วันนี้ ได้มาอยู่เวรที่ศูนย์แพทย์ชาตะผดุง หนึ่งในศูนย์แพทย์เครือข่ายโรงพยาบาลขอนแก่น คนไข้ยังมีจำนวนน้อยไม่ถึงสิบคน เพราะพึ่งเริ่มเปิดนอกเวลาทุกวันได้ไม่นาน
แล้วคนไข้น้อยไม่ดีอย่างไร อย่างแรกก็คือ ค่าตอบแทนที่ให้ตามจำนวนผู้ป่วยก็น้อยตามไปด้วย อย่างที่สอง รอคนไข้นาน เบื่อ คอยนั่งดูนาฬิกาว่า เมื่อไหร่จะสองทุ่ม จะได้กลับเสียที ใจมันลอยกลับบ้าน ไปที่ห้าง เพื่อหวังว่าจะได้พักหลังจากสองทุ่มแล้ว
แล้วทำไมไม่พักและผ่อนคลายตั้งแต่ตอนนี้เลย
ผมตรวจช้าลง คุยกับคนไข้ ทำความรู้จัก
" บ้านอยู่ไหนนะ"
"ทำงานอะไรอยู่ครับ"
"เรียนชั้นไหนแล้ว"
"ชื่อเล่นว่าอะไรครับ"
"ดูแลหรือรักษาตัวเองยังไงก่อนมาหาหมอครับ"
คำถามที่สร้างสัมพันธภาพและเรียนรู้จากคนไข้เหล่านี้ มักจะลืมไปในชั่วโมงแห่งความเร่งรีบ
"หนูกลัวเจ็บใช่ไหมครับ"
"คุณคงกังวลกับอาการอ่อนเพลียของพ่อของคุณ"
และทักษะแห่งการรับฟัง รับรู้และสะท้อนความรู้สึกก็ค่อยๆกลับมาเมื่อช้าลง
อ้อ! ที่ศูนย์แพทย์ก็มี Internet นี่ เปิด Window media player ฟังเพลง online ก็ทำให้ใจเย็นขึ้น ขอแนะนำเป็นช่องสถานีเพลง jazzหรือ piano นะครับ ช่วยผ่อนคลายได้เยอะ แต่ก็อาจจะทำให้ง่วงนอนตาปรือได้เช่นกัน
สุดท้าย เห็นไหมล่ะ เขียน blog เสร็จตั้งหนึ่งเรื่อง
นี่แหละโอกาสทองของการเป็นแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว......สูดหายใจลึกๆแล้วทำในสิ่งที่เป็นตัวตนของเรา..และอย่าปล่อยให้มันหลุดลอยไปโดยไม่ได้สัมผัสมันหล่ะครับอาจารย์
เขียนได้ดี ทำได้ดี เห็นด้วยกับทุกตัวอักษร
มาขั้นเวรที่นี้ มีความสุขคะ เพราะได้ใช้วิชา Fammedที่ร่ำเรียนมาอย่างเต็มที่
ได้พูดคุย รู้จัก ผู้ป่วยหลายรายที่น่าใจ ตั้งแต่ เด็กนักเรียนมาปรึกษาเรื่องการสอบเข้ามหาลัย
นักศึกษามาขอใขรับรองแพทย์เพื่อสมัครเรียนเป็น Chef แต่ดันตรวจพบพยาธินานาชนิด
น้องๆหนูๆ มาขอฉีดยาทำให้กลายเป็นหญิงสาว ขาวจั๊ว....
น่าสนุกและน่าสนใจทั้งนั้นคะ