ความน่ารักบนท้องถนน

เย็นวันหนึ่งผมขับรถออกไปรับลูกทั้งสองคน ขณะที่ขับผ่านตลาดประตูเชียงใหม่ ผมสังเกตเห็น เด็กชายวัยประมาณ สิบเอ็ดสิบสอง ประคองไหล่ เด็กหญิงอายุน่าจะน้อยกว่าเด็กชายคนนั้นสักปีสองปี ข้ามถนน เมื่อผมชะลอรถให้เด็กสองคนข้าม สิ่งที่ผมเห็นคือแววตาของเด็กผู้ชายที่มุ่งมั่นและระวังภัยให้กับเด็กหญิง เขาจะอยู่ด้านขวามือของเด็กผู้หญิงหันด้านข้างให้กับรถผม เหมือนกับว่าหากรถจะชนให้ชนเขาก่อน เป็นเวลานานมาแล้วที่ผมไม่เห็นเด็กผู้ชายดูแลเด็กผู้หญิงอย่างจริงจังเหมือนกับเด็กคนนี้ เป็นความน่ารักที่เกิดขึ้นบนท้องถนนที่แสนจะวุ่นวาย

ผมมาฉุกคิดว่า เอ..เวลาเราขับรถช่วงจราจรติดขัด เรามักจะก่นด่าผู้คนที่ไม่น่ารัก และอารมณ์ขุ่นมัวพร้อมระเบิดอารมณ์ได้ตลอดเวลา โดยลืมดูไปว่ามีความน่ารักของผุ้คนเกิดขึ้นระหว่างทางเหมือนกัน ผมก็เลยลองมองหาความน่ารักที่เกิดขึ้นระหว่างขับรถในช่วงเวลาที่ผู้คนวุ่นวายรีบร้อนดู ตอนที่รีบร้อนมากที่สุดคือตอนไปรับลูกกลับจาก รร.ในเมือง

แล้วผมก็พบว่ามีความน่ารักของผู้คนเกิดขึ้นมากมายบนที่ริมถนน ไม่ว่าจะเป็นเด็กน้อยที่วิ่งวุ่นวาย และโผเข้าหาแม่ แม้คุณแม่จะวุ่นวาย แต่ก็มีอ้อมกอดให้ลูกน้อยของเธอ โอบกอดด้วยสีหน้าที่มีความสุข

คุณปู่คนหนึ่ง อุ้มหลานอายุไม่ถึงขวบในอ้อมแขน ให้แผ่นหลังของหลานแนบแผ่นอก สองแขนต่างเก้าอี้ ออกพาหลานสำรวจโลกภายนอก โลกของคนที่เกิดมาก่อน ส่งมอบต่อให้เลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง ความรีบร้อนบนท้องถนน เริ่มไม่มีผลกระทบกับอารมณ์ความคิดของผม ผมเริ่มผ่อนคลาย และเห็นความรัก ความน่ารักตลอดรายทางมากขึ้นเรื่อยๆ

รถยนต์คันข้างหน้าผมขับนำไปอย่างรีบร้อน หยุดรถทันทีที่เห็นแม่ลูกคู่หนึ่งระล้าระลัง จะข้ามถนน คนขับรถบางคนให้ทางแก่รถบางคันให้ไปก่อน อย่างน่ารัก ทุกอย่างเกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผมขับรถไปรับลูก

แม้จะมีความไม่น่ารักเกิดขึ้นเช่นกัน แต่ มันไม่ใช่เรื่องที่เราต้องไปให้ความสนใจกับมัน เพราะสิ่งน่ารักเกิดขึ้นมากกว่า และนี่คือสิ่งที่ทำให้คนเราสามารถดำรงเผ่าพันธุ์กันต่อไปได้ การให้ที่ไม่ได้หวังตอบแทนอันใด นอกจากเอื้อเฟื้อกันในฐานะความเป็นเพื่อนร่วมโลกเดียวกัน แม้ผมจะเคยถูกคนแต่งกายภูมิฐานเสื้อผ้าราคาแพง โดนแซงในท่อส่งผู้โดยสารที่ขึ้นเครื่องบิน(ซึ่งผมมักสงสัยเสมอว่าการขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินก่อน นี่จะทำให้เราถึงจุดหมายปลายทางก่อนใครหรือเปล่า ถึงรีบร้อนกันมากนัก) แต่ในช่วงเวลาเดียวกัน เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งไม่รู้จักกันเลย ก็เดินมาหา และยื่นแขนมาให้ผมเกาะ พร้อมกับบอกว่า “เห็นคุณอาเกาะราวเดินมาตลอดทาง ช่วงข้างหน้าไม่มีราวให้เกาะ เกาะแขนหนูไปด้วยกันก็ได้นะค่ะ”

ใครว่าวัยรุ่นไม่มีน้ำใจ ใครว่าเขาไม่สังเกตสนใจใครนอกจากตัวเอง สิ่งที่ทำให้เขาไม่ทำประโยชน์อย่างอื่น เพราะสังคมไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องราวเหล่านี้ต่างหาก เด็กตีกันออกข่าวตั้งหลายวัน และต่อเนื่อง แต่เด็กๆไปบำเพ็ญประโยชน์ ช่วยเหลือผู้คน ไม่ตีข่าวให้คึกโครมเหมือนกับเด็กตีกัน ความดีงามในสังคมที่เด็กทำมีมากกว่าที่เห็นในทีวี สังคมเราจึงอยู่ได้ ถ้าเด็กจะเป็นไปอะไรที่เลวร้าย บางทีก็เพราะผู้ใหญ่ที่เลวร้ายนั่นเอง ไม่ต้องโทษเด็ก ลูกเราเป็นอย่างไร เราเองนั่นแหละที่เป็นต้นแบบ

ย้อนกลับมาที่ถนนอีกครั้ง เมื่อรับลูกสาวคนโตขึ้นรถ

รถก็มาติดไฟแดงที่สี่แยกระหว่างไปรับลูกชายคนเล็ก

สายตาผมเหลือบไปมองเห็นที่ร้านข้างทาง พ่อแม่ลูก กำลังล้อมวงกินกัน อย่างสงบ แม่ค่อยๆป้อนข้าวลูก ผมยกมือถือขึ้นถ่ายรูป และบอกลูกสาวว่า “วันนี้ระหว่างที่มารับ เธอ ป๊าเจออะไรน่ารักอย่างที่เห็นอยู่นี่มากมาย แต่ถ่ายรูปไม่ทัน โชคดีที่ติดไฟแดง ถ่ายได้ เห็นไหมเขามีความสุขกันดีนะ”

ลูกสาวผมหันไปมองยิ้มและพยักหน้า

หลังรับลูกชายคนเล็ก ก็กลับบ้านก่อนกลับมาติดสี่แยกใหญ่ สี่แยกรวมโชค ไฟแดงที่นี่จะนานเป็นพิเศษ ด้านหน้าผมเป็นดอยสุเทพ เด่นสงบอยู่เบื้องหน้า สูงขึ้นไปเมฆกลุ่มหนึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า บังพระอาทิตย์แต่ไม่มิด แสงสาดส่องกลุ่มเมฆเหมือนรัศมีเปล่งประกาย สวยงามบนท้องฟ้า ผมชวนลูกๆดู และเป็นอีกครั้งที่รู้สึกโชคดีที่ติดไฟแดง ได้ถ่ายรูปนั่นไว้ ลูกสาวก็บอกสวยดีนะป๊า ใช่ เรานั่งดูธรรมชาติอันงดงามในรถด้วยกัน

เช้าวันต่อมา บนถนนศรีดอนไชยที่ค่อนเงียบสงบเนื่องจากพึ่งพ้น เจ็ดนาฬิกามาได้ นาทีเดียว พ่อ ลูก คู่หนึ่งก็สวนทางกับรถของผม พ่อสวมกางเกงขาสั้นเสื้อยืดวิ่งเหยาะๆสวนทางมาในเลนตรงข้าม ข้างหน้าพ่อคนนั้น เด็กอายุ ประมาณสามขวบ ปั้นรถสามล้อคันจิ๋วนำหน้า สายตาผมจับจ้องไปที่พ่อลูกคู่นั้น เป็นภาพที่น่ารักทีเดียวในยามเช้า ผมหันไปหาลูกสาวผม ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากใดๆ ลูกสาวผมบอกมาทันที ”เสียดายล่ะซิป๊า ถ่ายรูปไม่ทัน” เธอก็เห็นในสิ่งที่ผมเห็นเช่นกัน

ก็อย่างที่ผมบอกล่ะ ครับ เด็กๆของเราจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับว่าบรรดาเราที่เป็นพ่อแม่จะเป็นคนอย่างไรให้เด็กดู