ครูเรามาแล้วๆ

วันนี้ เด็กๆ ทำให้ครูแปลกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง และสื่อความรู้สึกได้ว่า.....คิดถึงเหลือเกิน.....

วานนี้ มีเด็กราว ๕-๖ คนเท่านั้นที่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ครูไปคุมสอบ NT ป.๖ ที่ ร.ร.บ้านด้ายฯ
บางส่วนรู้จากเพื่อน นอกนั้นจะรู้ก็เมื่อเห็นคุณครูท่านอื่นเข้ามาแทน

ผ่านไปครึ่งวัน เสร็จภารกิจแล้วครูก็เข้าไปโรงเรียน เห็นคุณครูปราณีกำลังเก็บกระดาษคำตอบอยู่ ครูก้าวเท้าเข้าไปยืนเคียงคู่ พอเห็นครูปรากฏกายที่หน้าประตูเท่านั้นล่ะ คนแรกที่เห็นบอกเพื่อนๆ ว่า ครูเรามาแล้วๆ เด็กๆ พากันก็ยิ้มร่า ส่งเสียงเฮ พร้อมกับปรบมือกันเกรียว เสียงกึกก้องห้องจนครูอึ้งไปชั่วขณะ

หนึ่งปีที่สู้รบปรบมือกันมา สุขมั่งทุกข์มั่งตามประสา ครูเฝ้าดูพัฒนาการของแต่ละคน หลายๆ คนเป็นไปดังหวัง หลายๆ คนมีทิศทางในการเติบโต หลายๆ คนพร้อมที่จะก้าวเดินต่อไป และอีกไม่กี่วันก็จะผ่านพ้นบันไดขั้นนี้ไปแล้ว

ความผูกพันที่ก่อตัวมาตั้งแต่ต้นปี หยั่งลึกถึงใจดวงน้อย แต่แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยในวันเวลาปกติที่พบเจอกัน มาวันนี้ หลายคนไม่รู้ว่าครูไปไหน แม้จะดีใจอยู่นักแต่ในส่วนลึกยังนึกถึงกันอยู่ (ชิมิๆ) และคิดว่าจะไม่ได้เห็นครูทั้งวัน

รอยยิ้มพิมพ์ใจของแต่ละคน เสียงเฮ เสียงปรบมือแสดงความดีใจ (จนออกนอกหน้า) ครูรู้สึกราวกับว่าฝันไป และเด็กๆ ก็คงจะเห็นครูยิ้มรับความดีใจของพวกเขาอย่างมีความสุขที่สุด