พี่อุ้มน้อง

           การส่งไฟล์หลากหลายรูปแบบให้กันทางอีเมล์กลายเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งที่ทำให้เพลิดเพลินและได้ความรู้ความคิดทั้งผู้รับและผู้ส่ง  เมื่อเร็วๆนี้ ผมได้รับภาพสไลด์สวยงามชุดหนึ่งพร้อมกับเพลงประกอบชื่อ  He  Ain’t  Heavy,  He’s  My  Brother

           เพลงนี้ทำให้นึกได้ถึงเรื่องที่ได้ยินมาตั้งแต่ครั้งยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมจากอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนอื่นซึ่งมาเยี่ยมและเล่าให้ฟัง

           เป็นเรื่องของอาหมวยวัยราวๆหก-เจ็ดขวบที่กระเตงน้องชายตัวเล็กๆไว้กับเอวขณะเดินไปเก็บชามก๋วยเตี๋ยวตามโต๊ะในโรงอาหารของโรงเรียน แล้วเอาไปส่งให้คนล้างหลังล้อเข็นของเตี่ย

           อาจารย์ใหญ่ซึ่งเดินตรวจไปตามบริเวณโรงเรียนได้เห็นภาพนี้จนชินตั้งแต่ต้นปีการศึกษาจนถึงปลายปี  วันหนึ่งท่านพบอาหมวยกับน้องที่โต๊ะตัวหนึ่ง จึงถามว่า

           “อาหมวย ครูเห็นหนูอุ้มน้องยังงี้ทุกวันมากว่าครึ่งปีแล้ว ไม่หนักบ้างหรือ”

           “หนักไม่ได้ค่ะ”  อาหมวยเงยขึ้นตอบ

           “ทำไม”

           “ อีเป็นน้องหนูค่ะ”

           คำตอบของอาหมวยกับของบ็อบบี สก็อตต์ และ บ็อบ รัสเซล ผู้แต่งเพลงที่ผมกล่าวถึงข้างบนนี้ ตรงกันราวกับเตี๊ยมกันไว้ได้อย่างไร ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกี่ยวโยงถึงกันได้เลย

           ความรัก ความอาทรที่พี่มีต่อน้องเป็นความรู้สึกของมนุษย์ที่เป็นสากลจริงๆ  ภาพเด็กอุ้มน้องเป็นภาพธรรมดาที่เห็นได้ทุกมุมโลกจนชินสายตามนุษย์ทุกชาติทุกภาษา  แต่ภาพธรรมดานี้มีความหมายต่อโลกมาก  เพราะมันสัมพันธ์กับคำที่ชาวโลกใช้ร่วมกันว่า ภราดรภาพ (brotherhood)เป็นอย่างยิ่ง

           ชาวไทยเรานิยมเรียกคนนอกครอบครัวเป็นพี่เป็นน้องกันมานานมากแล้ว แสดงถึงความรู้สึกที่ดีที่มีต่อกันราวกับเป็นคนในครอบครัว  ทำให้ดูเหมือนว่าเราไม่แพ้ใครในโลกเหมือนกัน

           อย่างไรก็ตาม ในบางแห่งและบางเงื่อนไข ภราดรภาพกลับเป็นเรื่องยากหรือไกลเกินเอื้อม  แม้แต่ในประเทศเดียวกัน เช่นบางประเทศในแอฟริกา และแม้แต่ในประเทศไทยเอง ณ บางช่วง

           มนุษย์ไม่สมบูรณ์แบบ โลกก็พลอยไม่สมบูรณ์แบบ  คำจำพวกภราดรภาพ มิตรภาพ และ สันติภาพจึงเป็นคำในอุดมคติตลอดมา และคงเป็นเช่นนี้ไปอีกนานเท่าไรก็ไม่รู้