ความประทับใจ
ความประทับใจ....ของรักแท้
โดย คุณภาวิณี อินทรกำเหนิด
คุณยายอุบล วัย 76 ปี มาโรงพยาบาลด้วยโรคอัมพฤต มีอาการมุมปากตก พูดลิ้นคับปาก เดินหรือเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้แม้แต่จะหยิบแก้วน้ำกิน คุณตาวรรณเป็นสามีของยายอุบล อายุอานามใกล้เคียงกันร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรงเพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อไม่นานมานี้เอง หลังจากที่ฉันได้วัดไข้ให้ยายอุบลพบว่ายายอุบลมีไข้สูงตัวร้อนมากๆ ต้องช่วยเช็ดตัวให้ยาย พอฉันพูดจบ คุณตาเงยหน้ามองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยนแต่แววตาดูเศร้า และมีน้ำตาคลอเบ้าตาทั้งสองข้าง แล้วคุณตาก็พุดกับฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ตายกยายไม่ไหวหรอก แขนข้างขวาของตาไม่ค่อยมีแรง” ฉันได้ยินดังนั้นเลยพูดกับคุณตาว่า “ไม่เป็นไรค่ะตาเดี๋ยวหนูจะช่วยเช็ดตัวให้ยายเอง” แล้วฉันก็ได้เช็ดตัวให้คุณยาย ในวินาทีนั้นเอง น้ำตาของคุณยายก็ไหลออกมาเป็นทางพร้อมทั้งถามฉันว่า “ลูกยายไปใหน” ฉันไม่สามารถตอบคำถามของคุณยายได้เพราะฉันไม่รู้ว่าลูกยายอยู่ที่ไหน คุณลุงมองฉันด้วยสายตาเกรงใจ แล้วพูดกับยายอุบลว่าด้วยน้ำเสียงอ่อยๆว่า “ลูกไปขายของ....เดี๋ยวคงมา”แล้วคุณตาก็พูดตามประสาคนแก่ว่า “ไม้ใกล้ฝั่งมันไร้ค่า ลูก พ่อ-แม่กอดจูบตั้งแต่ฝาเท้าตลอดตัวก็ทำได้ แต่พ่อ-แม่ ไม่สบายเค้าก็มีภาระต้องทำ ต้องกินต้องใช้ เราก็อย่าไปรบกวนลูกมันเลยนะแม่อุบล” ฉันได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกสงสารอย่างจับใจ ฉันสังเกตเห็นสีหน้าคุณตาดูอิดโรย ฉันเลยถามคุณตาว่า “ตาใกล้จะ 3 ทุ่มแล้ว ตาทานข้าวหรือยังล่ะ” คุณตามองฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ยังเลย ลูกยังไม่มาส่งข้าวเลย” ฉันสงสารคุณตามากเลยบอกกับคุณตาว่า “ตอนนี้ข้าวของหนูก็หมดแล้ว เอาอย่างนี้มั้ย เดี๋ยวหนูจะต้มมาม่าให้ตากินนะ ตาพอกินได้มั้ย” คุณตาพยักหน้าแววตามีรอยยิ้ม ฉันใช้เวลาต้มมาม่า 5 นาที ก็เสร็จแล้ว นำมาให้คุณตาทาน คุณตากินมาม่าไปพร้อมเล่าเรื่องราวของแกไป คุณตาเล่าว่า “ตามีลูกสาวแท้ๆ 2 คน และลูกชายบุญธรรมที่ขอมาเลี้ยง 1 คน” คุณตาเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วก็เล่าต่อว่า “ลูก 3 คน พ่อแม่เลี้ยงได้ เมื่อก่อนตามีอาชีพหาปูหาปลาขายต่อให้ฝนตก ฟ้าร้องยังไง ก็ต้องออกเรือไปหาปลามาขายเลี้ยงลูกส่วนยายก็ต้องออกเรือช่วยหาเงินมาให้ลูกไปโรงเรียน ต่อให้ต้องลำบากเหนื่อยยากยังไงลูกก็ต้องมีกินมีใช้ไม่น้อยหน้าคนอื่นเค้า” คุณตาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยแล้วหยดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ฉันไม่รู้จะปลอบคุณตาอย่างไร ฉันทำได้เพียงมองด้วยความสงสารอย่างจับใจ พอคุณตากินเสร็จก็ยกมือไหว้ฉันพร้อมพูดกับฉันว่า “ขอบใจมากลูก ตาขอบใจลูกมากที่สงสารคนแก่ อุตส่าห์ไปหาอะไรมาให้กิน” ฉันรู้สึกตกใจฉันรีบพูดกับคุณตาพร้อมยกมือไหว้กลับแล้วพูดกับคุณตาว่า “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะตาเราเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมีอะไรที่พอช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป แต่หนูขอร้องวันหลังตาอย่าไหว้หนูอีกนะ เดี๋ยวนรกจะกินหัวหนูนะ” คุณตาก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ หลังจากนั้นคุณตาก็เอนตัวลงนอนข้างเตียงยายอุบลสายตาคอยมองยายด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ฉันนั่งมองตายายคู่นี้ด้วยความประทับใจพร้อมคิดในใจว่าเวลาที่ฉันแก่เฒ่าลงจะมีคนที่จะคอยอยู่เคียงข้าง คอยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเราอย่างนี้บ้างไหมหนอ........
ความเห็น (2)
ความรัก เป็นสิ่งดีงาม
ความรักของแม่ที่ต่อลูก เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่