ณ ชิงช้า ตอน เนื้อใน
บนเตียงคนไข้.. ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง...
"หมอน่าจะช่วยเฉือนไขมันเราออกไปบ้างนะตอนที่ผ่าน่ะ" ป้า เปรยขณะมองพุงผม
"อืม... หมอคงลืมมั้งครับ" ผม ตอบ เลี่ยงๆ
"ไปเอนหลังบนเตียงได้แล้ว นั่งนานๆ เดี๋ยวปวดหลัง" แม่ แนะ
"ครับ"
"วันก่อนพ่อไอ้สมคิดบอกว่าหลานก็ไปผ่าตัดใส้ติ่งเหมือนกัน" ป้า โม้ต่อ
"อืม..." แม่ รับคำเบาๆ
"เค้าว่าแค่วันเดียวหลานเดินได้ตั้งหลายสิบเมตรเลย"
"โห...เจ๋งจริง" ผม นับถือ
"แต่หลังจากนั้นต้องนอนโรงพยาบาลอีกเป็นเดือน" แม่ เสริม
"อ้าว..."
"ก็มันเดินได้สองสามก้าว ก็ล้มแล้วกลิ้งไปไกลโขอยู่" ป้า อธิบาย
"กินสาลี่มั๊ย..." แม่ ถามพลางลงมือปอก
"ดีครับ"
"เราก็ไม่ต้องรีบเดินล่ะ เดี๋ยวล้มกลิ้งใส้ทะลักออกมา..." ป้า พูดยิ้มๆ
"อ่า...ครับ"
"เดี๋ยวคนอื่นเค้ารู้ใสรู้พุงหมด" ป้า ย้ำ
"สาลี่แบบนี้เปลือกน้า...หนา" แม่ เปรย
"งั้นก็ปอกให้ลึกหน่อยให้เห็นเนื้อใน..." ป้า แนะ
"..."
"ผลไม้ก็คล้ายคนนะ ดูแค่เปลือกนอกไม่ได้" ป้า เปรยแล้วพูดต่อ
"ต้องดูให้ลึกถึงเนื้อใน..."
"เช็ดตัวค่ะ..." เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล เดินเข้ามาแจ้ง
แม่เดินถอยห่างไป ป้าก็ขยับตาม แต่แล้วก็หยุดหันมาหาผม...
"เอ้า...ได้เวลาดูเนื้อในแล้ว..." ป้า กระซิบยิ้มๆ "ถนอมตัวนะหลานรัก"
เช็ดตัววันนั้น ...ไม่รู้เป็นอะไร ผมงกๆ เงิ่นๆ เป็นพิเศษ
มีความสุขมากมายครับ
vrt
ปล. โรงพยาบาลไม่เหมือนบ้าน นอนนานๆ ไม่ค่อยดีครับ... ยืนยัน
ความเห็น (2)
แล้วก็ว่าอยู่ โรง' บาล ไม่ดี
บ่นว่า.. เช็ดตัววันนั้น ...ไม่รู้เป็นอะไร ผมงกๆ เงิ่นๆ เป็นพิเศษ
แต่สรุปว่า.. ปล. โรงพยาบาลไม่เหมือนบ้าน นอนนานๆ ไม่ค่อยดีครับ... ยืนยัน
เอ๊ะ.. มันยังไง.. ยังงัย.. อยู่น๊า.. ฮิ ฮิ ไม่บอก.. เดี๋ยวรู้ว่าคิดอะไรอยู่.. แต่ก็เห็นด้วยน๊า.. ฮิ ฮิ หายป่วยเร็วๆ น๊า.. มีความสุขมากมาย.. ขอบคุณค่ะ 