นิทานที่ 14 บุญค้ำนำซู

 

 

บัดนี้ จักกล่าวถ้อย              ชายถ่อยโถงทราม

     การงานเสย                  บ่หวนหาสร้าง

     กลางเว็นลี้                    หลับนอนในป่า

ตกค่ำ ตานกเค้า                 หาเข้าลักของ

 

คืนหนึ่ง มันย่องเข้า             เฮือนเศรษฐีคำ

     นายยามหลับ                เซือบไปคราวน้อย

สะเดิด นำเสียงฮ้อง             โวยวายนายเฮียก

เงาดำ เลยล่วงล้ำ                ไขตู้ทรัพย์สิน

 

     โจรหอบได้                   ผ้าห่อปบหนี

     ทางในมี                       เพชรนิลคำแก้ว

โจเจ เสียงซาวบ้าน             หลายคนพร้อมตื่น

ปุมแล่น ตามผู้ร้าย              นำเข้าป่าดง

 

เห็นว่า คนไล่จ้อ*               มาม่อนำหลัง

     มันเลยหลบ                  ล่วงไปในถ้ำ

คูหา ฤษีเจ้า                       จำศีลเนาอยู่

โจรก็ วางห่อไว้                  เปียป้อมเปิดไป

 

เมื่อนั้น คนไล่เข้า               เห็นห่อเงินคำ

ในถ้ำ ของฤษี                    จึงคุมตัวเจ้า

มัดศอก เอาไปฟ้อง            พระยาเมืองลงโทษ

เห็นของกลางโท่นโท้          ในถ้ำเขตธรรม

 

พระยา ตรัสสั่งซี้                ลงโทษเถิงประหาร

ทันที เสียงอึงคะนึง             แผ่นดินไหวดิ้น

      เสาโฮงล้ม                   คลอนแคลนแหงแตก

      สะเนือนเจื่อนเย้           คนย้านสั่นสาย

 

พระยา เห็นเหตุฮ้าย            อาเพศคุงเมือง

เลยเปลี่ยน คำลงทัณฑ์       ปล่อยฤษีเจ้า

      ขอขมาแล้ว                 หามคืนดงส่ง

ดินไหว เซาเงียบนิ่ง            คนฮู้สิ่งบ่ควร

 

ซีวิต ยืนสืบมื้อ                   ผุดผ่องบริสุทธิ์

     ใจเป็นธรรม                 บาปกรรมไกลเว้น

     เป็นคำแท้                    ฝังดินบ่สูญค่า

ความจริง ซูซื่อไว้              กายสิ้นชื่อยัง ท่านเฮย

(30 ตุลา 2010) 

 

* ไล่จ้อ - ไล่ตามมากระชั้นชิด