เรื่องเมื่อวันวาน

  เมื่อสมัยที่ยังเป็นเด็กนักเรียนบ้านนอก ต้องเดินทางไปโรงเรียนเป็นกิโลเมตร ผู้เขียนผอม ตัวเล็กมาก แต่ก็เดินไม่แพ้ใคร ชอบไปโรงเรียน ไปนั่งอ่านหนังสือเด็กก้าวหน้า และหนังสือชัยพฤกษ์ บางครั้งก็มีหนังสือเก่าๆ ที่เขาเอามากองให้เด็กๆอ่าน ไม่น่าเชื่อ ในหนังสือเก่าเหล่านั้น ช่างมีเรื่องชวนให้ติดตามมากมาย บางครั้งรู้สึกเสียดาย ที่หน้าที่สำคัญ หรือกำลังสนุก มีอันฉีกขาดไป เลยต้องจินตนาการเดาเรื่องกันต่อไป

  ผู้เขียนชอบทำในสิ่งที่คนอื่นไม่ค่อยทำ เวลาชั่วโมงพัก ตังเองก็จะมุ่งตรงไปห้องหนังสือ(เรียกห้องสมุดไม่ได้ เพราะมันคือที่กองหนังสือเก่าๆเอาไว้) บางครั้งผู้เขียนก็เอาสมุดมาวาดภาพคน ใส่เสื้อผ้าตามจินตนาการ มีทั้งชุดสั้น ชุดยาว หลากหลาย เช่นนี้ จึงเป็นที่ผิดสังเกตของคุณครู  ท่านได้ย่องมาแอบดู ว่าทำไมผู้เขียนจึงมาเก็บตัวเงียบๆที่นี่ เมื่อคุณครูทราบแล้ว ก็เอาผลงานของผู้เขียนไปโชว์ ให้ครูท่านอื่นดู และวิพากวิจารณ์งานออกแบบของผู้เขียน ตอนนั้นไม่รู้เรื่องอะไร แต่รู้สึกอายมากๆ มันเคอะเขินไปหมด

 เวลาต่อมา เพื่อป้องกันครูแอบดูผู้เขียนอีก ผู้เขียนจึงออกไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่ไม่นาน ก็ย่องไปที่กองหนังสืออีก คราวนี้ เข้าไปลอกบทความเกี่ยวกับเคล็ดลับต่างๆ เช่น การซักผ้าที่เปื้อนกาแฟ เป็นต้น บางครั้งหนังสือมันเก่ามาก และคาดว่า เขาต้องเอาไปทิ้งเร็วๆนี้ ผู้เขียนก็จะใช้วิธีตัดข้อความเสียเลย เอามาสะสมมากมาย ก่อนต้นฉบับจะถูกทำลายไป

   ด้วยเหตุที่มีนิสัยอย่างนี้ เมื่อเติบโตขึ้น ผู้เขียนจึงมักมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่ไม่น่าสนใจสำหรับคนอื่น ชอบมองเห็นจุดที่ไม่มีใครสนใจ ใครทำอะไรไม่ได้ ผู้เขียนจะทำต่อ ทำให้ได้ จึงจะรู้สึกสบายใจ

  อุปนิสัยของคนเมื่อเยาวว์วัย เป็นฐานรากสำคัญของชีวิต เป็นสิ่งที่ติดตัว ติดใจเราเสมอมา การฝีกสอนจากผู้อื่น อาจได้ผลระดับหนึ่ง แต่ถ้าเกิดแรงบันดาลใจเอง นั่นแหละ เรากำลังสร้างความเป็นตัวตนของตัวเราเอง

  จันทร์หรรษา กับเรื่องเล่า เมื่อวันวานค่ะ

[ถาวร]

สวัสดีค่ะพี่ตันติราพันธ์

  มาฟังเรื่องเล่าดีๆในวัยเด็ก สิ่งเล็กๆน้อยๆที่เราไม่มองข้ามเป็นผลดีมาถึงปัจจุบันนะค่ะ  ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณถาวร

   ขอบคุณมากเช่นกันค่ะ ที่ติดตามอ่านเรื่องเล่าสมัยเด็กๆ

เจ้าของเรื่องรู้สึกปลื้มจังเลยค่ะ

โลกส่วนตัว คือการแสดงความเป็นตัวตนของเราเอง

วันนี้รู้สึกมีความสุข ที่ได้ระลึกถึงวันวานค่ะ