"เมื่อฉันแก่ตัวลง..."
‘เมื่อฉันแก่ตัวลง‘ อยากจะมอบเรื่องนี้ให้กับผู้ที่ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ชิดผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้าน….
ที่มา...จากหนังสือพิมพ์ เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004 บทความนี้คัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก
เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็นขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด
ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนแรกๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง
ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับเลย
ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งออดทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม
ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ อย่าหัวเราะเยาะฉัน จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม ‘ทำไม ทำไม‘ ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุง เธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ
หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังพูดเรื่องอะไร ไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอน เธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มีให้กับเธอ
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนนาน ย่อมร้าวราญสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้ วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้…..ให้วังเวง
ความเห็น (1)
พ่อกับลูกชายนั่งพักผ่อนอยู่ในสวนหลังบ้าน ซึ่งลูกชายก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์
พ่อ...นั่นอะไร
ลูก...นกกระจอก
พ่อ...นั่นตัวอะไร
ลูก...นั่นนกกระจอก ได้ยินมั้ย (ลูกเริ่มตอบเสียงดัง)
พ่อ...นั่นตัวอะไร
ลูก...พ่อครับผมตอบพ่อมาหลายครั้งแล้วว่านั่นมันนกกระจอก พ่อไม่ได้ยินหรือไงว่านั่นมันนกกระจอก ลองดูซิ เลิกถามได้แล้ว
(ลูกตะคอกใส่พ่ออย่างรุนแรงก่อนที่จะนั่งลงอ่านหนังสือพิมพ์และไม่ได้สนใจพ่อเลย)
พ่อ...พ่อได้ลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน
ลูก...ลูกตกใจที่พ่อลุกขึ้นไปพยายามเรียกแต่พ่อก็ไม่ตอบจึงรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของตนเอง
พ่อ...พ่อเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับสมุดบันทึกเล่นหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องราวของลูกที่ยังเป็นเด็กแล้วมานั่งที่เดิมกับลูกชายคนเดิม
พ่อได้เอาสมุดบันทึกให้ลูกอ่าน เป็นหน้าที่พ่อเขียนไว้ว่า "ลูกถามคำถามเดียวกัน 20 ครั้งว่า พ่อครับนั่นตัวอะไร ทุกครั้งที่ลูก
ถาม พ่อก็มองดูลูกด้วยความรักและเอ็นดู พร้อมกับสวมกอดเสมอและตอบไปทุกครั้งด้วยคำตอบเดิม ๆ อย่างไม่รู้สึกรำคาญ
เลย
ลูก...ลูกชายน้ำตาไหล หันไปหอมแก้วพ่อพร้อมกับสวมกอดและบอกว่า ผมรักพ่อครับ ผมขอโทษ