มองไป

สู้ๆ

     แค่มองออกไปนอกหน้าต่างบ้างก็จะรู้ว่าคนอื่นๆ กำลังใช้ชีวิตของเค้าอยู่เช่นกัน คนงานก่อสร้างบนตึกสูงเหล่านั้นกรำงานหนักตั้งแต่เช้า ฝนตกก็แล้วแดดออกก็แล้วยังทำงานต่อไม่หยุดไม่พักกันบ้างเลย หรือว่า... เค้าคงอยากหยุดพักเหมือนกันแต่หน้าที่ต้องรับผิดชอบสิน่ะ ไม่ทำงานวันนี้พรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน หากคิดอยู่เพียงเรื่องปากเรื่องท้อง   ช่วงชีวิตก็จมปลักอยู่แต่เรื่องหาทางรอดไปวันๆ ไม่โง่และไม่ผิดแต่ไม่ฉลาดที่ยอมจำนนต่อโชคชะตาฟ้าลิขิต ยอมให้ชีวิตตนไร้ทางเลือกไร้ทางปรารถนา
ปล่อยให้ความยากลำบากทางกายมาบ่อนทำลายจิตใจจนทุกข์ท้อทรมาน คนมองแต่ตนเองหาได้มองเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกไม่ คนส่วนหนึ่งในโลกล้มตายเพราะภัยธรรมชาติ
ส่วนหนึ่งฆ่าล้างทำลายกันเอง บ้างส่วนหนึ่งหิวโหยไม่ที่สิ้นสุดเพราะอาหารไม่เพียงพอ
     โลกนี้มีความสมดุลอยู่ในตัว มนุษย์ทุกคนก็เช่นกันมีทุกข์มีสุขคละเคล้าผสานหนักผสมเบาไม่แตกต่าง เวลาเท่านั้นที่แตกต่าง หากมีคำว่า “เวลา” สิ่งที่ตามมาคือการเปรียบเทียบ เวลาคนนี้หัวเราะอีกคนทำไมร้องไห้ และเวลาคนนั้นร้องไห้แล้วทำไมทุกคนจึงต้องหัวเราะ หากไม่มีคำว่าเวลามาขั้นกลางทั้งคนนี้คนนั้นและทุกๆ คนก็คงหัวเราะได้พร้อมๆ กัน แล้วโลกนี้ก็จะไม่มีคำว่า “เปรียบเทียบ” มาให้วุ่นวายจิตใจ
   สังคมแห่งการเปรียบเทียบโดยกำเนิดจนชั่วลูกชั่วหลาน มีเขามีเราเกิดชนชั้นวรรณะแตกแยกแบ่งสาขา นำมาซึ่งความขัดแย้งและแก่งแย่งชิงดีไม่จบสิ้น รุ่นต่อรุ่นฝังลึกถึงจิตวิญญาณเป็นรากฐานค่านิยมปลอมๆ สภาพแวดล้อมเลวๆ และวัฒนธรรมความคิดแหลกเหลว... สามัคคีคือพลังดั่งคำกล่าว เวลานี้ พ.ศ. 2552 ประเทศไทยมีความสามัคคีที่แบ่งออกเป็นฝักฝ่าย ทำไมพลังแห่งความสามัคคีของแต่ละฝ่ายต้องเป็นไปในแนวทางเพื่อแพ้ชนะด้วย แรงใดนำพาพวกเค้าเหล่านั้น เปรียบเทียบไปเพื่ออะไร
อยากรวยไปเพื่ออะไรผู้คน ในเมื่อเบื้องต้นและระยะยาวก็มีแต่จะพากันเดือดร้อนร่ำไป ความทุกข์ที่อยู่คู่ชีวิตมนุษย์เป็นเรื่องของจิตใจ หากจะแก้ไขสิ่งใดให้เปลี่ยนโลกใบนี้ได้ก็ต้องแก้ที่จิตใจ ความสงบร่มเย็นเป็นอย่างไร ศาสนามีไว้เพื่อใคร และแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ของทารกแรกเกิดนั้นยังน่ายินดีอยู่หรือไม่
     แสงสีทอง ณ โค้งขอบฟ้าตะวันตกและนกนางนวล ลมทะเลพัดผ่านอ่อนหวานต้นหญ้าพลิ้วไหวโบกโบย ความหวังพัดโชยมาตามชั่ววูบแห่งความสำนึกนั้น นิ่งสงบให้เนิ่นนานพร้อมกำหนดรู้ไปกับการเปิดตาและปล่อยใจ...ปล่อยใจไปตามกระแสธารของชีวิต...บทเพลงแห่งสายลมจะขับกล่อมให้ผู้คนได้พักผ่อน ผ่อนคลายลงบ้างความเครียดขม ผ่อนคลายลงบ้างความแข็งขืน ผ่อนคลายลงบ้างความมีชัยเหนือภาพลวงตาอันไร้ตัวตน หากวิ่งต่อไปก็รังมีแต่จะพากันล้มลงกลางทาง หยุดวิ่งแล้วเริ่มตั้งคำถามกันเถิด...ว่าชีวิตอันน้อยนิดนี้เกิดมาเพื่ออะไร
     ตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่ใช่ไหมแล้วมือทั้งสองข้างกำลังแบกถือสิ่งใดอยู่ เริ่มตั้งคำถามแต่ตอนนี้แล้ววันเวลาข้างหน้าที่เหลืออยู่จะไม่ทุกข์ท้ออีกต่อไป