สีขาวพราวพร่างกระจ่างหอม
สีขาวพราวพร่างกระจางหอม
ใคร่ดมดอมดุจแรกรักเสน่หา
กลิ่นขจรขจายเหนือกาลเวลา
ผุดขาวพราวตาแม่ดอกสเลเต
....
ดอกเอ๋ย ดอกสเลเต
ดอกไม้แห่งแดนดินถิ่นอีสาน
หอมยวนใจในสายธารกาลเวลา
อยากจะเก็บเจ้ามาประทับทรวง
หวังจะเป็นเช่นดังเจ้า
ที่หอมหวานรุมเร้าความเศร้าหาย
แต่แท้จริงเรื่องหลักหนักมากมาย
ไม่อาจบริสุทธิ์ขาวไสวได้อย่างเจ้าเลย
คำสำคัญ (Tags): #สเลเต
หมายเลขบันทึก: 427195เขียนเมื่อ 19 กุมภาพันธ์ 2011 16:09 น. ()ความเห็น (3)
แวะมาอ่านกวีครับผม
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน
ชอบมากค่ะ