ไปหาหมอ

'' ตกลงมีเสลดเฉยๆ หรือเจ็บคอ จะได้จัดยาถูก"

" มีเสลดครับ ปวดหัวด้วย แต่ไม่เจ็บคอ เพียงแต่เวลากลืนน้ำลายเจ็บตรงต่อมทอลซิล"

หมอเอาหุฟังมาแนบที่หน้าอกสามครั้ง เร็วมาก ผมคิดว่าหมอจะฟังทันได้ไง

"จะให้ยาแก้เจ็บคอนะ ต้องออกกำลังกายบ้าง วันละ ครึ่งชั่วโมง สามวันในสัปดาห์ ร่างกายจะได้แข็งแรง"

"ครับ..." ผมมองหน้าหมอ หมอก็มองหน้าผมเหมือนจะรอคำถามทั้งสองคน

"เอาใบรับรองแพทย์ไหม"

"ไม่ครับ.."

"มีอะไรจะถามหมอมั๊ย ถามได้ ถ้าไม่มีคนไข้คนอื่นรอ" หมอมองหน้าพนักงานหญิงที่นั่งรออยู่

" มีค่ะ..."

"คือผมไม่สบายจึงมาปรึกษาหมอ ยาแก้ปวดผมมีทานอยู่"ผมอยากจะบอกอาการอื่นแต่หมอชิงพูดก่อนว่า

"คุณต้องเชื่อหมอนะ หมอเรียนมาตั้งหกปี และที่สำคัญหัวต้องถึงด้วยจึงจะเรียนได้"

"ครับผมเชื่อ.."

"งั้นคุณต้องไม่คิดว่าหมอจะรักษาคนไข้ต่างกันระหว่างการใช้ประกันสังคม กับบริการอื่นๆทั่วไป"

ผมอึ้ง..และนึกถึงความคิดว่าผมได้คิดแบบนั้นบ้างไหม

" อ้า...ผมเชื่อหมอครับ ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้พร้อมจะออกจากห้อง.... หมอไม่รับไหว้เหมือนตอนเข้ามา

...ผมออกจากโรงพยาบาลมาพร้อมถุงยาแก้ปวดและยาอมแก้เจ็บคอ

 ..."เมื่อคืนผมสำลักน้ำลายหายใจไม่ออก เหมือนจะขาดใจให้ได้"

...นี่คือคำพูดที่ผมยังไม่ได้บอกหมอ

[นาย สมชาย สมชาย]

ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ

[พ.แจ่มจำรัส]

ขอบคุณครับ พยาบาลชาย