ตลอดเวลาของความพยายามที่จะหาคำตอบในสิ่งที่ตนเองสงสัย เกี่ยวกับ "จิต" สำรวจและเพ่ง หลงทางบ้างถูกทางบ้าง คร่ำเคร่งบ้าง ..วกวนไป-มา แรกเริ่มหลังจากการเกิดการเรียนรู้เรื่องการมองตน จากการเข้าไปเรียนวิปัสสนานั้น พอออกมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉันคิดว่าฉันควรดำรงอยู่อย่างผู้ถือศีล สงบเสงี่ยม ทำตัวเสมือนผู้บรรลุธรรม ด้วยความตึงเกินไปบางครั้งก่อเกิดความเครียด และต้องดิ้นรนเพื่อค้นหาคำตอบให้ตัวเองอีกครั้ง บทเรียนแห่งโลกความเป็นจริงไม่ได้ทำให้การฝึกฝนและพัฒนาจิตราบเรียบและง่ายจนเกินไป การฝึกทำได้ยากขึ้น นิ่งยากขึ้น บางทีก็มีอารมณ์แห่งเชิงลบแทรบเข้ามาอยู่บ่อยๆ เสมือนเป็นการท้าทายแห่งชีวิต...บางครั้งก็ก่อเกิดความรู้สึกท้อ ... ว่าเรากำลังค้นหาอะไรใน "จิต" นี้
การต่อสู้กับความรู้สึกที่ทดท้อนี้ สิ่งหนึ่งที่ใช้ในการเตือนสติ คือ "ความทุกข์"...ด้วยความที่ "ตน" ไม่ชอบเผชิญต่อความทุกข์นานมากนัก สิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่คอยเตือนให้หวนกลับมาระลึกถึงแนวทางแห่งการปฏิบัติที่ถูกต้อง และสร้างความเพียรกับตนเองในการสั่งสม "ทุน" ที่จะใช้ต่อการเผชิญชีวิตจริง ระยะเวลาที่ผ่านมาและผ่านไปทำให้ได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่เรื่องง่าย..แต่ก็ไม่ยากเกินความเพียรพยายามที่จะพัฒนา "จิต" หากแต่ต้องอาศัยมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า อย่างไรก็ตามในทุกวันนี้ดิฉันก็ยังต้อง "ค้นหา"...ชีวิต การเกิด มีอยู่ และดับไป และชีวิตนี้จะดำเนินเป็นไปเช่นไรบ้าง