.
อ.จูเลียน ถัง (Julian Tang) ผู้เชี่ยวชาญสาขาไวรัส จากโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ทำการศึกษาโดยใช้กระจกขนาดใหญ่ เทคนิคไฟแฟลช และกล้องถ่ายภาพความเร็วสูงระดับ 250,000 ภาพ/วินาที
.
เพื่อศึกษาการแพร่กระจายของเชื้อโรคไข้หวัดใหญ่ (flu) จากการไอ (coughing), จาม (sneezing), หัวเราะ (laughing), และพูด (talking)
.
ผลการศึกษาพบว่า การผิวปากหรือเป่านกหวีด (whistling), หัวเราะ (laughing) ทำให้เชื้อกระจายไปได้มาก
.
การศึกษาก่อนหน้านี้พบว่า การไอ จามทำให้เชื้อหวัด ไข้หวัด ไข้หวัดใหญ่กระจายไปไกลประมาณ 1.8 เมตร
.
การศึกษานี้พบว่า การผิวปาก เป่านกหวีด หรือหัวเราะทำให้เชื้อโรคกระจายไปในอากาศได้คล้ายๆ กัน
.
ถ้าอยู่ในบริเวณที่คนอยู่กันแออัด หรือติดแอร์ เช่น ไนท์คลับ ผับ บาร์ ฯลฯ เชื้อจะกระจาย และล่องลอยไปในอากาศได้ไกล และนานกว่าในที่โล่ง
.
เรื่องที่ไม่ควรลืม คือ เชื้อหวัด ไข้หวัด ไข้หวัดใหญ่ปนเปื้อนผ่านเสมหะ น้ำมูก น้ำลาย ไปยังมือของคนที่ไอ จาม หรือสัมผัสจมูกได้, และจะติดต่อผ่านมือ... ปนเปื้อนผ่านวัสดุ เครื่องใช้ไม้สอยต่างๆ เช่น ลูกบิดประตู คอมพิวเตอร์ ราวขึ้นลงบันได โทรศัพท์ ฯลฯ
.
การล้างมือด้วยสบู่ หรือถูมือด้วยเจลแอลกอฮอล์ก่อนกินอาหาร-ดื่มน้ำ-สัมผัสใบหน้า-เข้าบ้าน, และหลังเข้าห้องน้ำ-สัมผัสคนอื่น-สัมผัสสิ่งของใช้ร่วมกับคนอื่น-เล่นกับสัตว์ มีส่วนช่วยป้องกันโรคได้
.
โรงงาน โรงอาหาร สถาบันการศึกษา และสถานที่สาธารณะควรพิจารณาจัดทำห้องน้ำแบบซิกแซก มีที่บังตา แทนการใช้ประตูที่ต้องจับลูกบิด เพื่อลดโอกาสแพร่กระจายโรคได้ในระยะยาว
.
ห้องน้ำที่ไม่ปกปิดมิดชิดจนเกินไปมีส่วนช่วยป้องกันการสูบบุหรี่หรือยาเสพติดของนักเรียน นิสิต นักศึกษาได้ในระดับหนึ่ง
.
ถึงตรงนี้... ขอให้ท่านผู้อ่านมีสุขภาพดีไปนานๆ ครับ
.
ที่ มา