ฉากชีวิต 2

ความหนุ่ม

          ความเอ๋ย  ความหนุ่ม

เหมือนไฟสุม  ขอนไม้  ไม่เห็นแสง

แต่ที่แท้  ความร้อน  ระอุแรง

ถูกศรแผลง  คลุ้มคลั่ง  ขังอยู่ใน

          ล่วงละเมิด  ศีลธรรม  ทำกรรมชั่ว

นั่นจะมัว  บ้าตะบึง  ไปถึงไหน

โอ้ ความหนุ่ม  หนุ่มเช่นนี้  ดีอะไร

ต่อเมื่อใด  เย็นซึ้ง  จึ่งดีเอย.

ความสาว

          ความเอ๋ย  ความสาว

เหมือนไฟวาว  แวบไหว  ให้เห็นแสง

คือเฝ้าแต่ง  ไปทำเดียว  ทั้งเขียวแดง

ตั้งหน้าแข่ง  กันจริง ๆ กว่าสิ่งใด

          ถึงงามรูป  งามทรัพย์  และงามวิทย์

ไม่สนิท  เหมือนงามธรรม  จรรยาได้

หรือธรรมชาติ  สร้างเพื่อ  ตกแต่งไป

จะหยุดได้  ต่อแก่เฒ่า  หรือเจ้าเอย!

ความสุข

           ความเอ๋ย  ความสุข

ใคร ๆ ทุก คนชอบเจ้า  เผ้าวิ่งหา

"แกก็สุข  ฉันก็สุข  ทุกเวลา"

แต่ดูหน้า  ตาแห้ง ยังแคลงใจ

          ถ้าเราเผา  ตัวตัณหา  ก็น่าจะ"สุข"

ถ้ามันเผา  เราก็"สุก"หรือเกรียมได้

เขาว่า"สุข! สุขเน้อ!!" อย่าเห่อไป

มันสุขเย็น  หรือสุขไหม้  ให้แน่เอย.

ความทุกข์โศก

          ความเอ๋ย  ความทุกข์โศก

ของมีอยู่  คู่โลก  อย่าสงสัย

ยังหลงมัว  "ตัวตน" อยู่กลใด

เป็นต้องได้  โศกแน่  แม้แต่ลอง

         ทุกสิ่งสรรพ  เกิดดับ  อยู่ตามธรรม

ใจเจ้ากรรม  เข้ารับเอา  เป็นเจ้าของ

ต้องพลอยเข็ญ  พลอยขุก  ทุกทำนอง

แล้วแต่ของ  ของ  "ตน" เป็น  เช่นไรเอย.

ความแก่

ความเอ๋ย  ความแก่

เป็นเพื่อนแท้  ของความตาย  ไม่หน่ายหนีฃ

เมื่อความแก่  ล่วงกาล  มานานปี

ก็มอบเวน  หน้าที่  ให้ความตาย

ไม่ยกเว้น  ใคร ๆ ไม่ลำเอียง

มิให้ใคร  หลีกเหลี่ยง  หรือเถียงได้

เพราะฉะนั้น  เราท่าน  ทั้งหญิงชาย

รีบทำดี  ก่อนตาย  ให้มากเอย

ความตาย

ความเอ๋ย  ความตาย

สิ้นชื่อหาย  เพราะไม่มี  ความดีเหลือ

คือตายเน่า  ตายหนอน  เป็นบ่อนเบือ

น่าเหม็นเบื่อ  ตายเช่นนี้  ดีอะไร

ถ้าตัวตาย  ไว้ลาย  ให้โลกเห็น

ก็เหมือนเป็น  อยู่คู่หล้า  อย่าสงสัย

                              ตายแต่เปลือก  เยื่อในอยู่  คู่โลกไป                                 

เป็นประโยชน์  แก่ใคร ๆ ไม่สิ้นเอย.

จาก "๒๔ ฉากของชีวิต"

ดอกสร้อยแสดงธรรม  ของ  สิริวยาส

[maiw]

อ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งในสัจจธรรมในชีวิตและวัฎจักรของชีวิต