The conclusion
ฉันนั่งอยู่กลางห้องพัก
โน้ตบุคตัวโปรด วางอยู่ด้านขวา
ปากกาหลากสีคู่ใจ ที่มักจะถูกวางอยู่มุมบนซ้ายมือ เสมอ
ที่วางไว้ด้านซ้ายก็เพราะฉันใช้มือซ้ายในการเขียนหนังสือ ละมั้ง
มีกระดาษเลคเชอร์ สมุดโน้ต
นี่คงเป็นชีวิตของฉัน ณ ตอนนี้
วันที่ต้องไปราวด์วอร์ด อ่านหนังสือ ฟังเลคเชอร์ สอบ
วงจรที่เป็นแบบนี้มานานหลายปี ....
"ในยามเธอเรียกหา ฉันจะเดินทางทันใด
แม้ว่าแสนไกล ถ้าเป็นเธอจะยอมทิ้งทุกอย่าง
ไม่ต้องขอ ฉันจะไปถึงแม้ไม่มีทาง
อีกสักครั้ง ให้เธอรู้ว่าฉันยังจำได้ไหม"
เสียงเพลงโปรดที่แว่วเข้ามาในโสตประสาท
วันนี้คงเป็นวันที่ไม่ค่อยจะมีสมาธิอ่านหนังสือ
ฉันเปิดเว็บไซต์ไปทั่ว เข้าออก เว็บนู้น เว็บนี้ให้วุ่นวาย
คงเหมือนกับจิตใจที่ว้าวุ่นของฉันในตอนนี้
ในที่สุด ก็มาถึงเว็บบล็อกของใครคนหนึ่ง
คงเป็นโชคชะตา ความบังเอิญ by chance อะไรก็ตาม
ที่ให้ฉันได้เห็นโดเมนนี้อีกครั้ง
....
สองเดือนแล้วสินะ
ที่พวกเราทั้ง 8 ได้จากมา
...
ทุกคนที่นั่นจะเป็นอย่างไรบ้าง
...
สำหรับฉันแล้ว ความทรงจำ ณ ตอนนั้น
คงจะถูกเก็บไว้ใน "กล่องความทรงจำที่มีค่าที่สุด" ของฉันเลยทีเดียว
วันเวลาที่พวกเราทั้ง 8 คนใช้ชีวิตร่วมกัน
ในห้องเล็กๆ อาบน้ำ ทานข้าว ประชุมกัน
หัวเราะด้วยกัน โต้เถียงกัน
ชาวบ้านไร่
แอโรบิก
ร้านอาหาร
แหลมแม่พิมพ์
จักรยาน
งานลอยกระทง
ชิคุนกุนย่า
คิดถึง ป้าๆ น้องๆ ทุกๆ คน
ฉันเชื่อนะ เชื่อว่าเราคงทำบุญร่วมกันมาก่อน
คงเคยเป็นพี่ น้อง คนรัก คนรู้จักกันมาก่อน
จึงได้มาพบกัน ณ ชาติภพนี้
-------------------------------------------------------------------------------------
สำหรับการทำงาน คงได้อะไรมากมาย ได้เรียนรู้ว่า community จริงๆ เป็นอย่างไร
เรียนรู้การติดต่อประสานงานกับหน่วยงานต่างๆ
ได้เรียนรู้ว่า "หากปัญหามันใหญ่เกินไป ก็จงหาคนมาช่วยซะ"
ถ้าเราแบกมันไม่ไหว เพียงเอ่ยออกไป
ก็จะพบว่ามีหลายๆ คนพร้อมที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเรา
ถ้าถามโดยส่วนตัวว่าประสบผลสำเร็จในการออกชุมชนครั้งนี้มั้ย
คิดว่าประสบความสำเร็จมากเลยทีเดียว
ในแง่ชาวบ้าน : ทุกคนได้รู้จักโรคชิคุนกุนย่า ได้รู้อาการ เรียกได้ว่าสร้างความตื่นตระหนก ในหมู่บ้านได้พอสมควร คงไม่คาดหวังว่าจะลดอัตราการเกิดโรคอะไรได้มากมาย แต่อย่างน้อย ชาวบ้านก็ทราบว่าควรปฏิบัติตนอย่างไรเมื่อเป็นโรค ไม่ให้โรคไปติดต่อคนอื่น
ในแง่นสพ : ได้ประสบการณ์ดีๆ ในการใช้ชีวิตในชุมชน communication skill ที่ต้องขุดเอามาใช้ หลายกระบวน
การใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้าน
ในฐานะที่พวกเราเป็นเสมือน "หมอ"
ได้รับความรัก ความอบอุ่น ความนับถือ ความไว้เนื้อเชื่อใจจากทุกๆ คน
ได้รู้จักบุคคลน่ารัก น่านับถือ หลายๆ ท่าน
นอกจากนี้ก็ยังพบว่ามีความโชคดีอย่างเหลือเชื่อของพวกเรา
ไม่มีถ่านไฟฉาย อยู่ดีๆ ก็มีรถขายถ่านไฟฉาย ปั่นผ่านหน้าบ้าน ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยจะเจอกัน
อยากได้น้ำแข็ง คุณป้า ก็ผ่านมา และบอกว่าสามารถสั่งน้ำแข็งให้พวกเราได้ทันที
คนไม่พอช่วยเหลืองาน ก็มีเพื่อนๆ มะขามป้อมที่น่ารัก ที่ตอนแรกบอกว่าจะมากัน 3-4 คน แต่พอถึงวันงานจริง ก็มากันเกือบทุกคน
โจ้บ่นอยากกินมะพร้าว อีกไม่กี่วัน ก็มีคุณป้า เอามะพร้าวมาให้ทั้งทลาย
และอีกหลายๆ อย่างที่จำไม่ได้แล้ว เนื่องจากความทรงจำที่แสนสั้นของฉัน
ที่สำคัญอีกอย่างคือ ความรู้ชิคุนกุนย่า
ที่เป็นผลพลอยได้ จากการออกชิคุนกุนย่าในครั้งนี้
สร้างความปลาบปลื้มให้แก่อาจารย์ rheumatology ของพวกเราเป็นอย่างมาก
อาจารย์ : ไหน ลอง diferential diag คนไข้ที่มาด้วยอาการปวดข้อ/ข้ออักเสบ ที่เกิดจาก infection มาได้มั้ยครับ
นส.a: ก็ดูว่าเป็นข้อเดียวหรือหลายข้อค่ะ
นส.b:ข้อเดียวก็คิดถึงพวก bacterial infection ถ้าหลายข้อ ก็คิดถึง Gonococcal ได้ค่ะ หรือไม่ก็พวก viral... บลา...บลา...
นส.c: "แล้วก็มี..ชิคุนกุนย่าได้ ค่ะ อาจารย์"
อาจารย์ทึ่งมากเลยทีเดียว
แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็เปลี่ยน topic จากคนไข้ที่กำลังราวด์อยู่ มาเป็นเรื่องชิคุนกุนย่ากันอย่างสนุกสนาน
---------------------------------------------------------------------------------------------
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ
อาจารย์อุไร ที่ทำให้พวกเราได้มาพบกับประสบการณ์ดีๆ ในครังนี้
อาจารย์สมบูรณ์ ที่ทำให้พวกเราไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ในช่วงเวลาที่มาที่นี่ เป็นที่ปรึกษาในทุกๆ เรื่อง รวมทั้งร้านอาหารที่อาจารย์พาไปทาน การันตีความอร่อย ^_^ และขอบพระคุณสำหรับผลไม้อบแห้ง ที่อร่อย "โคตร โคตร" เสียดายมากที่ไม่มีขายใน seven ที่ พระปกเกล้า
พี่ป๊อก พี่พัฒน์และพี่ๆเจ้าหน้าที่สถานีอนามัย ทุกท่าน ที่ให้ความช่วยเหลือด้านข้อมูล และ ขอบคุณพี่พัฒน์เป็นพิเศษ สำหรับเตาปิ้งอาหารทะเล ^_^
ป้าหนู และป้าๆ อสม. ทุกท่าน สำหรับความช่วยเหลือในทุกๆ เรื่อง การทำงาน อาหารการกิน
ผู้ใหญ่ป๊อก สำหรับการอำนวยความสะดวกต่างๆ ในช่วงที่ทำงาน
ป้าแก้ว สำหรับถังน้ำช่วงที่น้ำไม่ไหล ค่ะ
อาจารย์ นพ.ฉลอง สำหรับสูตรโลชั่นกันยุง ก้อนกันยุง และสูตรทานอาหารลดน้ำหนัก ค่ะ
อ.วรรณา ศูนย์ควบคุมโรคโดยแมลง จ.ระยอง สำหรับ สารเคมีสำหรับชุบเสื้อชุบมุ้ง ข้อมูลความรู้ เกี่ยวกับการชุบมุ้ง อาจารย์ใจดีมาก ก่อนพวกเรากลับ อ.ยังโทรมาชวนพวกเราไปคุยกับ professor ที่มาจากต่างประเทศ ที่ท่านมาดูงานเกี่ยวกับโรคชิคุนกุนย่าอีกด้วย ซาบซึ้งมาก แต่พวกเราต้องกลับมาทำ "งานประจำ" ต่อ จึงไม่ได้ไป เสียดายกันไปตามๆ กัน
นายเง็ก รัตนวิจิตร นายกเทศบาลต.สุนทรภู่ สำหรับงบประมาณ "ส่วนหนึ่ง" ที่ใช้ในการจัดงานมหกรรม อันยิ่งใหญ่ของพวกเรา
รพ.พระปกเกล้าและรพ.แกลง สำหรับยา และเวชภัณฑ์ สำหรับตรวจ หน่วยเคลื่อนที่
และอีกหลายๆ ท่านที่ไม่ได้กล่าวถึง
นี่เป็นเพียงตัวแทนความรู้สึกที่มีต่อการออกชุมชนในครั้งนี้
เชื่อว่าเพื่อนๆ คนอื่นๆ คงจะมีความรู้สึกที่แตกต่าง หลากหลาย และซาบซึ้งกว่านี้
และถ้ามีโอกาสคงได้มาเล่าให้ทุกๆ คนฟัง
ข้าพเจ้าตัวแทนนางฟ้าทั้ง 8 ขอ ปิดบ้าน สถานีเวชศาสตร์ชุมชนบ้านไร่ ไว้ ณ จุดนี้
แต่ขอเก็บบล็อกไว้เป็นอนุสรณ์ความทรงจำของพวกเราต่อไปค่ะ
Lizzy
ความเห็น (4)
ได้อ่าน blog นี้ แล้วภาพความประทับใจต่างๆ ก็หวนกลับมาในความทรงจำ...
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่พวกเราทุกคนจากชุมชน กลับมาใช้ชีวิต เป็น นสพ. ที่ พระปกเกล้า
คิดถึงทุกๆคนที่นั่นจัง...
หลังจากที่พวกเรากลับมาได้ไม่นาน ป้าหนู(ป้าหัวหน้า อสม.) ก็โทรมาหา เล่าให้ฟังว่าวันนี้พวกป้าๆ อสม
ไปลงบ้านสำรวจลูกน้ำกันค่ะ ผลปรากฎว่า ลูกน้ำลดลงเยอะมากๆๆ คือ ไม่พบลูกน้ำเลยค่ะ ^ o ^ ป้าหนูเล่าว่า
พวกชาวบ้านได้นำความรู้ที่พวกเราไปมอบให้ในเรื่องของการกำจัดลูกน้ำยุงลาย ไปปฏิบัติกันอย่างจริงจังค่ะ
ได้ฟังแล้ว พวกเราก็รู้สึกภูมิใจและดีใจมากๆเลย
"อยากจะมีคำพูดสักคำ ที่แทนความจริงจากใจที่มี
อยากจะสื่อความหมายดีๆ ที่พอจะทำให้เธอได้เข้าใจ
คำบางคำที่ดีซักคำหนึ่ง คำบางคำที่จะซึ้งกินใจ
ที่จะพอจะใช้แทนใจจากฉัน
แต่จะมีคำพูดคำใด
ที่แทนความจริงจากใจให้กัน
ต่อให้คำเป็นร้อยเป็นพัน
ก็คงบรรยายไม่พอได้เหมือนใจ
ความเป็นจริงที่เห็นที่เป็นอยู่
คงจะดีกว่าคำพูดใดๆ
และไม่มีสิ่งไหน มากมายกว่านั้น
แทนสัญญา แทนสายใยในหัวใจที่นิรันดร์
ก็คือความจริงใจที่คงมั่น ที่ตัวฉันนั้นมีให้เธอ
มีหัวใจและสายตา แทนสัญญาว่ารักเธอ
และจะมีเพียงพอมาให้เธอผู้เดียว "
เด็กชายหัวค้อน
วันนี้ยังคุยกับเพื่อนอยู่เลยว่าอยากกลับไปอยู่ที่ "ชุมชน" อีก
ก็เพิ่งจะรู้ว่า up ปิดบ้านแล้ว
ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน และจะผ่านไปอีกนานเท่าไร
ความทรงจำดีๆเหล่านี้ ไม่มีวันลบเลือนไปแน่นอน (ยกเว้นจะเป็น อัลไซเมอร์ ไปซะก่อน)
ในความเป็นจริงของชีวิตเรา ในทุกวันนี้ที่กำลังก้าวไปเรื่อยๆ เราไม่ค่อยจะได้รับการดูแลอย่างดี
เป็นกันเองมากๆ จากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างที่ได้รับจาก ชุมชนเลย
ส่วนตัวแล้วแม้แต่คนข้างบ้านที่อยู่ติดกันมานานหลายปีก็ยังแทบไม่ได้คุยกันเลย ไม่ใช่ว่าโกรธอะไรกันมาก่อน
แต่เนื่องจากสภาพของหมู่บ้านและคนที่มีเพรียบพร้อมกันทุกอย่าง จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดคุยหยิบยืมหรือช่วยเหลือกัน
ทำให้ไม่เคยได้รู้จักกันเลย
แตกต่างกันมากกับที่ชุมชน ไปอยู่เพียงไม่กี่วันก็ได้พูดคุยรู้จักกันและช่วยเหลือกัน
นี่คือประสบการณ์ชีวิต ที่ฉันได้รับ
อยากไปออกชุมชนอีกครั้ง เพราะชีวิตทุกวันที่อยู่ที่นั่น เหมือนอยู่ในความฝัน...
ยกเว้น บอมบ์เดย์ ที่เป็นเหมือนการปลุก แต่ก็เราก็กลับง่วงและขอกลับไปฝันต่อ
จนถึงวันกลับบ้าน ที่ทำให้รู้ว่าต้องตื่นขึ้นมาอยู่ในความเป็นจริง
ยังมีหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมายเรื่อยๆ
ขอบคุณใครบางคนบนฟ้า ที่ขีดโชคชะตาให้เราได้พบกัน
อ่านหลายวันแล้วแต่ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
จึงทิ้งไว้
จนวันนี้ กำลังจะหมดประเพณี'ส่งความสุข'
ก็ยังนึกไม่ออก
ขอลอกบทความแปลของ อ.สมพร เทพสิทธา ความว่า
อุดมคติเปรียบเสมือนดวงดาว
ที่มือของเราไม่อาจเอื้อมถึงได้
แต่ดวงดาวก็เป็นเครื่องนำทาง
ให้แก่ผู้เดินเรือในกลางทะเล
เราอาจใช้อุดมคติเป็นเครื่องนำทางชีวิต
เมื่อปฏิบัติตามอุดมคตินั้น
เราจะบรรลุจุดหมายปลายทางได้
ผู้มีอุดมคติจึงได้เปรียบผู้ไม่มีอุดมคติ
สวัสดีปีใหม่ สุขกาย สุขใจจ้า
พวกเราทั้ง 16 คน ส่งการ์ดปีใหม่ไปให้ คุณจันทร์ยิ้มได้รับรึยังคะ
ตอนแรก ไม่ได้ ถาม เพราะคิดว่าคงถึงชัวร์ๆ แต่เห็นมีหลายคนที่ส่งโปสการ์ดไปแล้วไม่ถึง ก็เลยเริ่มไม่แน่ใจค่ะ
ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ย้อนหลัง
แล้วถ้าจะให้ intrend ก็ต้อง
Happy valentine's day & Chinese new year
คุณจันทร์ยิ้มสบายดีมั้ยคะ
ช่วงนี้ ทุกๆ คนกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบ national exam ค่ะ
เป็นกำลังใจให้พวกเราด้วยนะคะ
^_^