่สำคัญที่สุดคือความเชื่อในตัวของตัวเอง แต่กว่าจะทำให้คนพิการมีความเชื่อในคุณค่าของตนเอง คนใกล้ชิดจะต้องเชื่อในตัวเขาก่อน แล้วค่อยเชื่อมความเชื่อนั้นไปสู่ตัวเขาให้เขาได้มีความเชื่อในตนเองคนเมื่อมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ก็จะมีพลังใจที่จะต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคนานานับประการได้ความพิการจึงไม่เป็นข้อจำกัดสำหรับเขาต่อไป
ความรักอย่างจริงใจ เป็นพลังใจให้เขารู้สึกปลอดภัย ไว้วางใจคนรอบข้างและสังคมมองโลกในแง่ดี ดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขในท่านกลางความบกพร่อง ความรักของเขาไม่ได้ต้องการมากมายมหาศาล แต่เขาต้องการความรู้เพียงสัมผัสได้ ด้วยการแสดงออกอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ
ความภาคภูมิใจในตนเอง เกิดขึ้นในตัวของเขาเอง โดยกระบวนการให้โอกาส ตามความเชื่อ และให้ความรักอย่างจริงใจ ของคนรอบข้างและสังคม เมื่อคนพิการคนหนึ่งที่เคยท้อแท้ เคยเป็นภาระกับคนอื่นได้รับสิ่งเหล่านี้ นอกจากจะเกิดคุณค่ากับชีวิตของคนพิการโดยตรงอย่างมหาศาลแล้ว คุณค่าที่เกิดกับครอบครัวคนใกล้ชิดก็มหาศาล แล้วกระจายไปสู่ระดับชุมชน สังคม
ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร สภาพไหน สถานะใด เมื่อเขายังมีลมหายใจเขาก็คือส่วนหนึ่งของสังคมที่ทุกคนอยู่ ใช้อากาศหายใจร่วมกันและเท่ากัน ดังนั้นการให้สิ่งที่กล่าวมาแล้วกับคนพิการ ถ้ามองจริงๆแล้วเราไม่ได้ทำเพื่อคนอื่น ถ้าพิจารณาให้ลึกเราทำเพื่อตัวเราเองต่างหาก
สิ่งเหล่านี้ได้ประจักษ์มากับตนเองกว่า 20 ปี ทั้งในฐานะแม่และฐานะครู ลองดูซิค่ะ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น