ดอกไม้กับก้อนอิฐ
เมื่อสมใจมอบไม้ดอกบอกคุณค่า
เขาศรัทธาต่องานการสร้างสรรค์
ส่งคนทำฉ่ำใจในเร็วพลัน
แรงมุ่งมั่นมากมายขยายงาน
มีแต่ชมมัวแต่ชื่นก็ขื่นขม
ด้วยเหลิงลมหลงคำกำนัลหวาน
เกิดพลั้งเผลอวาจากล้าวิจารณ์
จนถูก "ท่าน" สวนกลับให้อับอาย
เหมือนก้อนอิฐกระแทกใส่แสกหน้า
ด้วยวาจาเหยียดหยามมากความหมาย
เกิดสติไตร่ตรองมองแยบคาย
ความวุ่นวายเริ่มจากเราเมาคำชม
มองก้อนอิฐคือเงาเขาสะท้อน
ให้สังวรวิเคราะห์ความเหมาะสม
เราเป็นใครมาจากไหนใครนิยม
กล้าพูดข่มอุกอาจกับปราชญ์ไทย
ทั้งก้อนอิฐและดอกไม้ให้คุณค่า
เกิดปัญญาเกิดสติวินัจฉัย
ขอบคุณปราชญ์ขว้างอิฐสะกิดใจ
ขอรับไว้ทั้งสองอย่างสร้างสมดุล
คำสำคัญ (Tags): #ครูภาทิพ#ดอกไม้กับก้อนอิฐ
หมายเลขบันทึก: 392284เขียนเมื่อ 8 กันยายน 2010 22:03 น. ()ความเห็น (9)
ขอบคุณครับ
แวะมาเยี่ยมชมครับ...
สวัสดีค่ะกวีหนุ่มแห่งโพธาราม ขอบคุณที่แวะมาค่ะ
- จะดอกไม้ ก้อนอิฐ หรือ ก้อนหิน
- หากรู้สิ้นความเป็นไปไม่ไร้ค่า
- สิ่งรอบกายรายรอบล้วน....มายา
- เกิดขึ้นแล้ว ร้างลา ไม่แน่นอน
- อย่ายึดมั่น ถือมั่น อันใดนัก
- เกลียดหรือรักเกิดที่ใจย่อมถ่ายถอน
- ไม่มีหรอกสิ่งดีดีที่ถาวร
- อุทาหรณ์ ....อุเบกขา .... พาร่มเย็น
- ................................................
- แวะมาทักทายครับคุณภาทิพ
- ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะครับ
ดั่งก้อนอิฐโยนใส่ ให้เจ็บอก
ดั่งนรกสุมไฟให้ร้อนเร่า
เจ็บจริงๆ เจ็บจัง ดั่งไฟเผา
แล้วใครเล่าเผาใจเราให้แหลกราญ
สวัสดีค่ะนายก้ามกุ้ง
ใช่แล้วล้วนมายาพาเราหลง
จะยืนยงคงมั่นนั้นหาไม่
จึงขอหยุดด้วยนำคำ "อภัย"
มาปลุกปลอบจิตใจให้เย็นเย็น
สวัสดีค่ะ Peter P ขอบคุณที่แวะมาค่ะ
เพียงก้อนอิฐโยนใส่ไม่เจ็บอก
หากเราพกโกรธขึ้งบึ้งเข้าใส่
จึงเหมือนเติมเพิ่มเชื้อของฟืนไฟ
ที่เจ็บใจก็เพราะเราเผาตนเอง
มาเยี่ยมมาชมมาอ่านงานกวีครับผม
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ
- สบายดีนะครับ
- ฝันดีครับ
นอนริมทะเล หลับลืมฝันเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก