ความผิดของฉัน

การทำงานที่ผิดพลาด เป็นปัญหาที่แก้ไขได้หรือไม่ อยู่ที่ใจ

วันที่ 19 ที่ผ่านมาได้เข้าประชุมประจำสัปดาห์และเลี้ยงรับน้องๆที่สอบเข้ามาเป็นครูอีก 6 คนก็จัดงานเลี้ยงเล็กๆในสำนักงาน

มีทั้งที่อยู่จนกระทั่งงานเลิกก็มี

กินแล้วกลับก็มี

ไม่อยู่ร่วมก็มี

และข้อแรกเป็นสิ่งที่ตัวเองเลือก ช่วยเก็บของจนเสร็จก็เที่ยงคืนเห็นจะได้

วันรุ่งขึ้นก็ไปจัดเวทีชุมชนที่เหลือเวทีสุดท้ายอีก 3 ตำบล

และวันนี้ได้เรียกเข้าประชุมอีกรอบ

ก็โดนเรียกงานคืนไปหนึ่งงาน....ยังไม่รู้ที่มาที่ไปอีก

ทั้งๆที่ไปงานที่เค้าแฝงเอาไว้....และบอกไปตั้งแต่ตอนต้นแล้วว่าให้คนอื่นทำเถอะ  ตัวเองนั้นไม่อยากที่จะทำ

ก็จำใจรับงานนั้นมาทำ

ถึงได้รู้ว่าเค้าให้รายงาน..สสจ ข้อมูลไตรมาศที่ 3

เราก็ได้รายงานไปแล้วที่ทำงาน.....ก็งานปวช.ของตัวเอง

ส่วนอีกงานนั้นน้องฝ่ายแผนมาข้อข้อมูลไป....บอกเอาไปทำรายงาน

เราก็คิดว่าเป็นรายงานตัวเดียวกันนั้น...ก็บอกฝ่ายไปว่าน้องเค้าเอาไปสรุปแล้วเอาได้เลย

จนเวลาล่วงเลย....ได้อ่านบันทึกที่มีถึงผอ.ว่า...เราที่เป็นฝ่ายนั้นไม่รับผิดชอบงาน  ทำให้งานราชการเสียหายอย่างร้ายแรง

สิ่งที่รู้...คือเสียความรู้สึก

...เสียกำลังใจ

....พูดไม่ออก

....บอกไม่ถูก

เพราะงานที่ทำทุกงาน

   ไม่เคยละเลย

   ไม่เคยรอให้ถึงกำหนดแล้วจึงส่ง

   เมื่อได้รับงานก็จะรีบทำในทันที

  แต่ครั้งนี้ต้องออกไปจัดสวนในการเปิด กศน.ทุกตำบลที่จัด ไม่ได้นั่งที่สำนักงานเลย 

 และไม่ได้โทษใคร....ก็ตัวเองแหละไม่แยกแยะงานเอง

 ทีหลังจะมาสายบ้าง จากที่ไม่เคยมาสาย

 ที่หลังจะต้องลาบ้าง จากที่ไม่ได้ลาไปใหนนอกจากป่วย

 ที่หลังถึงเวลาเลิกงานก็จะกลับในทันที จากที่ไม่เคยกลับถึงบ้านหากไม่ถึง 1-2 ทุ่ม

 ต่อไปนี้ก็จะเป็นคนที่จะรู้จักเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง เพราะเค้าก็สบายกันทุกคน

[Bonnie]

ตอนนี้เข้าใจคนมากขึ้นค่ะ

การวางเฉยดีที่สุดค่ะ