จดหมายถึงครู l จิตชอบขุดดินปลูกต้นไม้ มากกว่าเดินช๊อปปิ้ง
ณ บ้านพักขอนแก่น
วันอาทิตย์ที่ ๒๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๔
กราบสวัสดีค่ะครู
เสียงภายนอกในบ้านพึ่งจะเงียบลง เพราะเด็ก ๆ เริ่มเข้านอน วันนี้บ้านติ๋วคนเยอะ เพราะลุงมานอนด้วย เฉพาะที่นอนในบ้านก็ ๗ คน กลับไปแล้วสี่ บ้านดูคึกครืนไปเลยค่ะครู เห็นจิตตนเองชัดมาก ๆ กับการที่มีเด็ก สี่ห้าขวบสองคนมาวิ่งซนในบ้าน ต้องหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะทำอะไร หรือ เอ่ยอะไร ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ เพราะทุก ๆ ครั้งที่ญาติ ๆ มาหาหมอหรือปิดเทอมก็จะมีเด็กมาอยู่ด้วย ก่อนหน้านี้ก็ให้อยู่ไปตามหน้าที่ แต่ครั้งนี้พยายามทำความรู้กับตนเอง
รับรู้ว่าการอยู่คนเดียว สบายกาย สบายใจ แต่พออยู่หลายคนก็มีการสัมพันธ์กันตามรูปแบบ แต่เราก็สามารถมีวิถีชีวิตเราได้ แบบเนียน ๆ
วันนี้แต่เช้า ติ๋วลุกขึ้นมาขุดดินปลูกต้นไม้หลังบ้าน จากที่ละทิ้งไปนาน จนคนสวนมาเผา เห็นตอนแรกใจเศร้าสลดที่ต้นไม้ถูกเผา (อีกแล้ว)
ติ๋วค่อย ๆ เดินย่ำสำรวจไปเรื่อย ๆ เอะ ก็ยังเหลือรอดอยู่หลายต้นนี่ จึงแว๊บขึ้นมาว่า “มีกล้าพันธุ์สมุนไพรที่หน้าที่ทำงานไม่น้อย เอามาปลูกดีกว่า” พอได้ที่ติ๋วจับจอบขุด ๆ ๆ และก็ขุด ปลูกไปเรื่อย ๆ แบบไม่ยั้ง น้ำก็ต่อสายยางออกมาจากหลังบ้านตนเอง แล้วก็ฟังวิทยุหลวงตาไปด้วย บางคราก็มีพี่อ้อ เดินมาคุยด้วย หรือมีใครตะโกนมาจากหลังบ้าน ขุดไปปลูกไป ก็นึกถึงสวนสมุนไพรของน้องนี จะว่าไป ก็ดีเหมือนกันนะคะครู เชียร์ให้น้องทำ ติ๋วก็ทำด้วย แม้ดูจากรูปการแล้วจะยาก เพราะระบบน้ำก็ยังไม่มี แถมเมื่อไหร่ที่เผลอเรอ ก็จะมีคนมาช่วยเผา ตัวติ๋วเองก็ไม่อยู่บ่อย ๆ แต่ก็จะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ ติ๋วได้เรียนรู้ว่า การได้ปลูกต้นไม้ ทำให้ใจนิ่งเย็น เหมือนต้นไม้ช่วย รักษาใจ มานึก ๆ กับตนเอง นานแล้วที่ไม่ได้หยุดเดินทาง (เพราะสุดสัปดาห์นี้เพียงไปเยี่ยมปู่ค้างคืนวันศุกร์แล้วก็กลับมาขอนแก่น) เกือบ ๆ เที่ยงแม่โทรมาบอกว่า “ลุงมาถึงแล้ว” แต่ติ๋วก็ยังมอมแมมอยู่ในสวน จึงวางมือก่อนแล้วไปอาบน้ำไปหาญาติที่ศูนย์หัวใจ พอไปถึงบัตรนัดลงวันที่ ๒๔ มกราคม ๒๕๕๔ หมอไม่รับ admit แต่ก็ทำความเข้าใจกันได้ว่า “มานอนบ้านติ๋วก่อนละกัน” แวะไปทานข้าวเที่ยงที่ไก่ย่างระเบียบแล้วก็เข้าบ้านกัน
บ่าย ๆ ญาติอยากจะไปเที่ยวที่ “ประตูน้ำ” ครูขาใจติ๋วไม่อยากไปเลย เพราะทุกครั้งที่เดินห้าง หรือเดินในแหล่งช๊อปปิ้งหลัง ๆมานี้ จะเหนื่อยแบบไม่มีเหตุผล แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ แล้วก็อดทนพาไป มี แม่ พี่หมอน (มาจากกรุงเทพฯเป็นลูกสาวคนโตของลุง) พี่เตี้ย และน้าราญ แต่แวะส่งน้าราญกลับบ้านที่ บขส. พอขับรถพาญาติไป ประตูน้ำก็เดินเป็นเพื่อน ๆ ท่าน รับรู้ถึงความรู้สึกเหนื่อยในตนเอง แทบจะนั่ง หาว และเมื่อย พอสังเกตเห็นแต่ละคนเริ่มล้าประมาณสี่โมงครึ่งจึงชวนกลับ พอรู้สึกว่า “จะได้กลับความรู้สึกกระชุ่มกระชวยปรากฏขึ้นค่ะ” แต่ช่วงเดินออกมาก็นึกขึ้นมาถามตนเองว่า
“เอ.....ติ๋วเบื่อหน่ายกับการเดินช๊อปปิ้งตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
ทั้ง ๆที่เมื่อก่อน เดินห้างแก้เครียด ไม่ก็ ช๊อปปิ้งแก้เครียด
มานึก ๆ ย้อนเป็นภาพการเดินห้างช่วงปีใหม่ตอนอยู่เมือง นนท์ กับบทเรียนที่ถอดไว้ สังเกตใจในห้างสรรพสินค้า ปีกว่ามาแล้ว ภาพนี้ปรากฏขึ้นมาในหัว อย่างนี้รึเปล่าค่ะที่ครูสอนติ๋วว่า “ให้เรียนรู้ ให้รู้จักสังเกต ใช้ชีวิตเหมือนเดิมแต่ไม่เหมือนเดิม” อยู่ดี ๆ เรื่องราวที่เป็นส่วนเกินของชีวิตก็ค่อย ๆ ลดลง
กลับจากไปประตูน้ำ ติ๋วจึงจับจอบไปขุดดินปลูกต้นไม้ต่อ ครานี้พี่หมอนและหลาน ๆ ลงมาลุยช่วยกัน ชุดสวยมอมแมมกันใหญ่ เหมือนใจติ๋วได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ขุดดินก็เหนื่อยอยู่นะคะครู แต่การได้คลุกกับดิน มอมแมมบ้าง แต่ใจก็สบายกว่าการอยู่ท่ามกลางสินค้ามากมาย และฝูงชน แต่ก็รับรู้กับตนเองว่า “ธรรมชาติของจิตติ๋ว พอใจกับการขุดดินปลูกต้นไม้มากกว่าการเดินเที่ยวช๊อปปิ้ง” แต่เมื่อต้องอยู่กับแหล่งช๊อปปิ้งก็ทำได้เพียงอดทน และก็หายใจอย่างที่ครูสอนไว้
กราบขอบพระคุณครูนะคะที่เมตตาสอน เพราะความเมตตาของครู จึงทำให้ติ๋วพอพยุงตัวได้ ณ ทุกวันนี้.......รักครูค่ะ
ความเห็น (2)
สักวันจะปลูกต้นไม้บ้างครับ
ตอนนี้กำลังดิ้นรนหาทางไปปลูกต้นไม้
ดูแลต้นไม้ ครับ
วันนี้นีก็ลงไปพรวนดิน รดน้ำค่ะ ทำทั้งๆที่ง่วงนอน
แต่ทำแล้วกลับเบาตัวเดินดูวิวต้นสนอย่างเบิกบาน
รุ้สึกดีที่ได้อยู่ตรงทางเดินค่ะ