ลำพู...ไร้เพื่อน (เรื่องเล่าสั้นๆ)
คนไม่รักธรรมชาติ
ลำพู...ไร้เพื่อน
อนงค์ อินทร้มพรรย์
ลำพูกับหิ่งห้อย
ตอนที่ 1
เงาจันทร์ของคืนข้างขึ้น ลอดผ่านใบไม้มากระทบผิวน้ำ งามเหมือนลายฉลุ ลำพูต้นหนึ่งเอนทอดกิ่งระเรี่ยไปกับผิวน้ำในคลอง บางขณะเมื่อลมพลิ้วผ่านมาใบของมันจะสั่นไหวเหมือนเสียงทอดถอนใจ ใช่แล้วมันถอนใจ
เมื่อหวนคิดไปถึงครั้งกระโน้น ในคลองตาเค็ด นี้เมื่อยามน้ำเกิด น้ำในคลองเปี่ยมฝั่ง แสงนวลของจันทร์เจ้าส่องสว่างเป็นประกายสีเงิน นานๆ ก็จะมีเรือจ้างแจวเอื่อยๆ มาจากปลายคลองข้างใน ออกไปส่งคนที่ตลาดและรับคนจากตลาดมาแวะส่งตามบ้าน สองฟากฝั่งมีต้นลำพูขึ้นเรียงรายเป็นแถว สลับกับกอจาก ลำพูนั้นมีตัวหิ่งห้อยเกาะเต็มกะพริบแสงเรืองรองอยู่วูบวาบ ดูเหมือนประดับไว้ด้วยไฟฟ้า
ทั้งลำพูและจากล้วนมีประโยชน์ยิ่ง นอกจากจะป้องกันตลิ่งพังแล้ว ใบแก่ของต้นจากใช้ห่อขนมจากที่ขึ้นชื่อลือชา ขนมจากปากน้ำนั่งไง แล้วยังใช้มุงหลังคาทำฝาบ้าน ใบอ่อนใช้ห่อข้าวต้มผัด หอมและอร่อยกว่าห่อด้วยใบตอง คนแก่ใช้มวนยาสูบ ส่วนต้นลำพูนั้นรากของมัน ใช้ทำจุกขวด ลูกหรือดอกใช้รับประทานเป็นผักจิ้ม
นานแสนนานมาแล้ว นานจนจำไม่ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาลำพูก็เห็นอยู่เช่นนี้ ลำพูและจากเป็นไม้ขึ้นในที่ๆน้ำสำลักจืดสำลักเค็ม หน้าน้ำเค็มน้ำในคลองจะเป็นประกาย แข่งกับแสงหิ่งห้อยบนต้นลำพู เขาว่าน้ำเค็มมีฟอสฟอรัส ลำพูไม่รู้เหมือนกันว่าฟอสฟอรัสมันคืออะไร
ครั้นหน้าน้ำจืดก็มีด้องแด้งว่ายเต็มไปหมด ด้องแด้งนั้นลำพูรู้จักดี มันคือปลาตัวนิดๆ ใช้เป็นอาหารไม่ได้ หลังมันมีกระโดงหรือเรียกว่าเงี่ยงแหลมคมมาก ใครลงอาบน้ำถ้าไม้ระวัง จะถูกมันตำถึงเลือดไหล มันจะมาเมื่อหน้าน้ำจืด ถึงตอนนั้นพวกเด็กๆจะไม่กระโดดเล่นน้ำเลยเพราะกลัวฤทธิ์เจ้าด้องแด้ง
เดี๋ยวนี้สิ่งเหล่านั้นไม่มีแล้ว ถนนหลายสายเกิดขึ้น สวนที่เคยดกดื่นด้วยผลไม้กลายเป็นถนน ผู้คนไม่ต้องอาศัยเรือจ้างอีกต่อไป
แล้วเรือจ้างหายไปไหน รวมทั้งเรือแม่ค้าผลไม้ และของกินอื่นๆ ที่เคยขึ้นล่องร้องขายอยู่เป็นประจำ เรือกาแฟที่เคยบีบแตรเรียกคนซื้ออยู่ป๊อดๆก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว เรือประมงที่เคยเข้าออกก็ไม่มีแล้วเพราะคลองตื้นเขิน เข้ามาไม่ได้ต้องจอดที่แม่น้ำ
ตลอดลำคลองมีแต่ความเงียบเชียบบ้านเมืองเจริญขึ้น โรงงานอุตสาหกรรมทั้งหลายมาตั้งกันเต็มเมือง ระบายน้ำเสียลงสู่ลำคลอง ผู้คนจากที่ไหนต่อที่ไหน พากันหลั่งไหล มาทำงานโรงงานและค้าขาย เมื่อคนเข้ามามากขยะก็มากขึ้นตามตัว คลองที่เคยมีน้ำสะอาด เดี๋ยวนี้ดำเหม็นยากที่จะเหมือนเดิม
ลำพูเฝ้าแต่รันทด นึกถึงหิ่งห้อยเพื่อนเก่า คงไมมีวันอีกแล้วเหมือนสายน้ำใสที่ไหลผ่านไป เหลือไว้แต่น้ำขุ่น ดำ ให้ลำพูต้องฝืนใจดูดซึมเพื่อหล่อเลี้ยงลำต้นพอประทังชีวิตอยู่ไปวันๆ รอว่าเมื่อไรจะโค่นลงไปพังพาบอยู่กับตลิ่ง...
จากใจจริง
ครูจ่อย 53
คำสำคัญ (Tags): #การทำลาย
หมายเลขบันทึก: 337751เขียนเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2010 15:09 น. ()ความเห็น (8)
กำลังจะออกแล้วครับ
แวะมาเยี่ยม เดี๋ยวเข้ามาอ่านใหม่ครับ
- ตอนเย็นๆเจอกันใหม่ครับ
- ผมก็กำลังจะไปดู "บ้านสวนรีสอร์ท" อยู่พอดี
มาดูหิ่งห้อยและลำพูน ต้องการโกโบริไหมครับ ฮ่าๆๆ รอดูบ้านสวนรีสอร์ทครับ
- เอารูปบ้านสวน มาฝาก ครับท่านขจิต
- มีเวลาอย่าลืมมาแวะดูขอจริงนะครับ
- ยินดีต้อนรับเสมอ
- ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างปรับปรุง
สวัสดีครับ
แวะมาส่งข่าวครับ
พ่อของซากี้เสียชีวิตวันนี้ครับ
ซากี้เดินทางกลับบ้านที่อำนาจเจริญเพื่อจัดแจงงานศพพ่อครับ
สำหรับผมจะเดินทางไปร่วมงานศพต้นสัปดาห์หน้าครับ
ป๊าด ด ด โถ ! เล่าถึง ต้นลำพู คลองตาเค็ด นึกว่าเป็นคนปากน้ำ ไปดูต้นลำพู ที่คลอง ผีหลอก สิ ต้นใหญ่ หิงห้อยเยอะ น้ำก็ไม่ เน่า เหมือนคลอง ตาเค็ด ด้วย ย ย ไปเด้. ผีไม่หลอกหร็อก...
- ขอบคุณครับท่านหนานเกียรติ
- ที่แวะมาส่งข่าวเรื่องการสูญเสียคุณพ่อของน้องซากี้
- ผมคงไปร่วมงานได้ในเย็นวันเสาร์นี้เพราะมีธุระต้องเดินทางไปอำนาจฯพอดี
- โชคดีมีสุขนะครับ
- ขอบคุณครับคุณredlotus
- ครูจ่อยนำเรื่องที่เคยอ่านงานเขียนของท่านอาจารย์อนงค์ฯนักเขียนรุ่นเก่าตัวท่านเสียชีวิตนานแล้ว
- คิดถึงท่านเลยนำผลงานเก่าๆของท่านมานำเสนอเพื่อเตือนความทรงจำ
- "คลองผีหลอก" ชื่อน่ากลัวนะครับ ครูจ่อยอยากไปดูของจริงสักครั้ง
- โชคดีมีสุขนะครับ