เรื่องเล่าดีดีที่ สศ.

           เรื่องของเด็กหญิงบัว          

   ความภูมิใจและความสำเร็จที่ดิฉันจะนำมาเล่าลงในกระดาษแผ่นนี้มีอยู่ว่า เมื่อปีการศึกษา 2551 ดิฉันได้เป็นครูประจำชั้นนักเรียนห้อง ม.3/2 เด็กนักเรียนห้องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กเรียนปานกลาง และเรื่องการแต่งกายก็จะผิดระเบียบกันมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องผม กระโปรงสั้น เล็บยาวและอื่นๆอีก และในห้องนี้จะมีเด็กนักเรียนคนหนึ่งชื่อ เด็กหญิงบัว แต่ดิฉันจำไม่ได้ว่านามสกุลอะไรแรกๆที่ดิฉันพบเด็กคนนี้ก็ดูเป็นเด็กเรียบร้อยหน้าตาก็น่ารักพอดูได้การแต่งกายเรียบร้อยดี ตั้งใจเรียนดี ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ จนอยู่มาวันหนึ่ง บัวได้หายไปจากห้องเรียนเป็นเวลา 3 วันดิฉันก็ถามเพื่อนๆถึงบัวว่ามีใครรู้จักบ้านเขาหรือไม่และเขาเป็นอะไรถึงขาดเรียนในวิชาคอมพิวเตอร์ของดิฉัน 3 ครั้งแล้ว (ส่วนวันอื่นๆเพื่อนๆเขาก็บอกว่าบางครั้งก็ขาดเหมือนกัน) ดิฉันกะว่าตอนบ่ายจะโทรไปหาแม่ของบัวที่บ้าน และในวันนั้นไม่ถึงบ่ายดิฉันดีใจมากที่เห็นแม่และยายของบัวมาพบดิฉันโดยที่ดิฉันไม่ได้โทรหา แม่ของบัวเล่าให้ดิฉันฟังว่า บัวได้หายไปจากบ้าน 3 วัน 3 คือแล้ว และเล่าเกี่ยวกับพฤติกรรมของบัวที่เปลี่ยนไปก่อนหายไปจากบ้าน ดิฉันจึงสืบข้อมูลของเพื่อนบัวที่ไม่ได้อยู่โรงเรียนสตรีเศรษฐบุตร และได้เบอร์โทรศัพท์ ดิฉันจึงโทรไปตามเบอร์ที่ได้ ปลายสายเป็นเพื่อนบัวดิฉันได้ฝากข้อความถึงบัวเพราะรู้ว่าบัวต้องอยู่ตรงนั้นด้วย (ข้อความที่ฝากสรุปสั้นๆว่าขอให้มาพบครูภคณัฏฐ์)

วันรุ่งขึ้นตอนบ่ายบัวแต่งกายด้วยชุดไปรเวท ทรงผมดูไม่ได้ (พอถามก็บอกพี่ทอมซอยให้)สภาพคอมีแต่รอยไม่หน้ามอง มาพบดิฉัน พร้อมกับแม่และยายเพื่อมาบอกว่าจะขอลาออกไม่อยากเรียนแล้ว จะไปอยู่กับทอมบอยที่บัวหนีไปอยู่ด้วยถึง 3 วัน ดิฉันก็พูดให้บัวคิดมากมายและให้เห็นกับแม่และยาย (คือบัวเป็นเด็กบ้านแตกพ่อกับแม่เลิกกัน) และพูดอีกมากมายเรียกว่าต้องยกแม่น้ำทั้ง5 มากล่อมเพื่อให้กลับใจเลิกกับทอมคนนั้นและกลับมาตั้งใจเรียนพูดอยู่ 2 ชม. ได้ บัวจึงยอมรับปากที่จะกลับเนื้อกลับตัว กลับมาเป็นบัวคนเดิมและตั้งใจเรียน

วันต่อมาเมื่อลงแถวดิฉันเดินดูแถวก็พบบัวทำตามสัญญามาเรียนปกติและดิฉันจะเรียกมาพูดคุยด้วยบ้างเป็นครั้งคราวทุกครั้งที่เรียกมาคุยก็จะพยาบพูดให้บัวตั้งใจและอดทนเพื่อตัวเองและแม่กับยาย  หลังจากนั้นดิฉันก็เฝ้าดูพฤติกรรมของบัวตลอดเวลา ถ้าบัวหายไปดิฉันก็จะโทรไปถามแม่ว่าบัวไม่สบายอยู่บ้านหรือไม่ บ้างครั้งถ้าบัวหยุดแม่ของเขาก็จะโทรมาหาบอกว่าบัวไม่สบายอยู่บ้าน(ดิฉันก็สบายใจ) ดิฉันภูมิใจที่ได้ประคับประคองชีวิตเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อแม่ต้องแยกทางกันแม่มีสามีใหม่และบัวก็ไม่ค่อยได้รับความอบอุ่นเท่าไร ซึ่งเกือบเรียนไม่จบหนีไปอยู่กับทอมแต่ในที่สุดบัวก็เรียนจนจบ ม.3 สิ่งที่ดิฉันภูมิใจมากคือบัวกลับมาหาดิฉันในวันไหว้ครูเมื่อวันที่ 17 มิถุนายน 2553 มาบอกว่าหนูมาใหว้ครู ครูจำชื่อหนูได้เปล่าคะ ยายและแม่ก็บอกให้มาหาครู ตอนนี้บัวเรียนอยู่สายอาชีพ ปวช.

  สรุปว่าดิฉันภูมิใจที่ได้ทำให้เด็กหญิงบัวกลับมาเรียนได้จนสำเร็จการศึกษามัธยมศึกษาปีที่ 3 ของโรงเรียนสตรีเศรษฐบุตร ดิฉันถือว่าเป็นความสำเร็จอย่างมากสำหรับอาชีพครูในขนาดนี้       

สรุปแนวทาง/วิธีปฏิบัติที่นำไปสู่ความสำเร็จ
ติดตาม ใส่ใจ ตั้งใจ จริงใจ กับนักเรียนทุกคนที่ดิฉันทราบว่ามีปัญาหา

                                        

[นายนพดล นีละเสถียร]

ขอแสดงความยินดีและภูมิใจด้วยนะครับ การช่วยเหลือมนุษย์ให้หลุดพ้นจากทางวิบาก

นับว่าเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ ขอให้ครูนิด มีกำลังใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในการสร้างเยาวชนของประเทศชาติ

ให้มีคุณภาพต่อไปนะครับ