โรค กลัวไก่
ครั้งแรกที่ฟังเรื่องนี้ฉันหัวเราะ ขำกลิ้งเลย...แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ ไอ้ที่ขำกลับกลายเป็นขื่นแทน
หลวงพี่ส้มโอเล่าเรื่องนี้ว่า มีผู้ชายคนหนึ่งป่วยเป็นโรคประหลาด อยู่ดี ๆ ก็คิดว่าตัวเองเป็นฝักข้าวโพด แล้วก็เชื่อเป็นจริงเป็นจังทีเดียว หนำซ้ำเขายังกลัวไก่จะมาไล่จิกกินเขามาก เห็นไก่ไม่ได้เลย เป็นต้องวิ่งหนีสุดชีวิต จนต้องถูกส่งเข้ารักษาที่โรงพยาบาล คุณหมอก็เลยเรียกให้คุณพยาบาลมาพาเขาไปอยู่ในห้องคนป่วย แล้วสั่งให้คุณพยาบาลสอน อธิบายให้เขาเข้าใจว่าเขาเป็นคนไม่ใช่ข้าวโพด ไก่ไม่สามารกจิกกินคนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกลัวไก่อีกต่อไป ทุกวัน คุณพยาบาลก็จะสอนอยู่อย่างนั้นแล้วก็ให้เขาท่องทุก ๆ วันจนกระทั่งจำได้ขึ้นใจโดยที่เขาไม่ได้ออกจากห้องนั้นไปไหนเลย หลายวันผ่านไป เพื่อให้แน่ใจว่าเขาเข้าใจและเลิกคิดว่าตัวเองเป็นข้าวโพด เลิกกลัวไก่ได้แล้ว คุณพยาบาลก็ทดสอบด้วยการถามคำถาม เขาก็ตอบได้อย่างมั่นใจทุกครั้งว่าเขาเป็นคนไม่ใช่ข้าวโพด เขาไม่กลัวไก่อีกต่อไปแล้ว คุณพยาบาลดีใจรีบไปรายงานคุณหมอว่าคนป่วยหายแล้ว เลิกกลัวไก่ได้แล้ว คุณหมอจึงบอกให้พาเขามาที่ห้องหมอ และบอกกับเขาหมอจะให้เขากลับบ้าน เพียงแต่ว่าก่อนกลับขอทดสอบก่อนเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้แน่ใจจริง ๆ ว่าเขาหายดีแล้ว หมอจึงสั่งคนเอาไก่เข้ามาในห้อง พอเห็นไก่เข้าเท่านั้นเขาก็รีบกระโดดหนีขึ้นไปยืนบนโต๊ะด้วยความกลัว ร้องบอกหมอให้เอาไก่ออกไป หมอจึงถามเขาว่าอ้าว ไหนบอกว่าไม่กลัวแล้วไง เขารีบบอกหมอว่า หมอครับ ผมรู้แล้วว่าผมไม่ใช่ข้าวโพด ผมเป็นคน แต่ว่าไก่มันยังไม่รู้นี่ มันยังคิดว่าผมเป็นข้าวโพดมันก็ต้องไล่จิกผมอยู่ดีน่ะซิครับ! ? !?!
ความเห็น (4)
เป็นงั้นไป... สงสัยต้องเอาไก่มาด้วย
จะได้คอยสอนว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่ใช่ข้าวโพด
เขาจะได้เลิกกลัว คุคุ ^^
งั้นหรือค่ะหนูดวง(วิญญาณ ล่องลอย ปรื๊อ..คนอะไรชื่อน่ากลัว..ยิ่งกลัวผีอยู่ อิ อิ)
แต่ตอนที่ครูหลิวหายขำแล้วนั้น ครูหลิวนึกถึงว่าตัวเองเหมือนคนที่ป่วยอยู่(ทุกข์มาก)ต้องไปหาหมอ(ปฏิบัติธรรม-ครั้งแรกในชีวิต) แล้วถ้าครูหลิวกลับบ้านไปเจอไก่(ปัญหา-ความกลัว-ความโกรธ ฯลฯ)ที่บ้านครูอาจจะต้องวิ่งหนีเหมือนผู้ชายในเรื่องน่ะค่ะ..เลยขำกลายเป็นขื่น.. เศร้าเนอะ
สวัสดีค่ะพี่หลิว
แหม...อุตส่าห์ไปหาหมอมาแล้ว ถึงกลับบ้านไปพี่หลิวจะกลัวไก่อยู่ แต่ก็คงรู้วิธีจัดการกับความกลัวนั้นล่ะมั้งคะ
ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไก่ แต่มันอยู่ที่ความกลัวของเรามากกว่า ดาวว่าบางครั้งลองยื่นมือออกไปสัมผัสไก่ และเรียนรู้วิธีที่จะอยู่กับไก่เรียนรู้ว่าทำเช่นไรจะไม่โดนจิก...เพราะทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามา คือสิ่งที่ต้องเรียนรู้ เพื่อจะได้ผ่านมันไป แล้วเราจะได้พูดอย่างเต็มปากว่า "มันเป็นเช่นนั้นเอง"
ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องดาว
ใช่จริง ๆ ด้วยค่ะ แรก ๆ ก็ยัง"กลัวไก่"อยู่มาก แต่พอตั้งสติได้ก็ค่อย ๆ ดีขึ้นค่ะ แถมไก่ก็ดีขึ้นด้วยนะคะ แต่เผลอไม่ได้นะคะ"หลงลืม"อยู่เรื่อย ยังต้องฝึกฝนต่อไป....
ขอบคุณมากกับความคิดเห็นที่เป็นกำลังใจ
อ้อ . พี่หลิวเขียนอีกบล็อคหนึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวการเข้าป่าของคนเดือนตุลาในมุมมองจาก การใช้ชีวิตในป่าของตัวพี่หลิวเองค่ะ ลองอ่านดูนะคะ เผื่อพี่หลิวจะได้กำลังใจและคำแนะนำดี ๆ บ้างน่ะค่ะ