ความทรงจำของลูก
บันทึกโดยแม่
เสียงใสๆ ของลูกท่องบทกลอนยาวเหยียดที่จดจำมาจากโรงเรียน “หนูกลอยคนดี ตื่นเช้ายิ้มเฉ่ง รีบเร่งอาบน้ำรับประทานอาหารได้เอง ไม่บิดไม่เบือน ไม่แช ไม่เชือน …” แม่จดจำไม่ได้หมด แต่ฟังแล้วดูดี หลังจากนั้นลูกก็ท่องหนูนิดคนเกเร แย่งชิงของผู้อื่น... อีกยืดยาว แม่พอจะรู้แล้วว่า หนูกลอยเป็นสัญลักษณ์ของเด็กดี ส่วนหนูนิดเป็นเด็กไม่ดี แม่จึงถามลูกว่าหนูเป็นหนูกลอยใช่มั๊ยลูก ลูกตอบแม่ว่า ใช่ หนูทานข้าวเองอย่างรวดเร็ว หมดก่อนใคร หนูช่วยคุณครู ช่วยเพื่อน แบ่งปันของให้ผู้อื่น... แล้วทำไมที่บ้านลูกไม่ทานข้าวเองละคะ ลูกตอบแม่ว่า โรงเรียนไม่ดุ แม่ตอบลูกว่าแม่ก็ไม่ดุนี่คะลูก ลูกตอบว่าคุณพ่อนั่นแหละดุ ตีหนูด้วยตะเกียบ แม่ถามว่าเมื่อไหร่ ลูกตอบแม่ว่า มันนานมาแล้วประมาณ 200-300 ปี ซึ่งมันนานมาแล้วจริงๆ ตอนนั้นลูกอายุได้ 3 ขวบมั๊งคะ (ขณะนี้ลูกอายุ 4 ขวบ) เพราะลูกแสดงบทดื้อที่พ่อต้องให้เหตุผลในการตี แม่พูดต่อไปว่า คุณพ่อตีลูกแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวเอง ลูกตอบว่าหลายครั้ง คุณพ่อตี เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ... เจ็บมากเลย มันกลายเป็นความทรงจำที่ลูกไม่เคยลืม
(หมายเหตุจากพ่อ ตอนที่ลูกพูดเรื่องนี้ เป็นช่วงเวลาก่อนนอน ลูกดูไม่เครียดเลย พูดเสร็จลูกก็หันมากอดแขนพ่อนอนหลับเหมือนทุกคืน)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น