เรื่องที่ (๔๙) เจ้าปลุกกับแม่อิ่ม (นิทานวันวาเลนไท)

ของกันและกัน

เรื่องที่ (๔๙) เจ้าปลุกกับแม่อิ่ม

เขาเป็น “เจ้าปลุก” ของเธอ

เธอเป็น “แม่อิ่ม” ของเขา

 

ทุกเช้า

เขาต้องปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาทำอาหารให้เขาทานจนอิ่ม

ทั้งสองมีความสุข ต่างพึ่งพาอาศัยและเป็นแรงบันดาลใจให้กัน

เขารู้ว่าต้องปลุกเธอแบบไหน เธอถึงจะตื่นอย่างสดชื่น

เธอก็รู้ว่า ต้องทำอาหารแบบไหนเขาถึงจะกินอย่างมีความสุข

การปลุกของเขาไม่เหมือนกันทุกวันหรอก

การทำอาหารของเธอก็ไม่เหมือนกันทุกวันหรอก

มีคนถามเขาว่า ไม่เบื่อบ้างหรือ ที่ต้องคอยปลุก

มีคนถามเธอว่าไม่เบื่อบ้างหรือ ที่ต้องคอยทำอาหาร

ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ ที่ต้องฝากท้องไว้กับเธอ

ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ ที่ต้องฝากชีวิตไว้กับเขา

   วันหนึ่งจึงมีคนซื้อนาฬิกาปลุกมาให้เธอ

    วันหนึ่ง จึงมีคนซื้ออาหารกึ่งสำเร็จรูปมาให้เขา

เขาและเธอเริ่มห่างเหิน

ร่างกายเขาทรุดโทรม

ร่างกายเธอทรุดโทรม

   อาหารกึ่งสำเร็จรูปไม่รู้หรอกว่า วันนี้เขาต้องการกินแบบไหน มันทำได้แบบเดียว

   นาฬิกาปลุกไม่รู้หรอกว่าวันนี้เธอต้องการตื่นตอนไหน  มันปลุกได้เวลาเดียว

ทำไม  ไม่มีใครถามว่า เขาและเธอเบื่อบ้างไหม

ทำไม  ไม่มีใครถามว่า เขาและเธอรู้สึกอย่างไร

ไม่มีใครช่วยได้

ไม่มีใครสนใจ

เขาและเธอกลับไปหากัน

กลับไปเป็นเจ้าปลุกของเธอ และกลับไปเป็นแม่อิ่มของเขา

กลับไปชมดวงตะวันยามเช้าและดมกลิ่นกับข้าวพร้อม ๆ กัน

                            จากนิทานบัวไร

[คิม นพวรรณ]

   อาหารกึ่งสำเร็จรูปไม่รู้หรอกว่า วันนี้เขาต้องการกินแบบไหน มันทำได้แบบเดียว

   นาฬิกาปลุกไม่รู้หรอกว่าวันนี้เธอต้องการตื่นตอนไหน  มันปลุกได้เวลาเดียว

• ขอขอบพระคุณกับข้อคิดที่ดีค่ะ
• คุณครูสบายดีนะคะ