หน้าที่ของครู

ครูคือผู้ชี้นำทางความคิด ให้รู้ถูกรู้ผิดคิดอ่านเขียน ให้รู้ทุกข์รู้ยากรู้พากเพียร.....

บทกวีของเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ดังกังวาลเข้ามาในจิตใต้สำนึกของผม เมื่อได้เห็นคุณครูทำหน้าที่ สอนกันอย่างแข็งขัน ในสถานที่แห่งหนึ่ง มันทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า คนเป็นครูต้องทำอะไรบ้าง

ผมมองเอาเองในทาง โลกย์ โลกย์ ว่า หน้าที่ของครูคือควรเป็นผู้ทำให้นักเรียนเป็นผู้มีความสุข และไม่เฉียดไปสู่อบาย หรือประตูแห่งทุกข์

คำว่าสุขของผม นั้นก็ไม่ได้มองว่าต้องสุขแบบ สุกเอาเผากินแต่มันควรเป็นความสุขในระดับจิตวิญญาณ แต่ไม่ถึงขนาดนิพพานหรอกนะในทางโลกย์ เอาแค่จิตวิญญาณที่เปี่ยมสุข

อยุ่ที่ไหนก็มีสุข คนรอบข้างมีสุข ครอบครัวมีสุขไม่เบียดเบียนตนเอง ไม่เบียดเบียนธรรมชาติ ไม่เบียดเบียนสังคม

แต่บางทีผมก็ไม่ค่อยแน่ใจกับหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการในปัจจุบันนี้เท่าไหร

่ว่ามันมีเป้าหมายที่แท้จริงอยู่ที่ความสุขของเด็ก ความสุขของสังคม หรือแท้จริงมัน

มีเป้าหมายอยู่ที่การบีบคั้นให้เ็ด็กมีวินัยเพื่อสนองความต้องการของใครบางคน นายทุน นักการเมือง ตำแหน่ง เงินเดือน ขั้น คศ. เครื่องราช ของนักการศึกษา

หรือว่าพวกเรากำลังสร้างทุกข์ให้เด็ก  เพื่อความสุขของพวกเรา ?????????

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

มองต่างดี  เห็นด้วยทุกประการ

[แสวง แสงดาวเหนือ]

คระบ ผมว่ามันอยู่ที่เรามองเด็กว่าเป็นอะไร ถ้ามองเป็นลูกศิษย์ มองว่าเป็นลูกหลาน เป็นเพื่อนมนุษย์ของเรา เป้นร่างกายที่มีชีวิตจิตใจเหมือนเรา การศึกษาเพื่อความสุขคงไม่ยาก แต่ถ้ามองเด็กว่าเป็นเครื่องมือหาเสียงทางการเมือง เป็นแหล่งค้าสมุดปากกาดินสอหนังสือ เป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมสำหรับลอง นวัตกรรม นั่นก็ โหดเหี้ยมไม่แพ้โจรลักเด็กไปขายเพราะว่าจิตใจของคนพวกนี้ เป็นจิตประเภทเดียวกัน เด็กคือวัตถุแห่งความสุขของเรา