เมื่อถึงยาม…ต้องตาย…วายชีวา…
หวังลูกช่วย…ปิดตา…เมื่อสิ้นใจ…
วันนั้น…
ในหลวง…เฝ้าสมเด็จย่า…จนถึงตี 4…ตี 5…
เฝ้าแม่อยู่ทั้งคืน…
จับมือแม่…กอดแม่…ปรนนิบัติแม่…
จนกระทั่ง…
“แม่หลับ…”
จึงเสด็จกลับ…
พอไปถึงวัง…
เขาโทรศัพท์มาแจ้งว่า…
สมเด็จย่าสิ้นพระชนม์…
ในหลวง…รีบเสด็จกลับไป…ศิริราช…
เห็นสมเด็จย่า…นอนหลับตาอยู่บนเตียง…
ในหลวงทำยังไงครับ…?
ในหลวงตรงเข้าไป…คุกเข่า…
“กราบลงที่หน้าอกแม่…”
พระพักตร์ในหลวง…ตรงกับหัวใจแม่…
“ขอหอมหัวใจแม่…เป็นครั้งสุดท้าย…”
ซบหน้านิ่ง…อยู่นาน…
แล้วค่อยๆ…เงยพระพักตร์ขึ้น…
น้ำพระเนตรไหลนอง…
ต่อไปนี้…จะไม่มีแม่ให้หอมอีกแล้ว…
เอามือ…กุมมือแม่ไว้…
มือนิ่มๆ…ที่ไกลเปลนี้แหละ…
ที่ปั้นลูก…จนได้เป็นกษัตริย์…
เป็นที่รักของคนทั้งบ้านทั้งเมือง…
ชีวิตลูก…แม่ปั้น…
มองเห็นหวี…ปักอยู่ที่ผมแม่…
ในหลวงจับหวี…ค่อยๆหวีผมให้แม่…
หวี…หวี…หวี…
หวี…ให้แม่สวยที่สุด…
แต่งตัวให้แม่…ให้แม่สวยที่สุด…
ในวันสุดท้ายของแม่…
เป็นภาพที่ประทับใจที่สุด…
เป็นสุดยอดของลูกกตัญญู…
หาที่เปรียบไม่ได้อีกแล้ว…
กษัตริย์ยอดกตัญญู
ขอพระองค์ทรงพระเจริญ…
จากหนังสือ “หยุดความเลว ที่ไล่ล่าคุณ”
โดย พ.อ.(พิเศษ) ทองคำ ศรีโยธิน, สมคิด ลวางกูร
นำมาร่วมฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี
ไม่มีความเห็น