สืบเนื่องมาจากเมื่อไม่นานมานี้ ประเทศของเราประสบปัญหาความขัดแย้งอย่างรุนแรง ผู้เขียนเองมีโอกาสได้รับรู้ปัญหาและความรู้สึกของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีส่วนร่วมในการก่อให้เกิดความขัดแย้งดังกล่าว นั่นคือชาวไร่ชาวนา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของภาคการเกษตรไทย จากปัจจัยแวดล้อมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นด้านเศรษฐกิจ การเมืองและสังคมแล้ว ปัญหาปากท้องนี่เองที่ผู้เขียนคิดว่ามีอิทธิพลมากที่สุดในการกำหนดการกระทำและความเชื่อของมนุษย์ และจากที่ผู้เขียนได้ประสบมา ผู้ที่เป็นเกษตรกรมากกว่าครึ่งไม่ได้เกิดจากความอยากในอาชีพ แต่เพราะข้อจำกัดของครอบครัวและการศึกษา ซึ่งความซื่อสัตย์และเคารพในอาชีพของตนเองเป็นปัจจัยหลักที่ผู้เขียนคิดว่าสำคัญที่สุดในการที่จะทำให้เกิดการพัฒนา จึงทำให้ผู้เขียนเกิดความสงสัยว่า การพัฒนาในภาคการเกษตรจะสามารถช่วยเหลือเกษตรกร(โดยเฉพาะรายย่อย)และท้ายที่สุดแล้วสามารถพัฒนาประเทศได้จริงหรือไม่
นั่นสินะ จะพัฒนาการเกษตรได้จริงหรือไม่ เป็นคำถามน่าสนใจมาก เราก็ต้องทำจริงถึงจะเกิดได้ และถามว่าใครละจะเป็นคนทำก็ต้องเป็นคนมีอำนาจสั่งการสินะ แล้วเมื่อไหร่จะถึงวันนั้นนะ เราก็คอยมานานแล้วนะ และไม่รู้จะได้เห็นเกษตรของเราเป็นอย่างประเทศอื่นๆเขาเมื่อไหร่ทีมีทีของตนเอง มีอุปกรณ์ต่างๆพร้อม ไม่รู้ต้องอธิฐานอย่างไรถึงจะเกิดสิ่งเหล่านี้ได้นะ
Kratan 2010