สวัสดีค่ะคุณครูผู้สอนภาษาอังกฤษทุกท่าน ท่านเคยถามนักเรียนถึงความรู้สึกต่อวิชาภาษาอังกฤษไหมค่ะ เป็นการสำรวจขั้นต้นๆของครูแอนเลยก็ว่าได้ก่อนเริ่มจัดการเรียนการสอนในภาคเรียนใหม่ เป็นคำถามง่ายๆ สำรวจใจแล้วตอบตามความรู้สึกที่เสียงหัวใจมันกระซิบมา คำถามนี้ยังไม่ได้ผ่านการตรวจจากผู้เชี่ยวชาญหรอกนะค่ะ อาจจะดูเป็นคำถามที่คัดกรองความรู้สึกแบบหยาบๆ แต่ก็พอให้ครูเห็นทัศนะต่อวิชาภาษาอังกฤษได้บ้างค่ะ (แต่ถ้าครูพาย้อนคิดดีๆ จิตนิ่งสักนิด ก็จะได้คำตอบที่ตรงกับใจมากขึ้น)
1 ใครรู้สึกชื่นชอบวิชาภาษาอังกฤษและสามารถเรียนรู้ได้ดี
2 ใครรู้สึกชื่อชอบภาษาอังกฤษแต่เรียนที่ไรก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างหรือไม่รู้เรื่องเลย
3 ใครไม่ชอบเรียนวิชาภาษาอังกฤษแต่ยอมรับที่จะเรียนและสามารถเรียนรู้ได้
4 ใครไม่ชอบเรียนวิชาภาษาอังกฤษและเรียนทีไรก็ไม่รู้เรื่องสักที
ที่ผ่านมาจะรู้สึกแบบข้อสองกันเป็นส่วนใหญ่ค่ะ จะมีข้อสี่ประปราย คำตอบแบบนี้พอทำให้ใจครูชื่นขึ้นมาบ้างอย่างน้อยก็ยังชอบอยู่ เหลือวิธีการที่ครูจะทำอย่างไรให้เด็กรู้เรื่อง
แต่ปีนี้ความรู้สึกส่วนใหญ่อยู่ที่ข้อสี่ ไม่ชอบแล้วก็เรียนไม่รู้เรื่อง รู้แล้วก็อึ้งไปวูบหนึ่ง แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ตอบอย่างตรงไปตรงมา (555 เจอ 2 เด้ง) ต้องแก้ปัญหาสองชั้น ใจไม่เปิดการเรียนรู้ก็ไม่เกิด ทำให้ครูแอนต้องถามตังเองต่อค่ะ
"นักเรียนไม่เปิดใจแล้วเราจะทำอย่างไรให้ใจเปิด"
ใคร / อะไรทำให้เด็กไม่เปิดใจ?
มีกระบวนการอะไรบ้างที่พอจะช่วยให้นักเรียนเปิดใจยอมรับและหันกลับมาเรียนรู้?
มึนอยู่หลายวัน ตอนนี้ครูแอนก็เลยยังไม่เน้นที่เนื้อหามากนัก เน้นไปที่การจูงจิตจูงใจให้เปิดรับวิชาภาษาอังกฤษไว้ในใจบ้าง อย่างน้อยพอถึงชั่วโมงภาษาอังกฤษก็ให้รู้สึกอยากเข้าเรียนไม่คิดโดดหรือเข้าห้องช้าๆ
กระบวนการที่ใช้ได้เขียนไปบ้างบางส่วนในตอนที่ 1-2 ขอบคุณครอบครัวสุขภาวะในโรงเรียนที่นำกระบวนการสร้างความสุขมาให้ครูแอนได้เรียนรู้ ตอนนี้กำลังพยายามนำมาเชื่อมโยงสู่ห้องเรียนอยู่ค่ะแล้วจะนำมาเป็นเรื่องเล่าอีกหลังจากที่ปฏิบัติการสอนค่ะ
จงเมตตา รักและชื่นชม ด้วยท่าทีที่อ่อนโยนและจริงใจ บวกกับเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจเถอะว่าเด็กๆทุกคนมีศักยภาพ พวกเขาสามารถพัฒนาตนเองได้ นะครูแอน...
สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายและแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ..คุณยาย ครูแอนยินดีต้อนรับสู่การแลกเปลี่ยนค่ะ