กำลังใจ จากคนใกล้ตัว
กำลังใจ จากคนใกล้ตัว
. ”ดาวดาว ยังไม่ไปรับลูกอีกเหรอ” เสียงจากโทรศัพท์ ปลายสายดังขึ้นซึ่งเป็นเสียงของคุณหมอแผนกฉันนั้นเอง และเมื่อฉันยกข้อมือดูนาฬิกาก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ฉันยังไม่ทันตอบ ปลายสายก็ถามกลับมาอีก “นี่มันใกล้จะหกโมงแล้วนะ ที่โรงเรียนรอยู่กันไม่ถึง 5 คนแล้ว นี่หมอชวนลูกหวายกลับก็ไม่ยอมกลับ บอกจะรอแม่” ฉันเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง พร้อมกับตอบกลับไปว่า “ ค่ะ ค่ะ อาจารย์ พอดียังติดงานอยู่เลย เดี๋ยวจะรีบไปรับค่ะ ขอบคุณค่ะ” เมื่อคุยสายเสร็จ ฉันรีบโทรศัพท์ไปหาพี่ซึ่งเป็นญาติกัน ให้ออกไปรับลูกให้ เนื่องจากฉันกับลูกอยู่กันแค่สองคน สามีต้องทำงานต่างจังหวัดซึ่งฉันก็นึกโทษตัวเองที่ไม่เตรียมพร้อมในเรื่องรับส่งลูกให้ดี เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งในชีวิตการทำงานของฉัน นั้นคือ วันที่ สรพ เข้ามา Accredit โรงพยาบาล ซึ่งเป็นที่รู้แล้วว่า ก่อนจะมาถึงวันนี้ เราต้องเตรียมตัวกันมากเพียงไร และเมื่อย้อนไปสองสามวันก่อน ฉันต้องเตรียมตัวกับน้องๆ ในแผนกเพื่อซักซ้อมทำความเข้าใจให้พร้อมก่อนวันเข้าเยี่ยมจริง ต้องกลับบ้านค่ำๆ ซึ่งฉันต้องเอาลูกไปฝากเพื่อนไว้ กว่าจะไปรับ ก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม ต้องไปปลุกลูกกลับบ้านกลับด้วยอาการงัวเงีย และกว่าจะผ่านมาถึงวันนี้ได้ ฉันก็มีเรื่องที่เข้าใจผิดกับน้องในแผนกที่ทำให้ฉันต้องเสียน้ำตา และทำให้ได้บทเรียนในการเป็นหัวหน้างาน ในการที่ต้องรับผิดชอบงานที่ไม่มีเหตุผลที่ทำให้เราต้องหลีกเลี่ยงไปได้เลย เหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้น สอนให้ฉันเข้าใจผู้อื่นมากยิ่งขึ้น ไม่ไปคิดแทนคนอื่น ไม่เอาเรื่องตัวเองเป็นหลัก จึงทำให้การทำร่วมกัน ผ่านไปได้ด้วยดีจนถึงทุกวันนี้ ระหว่างที่นั่งคิดเรื่องที่ผ่านมา เสียงของอาจารย์ ที่เป็นผู้เข้าเยี่ยมท่านหนึ่ง ได้สรุปผลของการเข้าเยี่ยม ทำให้ฉันหยุดความคิด และกลับมาตั้งใจฟังที่อาจารย์พูด เพื่อลุ้น รอคอยว่าผลจะเป็นอย่างไร อาจารย์สรุปผล พร้อมกับข้อคิดต่อท้ายว่า ขอให้พวกเราขอบคุณครอบครัว สามี ภรรยา และลูกที่พวกเขาต้องมาเสียสละ ในการทำงานในครั้งนี้ด้วย ขอปรบมือให้พวกเขาด้วย เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้องประชุม ถึงตอนนี้บ่อน้ำตาฉันก็แตก ฉันหันไปเห็นเพื่อนๆ บางคน ร้องไห้ เหมือนฉัน ซึ่งฉันไม่รู้ว่า แต่ละคนคิดยังไงกันบ้าง แต่ที่แน่ๆ มันต้องโดนใจ บ้านฉันเรียกโดนใจอย่างแรงนิ อาจารย์ช่างเหมือนรู้ซะจริงๆ ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ อาจารย์พูดเหมือนมานั่งอยู่ในใจฉัน ใช่ ฉันกำลังนึกถึงลูกน้อยของฉัน ที่เขาก็ต้องมาคอยฉันกลับจากทำงานค่ำๆ ต้องคอยเอาลูกไปฝากกับคนนู้น คนนี้ ฉันนึกถึงน้องๆ ในแผนกของฉันในวันที่เราต้องซักซ้อม พูดแล้วพูดอีกในเรื่องซ้ำๆ โดยไม่รู้จักเบื่อ เพื่อให้มันผ่านไปได้ด้วยดี ผลสรุปของอาจารย์เป็นที่พอใจของคนทำงานมาก ทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น ฉันนึกชื่นชมอาจารย์อยู่ในใจ ไม่ใช่เพราะว่าให้โรงพยาบาลเราผ่านหรอก นะ แต่ฉันนึกชื่นชมอาจารย์ ที่อาจารย์ไม่ได้ทำหน้าที่ผู้เยี่ยมสำรวจเท่านั้น อาจารย์ยังทำหน้าที่เป็น ผู้ให้ ให้จากใจ ให้ความรู้ ให้ข้อคิด ทำให้เราไม่ลืมคนที่อยู่รอบข้างเรา เป็นกำลังใจให้เราแต่ก็ไม่ได้มีแต่ฉันหรอกนะที่เป็นแบบนี้ ยังมีหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน น้องๆ ในแผนก ในโรงพยาบาลอีกหลายคน ที่ผ่านความรู้สึกแบบฉัน ถึงแม้บางคนไม่ถึงขั้นเรียกว่าทุ่มเท แต่ก็ทุ่มสุดตัวเท่าที่ความสามารถตัวเองจะทำได้เพื่องานนี้ วันนั้นทุกคนกลับบ้านไปด้วยรอยยิ้ม ฉันเห็นเพื่อนร่วมงานบางคน ยังยิ้มทั้งน้ำตา ส่วนตัวฉันเองก็รับกลับไปรับลูก และไม่ลืมที่จะกอดลูกและพูดในใจว่า ขอบคุณนะค่ะลูกหมาแม่ ( ฉันชอบเรียกลูกของฉันแบบนี้เสมอ ในเวลาที่รู้สึกเอ็นดู ) ที่ฉันต้องพูดในใจไม่พูดให้ลูกได้ยินนั้น ฉันขี้เกียจต้องตอบคำถามยายลูกสาวตัวดีว่าขอบคุณเรื่องอะไร ทำไมต้องขอบคุณ แม่อารมณ์ไหนกัน ซึ่งฉันรู้ดีว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ และเราสองคนก็กลับบ้านไปพร้อมกับความสุขด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า กันสองคนแม่ลูก
หลังจากวันที่ผู้เยี่ยมสำรวจกลับพวกเราดูจะทำงานมีความสุขมากขึ้น คงเพราะได้กำลังใจกันในการทำงาน และอีกอารมณ์นึงคือรู้สึกผ่อนคลายกันไปบ้าง แต่ในฐานะหัวหน้าฉันก็ต้องคอยตะล่อม คอยจับเจ้าปูในแผนกของฉันให้อยู่ในกระด้ง ตะล่อมให้อยู่เข้าที่เข้าทาง ฉันคอยบอกน้องอยู่เสมอว่าไม่ว่าเราจะทำอะไร จงอย่าลืมคนที่อยู่ข้างๆ เสมอ ไม่ต้องรอให้เขาเรียกร้องก่อนแล้วจึงนึกถึง แล้วเราจะไม่เสียใจภายหลัง เหมือนที่อาจารย์ให้พวกเราปรบมือให้ในวันนั้น เมื่อนึกถึงแล้ว ฉันก็อดยิ้มไม่ได้.....กำลังใจจากคนใกล้ตัว
เรื่องเล่า จาก
ปิยรัตน์ สารีบุตร
( คุณแม่ที่มีลูกคอยเป็นกำลังใจอยู่เคียงข้าง )
ความเห็น (2)
ความรักระหว่างแม่และลูกเป็นเรื่องที่น่ายินดี อยากให้แม่ทุกคนรักลูก และอยากให้ลูกทุกคนรักแม่ และรู้ว่าแม่รัก แค่นั้นแหละปัญหาในโลกนี้หายหมดเลยครับ
จริงเปล่าเอ่ย
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
