วันนี้ผ่อนคลายสมองลงกลอนรัก
วันรุ่นกุ๊กกิ๊กมั่งน้อ
เมื่อประสบพบกันในวันแรก
ก็มิแปลกทักทายเพื่อคลายเหงา
เมื่อรู้จักพูดคุยได้บรรเทา
คลายจากเศร้ายิ้มหัวยั่วหยอกเอิน
รู้สึกดีมีใครให้คุยเล่น
มิใช่เป็นคนดีที่สรรเสริญ
ธรรมดาคนเคยพลาดมีขาดเกิน
คุยแค่เพลินเล่นกันมิหวั่นใด
บางครั้งครามีปัญหามาปลุกปลอบ
ได้คำตอบทุกทีที่เฉไฉ
จากรู้จักนานวันก็รู้ใจ
เริ่มหวั่นไหวรออ้อนตอนเจอะกัน
กลัวต้องรักต้องหลงพะวงหา
กลัวน้ำตารินหยดรดแก้มฉัน
กลัวเสียจริงถูกทิ้งไปให้จาบัลย์
เริ่มหวั่นหวั่นกลางใจใฝ่รำพึง
พอรู้ตัวก็สายมิหน่ายแหนง
มีใจแฝงแอบฝันรำพันถึง
รู้ว่าแอบยิ่งคิดจิตคะนึง
ถึงเรื่องซึ้งลางเลือนเหมือนรักเรา
กลัวจำพรากจากไกลในใจฝัน
กลัวสักวันไกลตาพาให้เหงา
กลัวอกหักผลักไกลใจซบเซา
กลัวต้องเศร้าหันหลังชิงชังลา
สวัสดีเจ้า
กลัวไปไยความรักไม่หนักหนา
มีเวลาคุยไปไม่ต้องเขิน
รักอย่าเพื่อนคู่คิดจิตเจริญ
ถ้าบังเอิญรักแล้ว...ก็แล้วไป
55555.... ได้แค่นี้แหละกลอนของ Krudala แต่งเองเชียวนะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
ได้อ่านกลอนของเจ้าของบล็อก และผู้มาเยือน นับว่าได้กำไรจริงๆ
บทกลอนไพเราะ กินใจมากค่ะ
พูดถึงความรัก ก็กล้าๆ กลัวๆ อยู่เหมือนกัน ขอถอนหายใจทีนึงนะคะ เฮ่อ...
ขอบคุณมากค่ะ
เป็นข้อความที่มีเนื้อหาสาระมากเลยค่ะ