เศร้า เหงา และว้าเหว่

           เป็นธรรมดาของคนที่อยู่ในวัยปลดเกษียณอายุ ที่ถึง ๖๐  ปีแล้ว  แต่ ข้าพเจ้านี่ซิ อายุก็จะพึ่ง ๓๘ ปีนี้เองยังกับดูเหมือนว่าตัวเองปลดเกษียณที่อายุ ๖๐  ปี  แต่เพราะเป็นว่าเราเป็นทหารล่ะกระมัง จึงได้รับเบี้ยหวัดบำนาณจึงปลดอายุเกษียณของตัวเองลงที่นี้  และการที่ว้าเหว่ นี่เองเป็นสาเหตุให้หลายคนหาอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

        " แต่จะมีใครซักคนที่เข้าหาความจริงของสัญชาตญาณ  ว่าเดิมแล้วสัญชาตญาณของมนุษย์ที่แท้นั้นคือ อะไร  กาม กิน เกียรติ  หรือ  หรือ เป็นผู้ที่เสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้แก่สิ่งที่ถูก"

    นั้นเองจึงเป็นประเด็นของปัญหาทั้งปวงว่าสิ่งที่ถูกคืออะไร

บางคนว่าสิ่งที่ถูก คือ ตัวฉันเอง

บางคนว่าสิ่งที่ถูก คือ  พวกฉันเอง

บางคนว่าสิ่งที่ถูกคือ สิ่งที่ได้มาด้วยอำนาจ ไม่ว่าอำนาจจะมาจากไหน ข้าฯขอเอามา"

บางคนว่าสิ่งที่ถูกคือ สิ่งที่ตนเองพอใจ

บางคนว่าสิ่งที่ถูกคือ ศรัทธา เมื่อมีศรัทธาแล้ว อะไรๆก็สำเร็จไปได้

"ซึ่งทุกสิ่งล้วนเป็นมุมมองที่แตกต่างกัน  จะมีใครซักคนที่ยอมทุกอย่างเพื่อสิ่งๆนั้น สิ่งที่ไม่มีแม้แต่ความหวัง"

[จีระพา อุ่นแก้ว]

นมัสการพระคุณเจ้า

          เห็นชื่อบันทึก "เศร้า เหงา และว้าเหว่" แล้ว คิดไม่ถึงว่าพระคุณเจ้าจะบันทึกได้กินใจขนาดนี้ ลึกซึ้งมาก ชอบและเห็นด้วยที่ว่า สัญชาตญาณของมนุษย์ที่แท้คือผู้ที่เสียสละทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่สิ้งที่ถูก ส่วนความเศร้า ความเหงา และความว้าเหว่ ย่อมมีอยู่ในมนุษย์ทุกคน ขอให้เราทำตัวเป็นเพื่อนกับมัน เข้าใจว่าธรรมดาของชีวิตมีสิ่งเหล่านี้เป็นเพื่อนเสมอ แล้วเราจะไม่รู้สึกว่า เศร้า เหงา และว้าเหว่ เลย