วันหนึ่งได้มีโอกาสพูดคุยกับแม่ซึ่งมีลูกเป็นเด็กพิเศษ แม่บอกว่าที่เรียกลูกเขาว่าเด็กพิเศษเพราะลูกเขาผิดปกติจากเด็กคนอื่นมากใช่ไหม เขาฟังแล้วรับไม่ได้ ลูกเขาเพียงต้องการการดูแลที่มากกว่าคนอื่นเท่านั้น ไม่ได้พิเศษอะไรมากนัก เขามีลูก 2 คน เป็นเด็กออทิสติก ทั้งคู่ เราฟังแล้วก็คงกลุ้มแทนแต่แม่กลับบอกว่าไม่เห็นมีอะไรเลยลูกเพียงพูดไม่เก่งและไม่ชอบยุ่งกับใครแต่เขาก็ไม่เคยทำให้แม่เดือดร้อน แม้จะพูดตรงตรงมามากไปหน่อยจนน่ากังวลว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรถ้าลูกพูดตรงขนาดนี้สงสัยจะไม่เจริญก้าวหน้าแน่เห็นทีจะต้องวางแผนให้ทำงานอยู่กับเครื่องจักรหรือไม่ก็กระดาษท่าจะดีกว่า แม่ว่าหน้าที่ของแม่คือต้องวางแผนชีวิตให้ลูกอยู่แล้วจึงไม่ใช่เรื่องที่ทำให้แม่ลำบากใจนัก แต่ที่ทำให้แม่ลำบากใจที่สุดเห็นจะเป็นคนรอบข้างมากว่า จริงไหม
ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษ
ลูกของดิฉันก็มีอาการเข้าข่ายเหมือนกัน แรกๆก็กลุ้มมาก แต่ยังไงเราก็ต้องยอมรับความจริง
สำหรับเราแล้ว ลูกคือกำลังที่ดีที่สุด สู้เพื่อลูกคนตัวเล็กที่น่ารักที่สุด