ยืนสู้แดดตากฝนคือต้นไม้
เขียวขจีคลี่ใบปรุงอาหาร
เติบโตมาคุณค่าเหลือประมาณ
แลัวถึงกาลมารผจญคนทำลาย
บ้างจะเอาไปขายเป็นไม้แผ่น
บ้างก็แค่นเข่นล้มจนจมหาย
น้ำเหนือเขื่อนท่วมทับวับมลาย
บ้างก็ตัดต้นปลายขายโรงงาน
บ้างก็เห็นเป็นป่ารักษาไว้
เพื่อใครใครเที่ยวชมไม้ม่าน
ทุกทุกต้นทุกทุกกอส่อสันดาน
จะล้างผลาญเผาฟันให้บรรลัย
มิเล็งเห็นคุณค่าอันประเสริฐ
ยางยูงสูงสง่าต้าหว้าใหญ่
ทั้งป่าดิบป่าเต็งรังร้อนดังไฟ
มวลพฤกษาน้อยใหญ่ร้องครวญคราง
แต่ละต้นแต่ละต้นถูกคนล้ม
เพื่อสะสมทรัพย์สินสิ้นคนสร้าง
ถึงคราหยุดจะให้ยั้งยังเลือนลาง
ถึงคราวางจะละวางยังลืมตัว ฯ
ไม้ใหญ่หยัดยืนยังอยู่
มองดูสง่าราศรี
ไร้ไม้ไร้งามความดี
วิถีแห่งความเดียวดาย