เก็บมาฝาก (เด็กน้อย)

เด็กน้อย (The Little Boy)
by Helen Buckley

เมื่อเด็กน้อยไปโรงเรียนครั้งแรก   เขายังเป็นเด็กชายตัวน้อยเหลือเกิน  และโรงเรียนช่างใหญ่โตเหลือเกิน  แต่เมื่อเด็กน้อยพบว่า  เขาสามารถเข้าห้องของเขาได้  โดยการเดินตรงเข้าห้องของเขาได้ โดยการเดินตรงเข้าไปจากประตูข้างนอก          

เขามีความสุข    และโรงเรียนก็ไม่ใหญ่โตเหลือเกินอีกต่อไปแล้ว   เช้าวันหนึ่ง    เมื่อเด็กน้อยเข้าห้องเรียนได้ครู่หนึ่ง    ครูพูดว่า      “วันนี้เราจะวาดรูปกัน!”   “ดี!” เด็กน้อยคิด เขาชอบวาดรูป    เขาวาดได้ทุกอย่าง    สิงโต และเสือ    ไก่ และวัว รถไฟ และเรือ

เขาหยิบกล่องสีเทียน   และเริ่มต้นวาด  แต่ครูบอกว่า “เดี๋ยวก่อน! ยังเริ่มไม่ได้!”  เธอรอจนทุกคนพร้อม     “เอาละ” ครูพูด  “เราจะวาดรูปดอกไม้”     “ดี!” เด็กน้อยคิด     เขาชอบวาดดอกไม้     และเขาเริ่มต้นวาดดอกไม้แสนสวย         ด้วยสีเทียนสีชมพู สีส้ม และสีน้ำเงิน 

แต่ครูพูดขึ้นอีกว่า  “เดี๋ยวก่อน! ครูจะวาดให้เธอดูก่อน”     และเธอจึงลงมือวาดดอกไม้บนกระดานดำ         ดอกสีแดงและก้านสีเขียว    “นี่ไง” ครูกล่าว       “เอาละ ทีนี้เริ่มได้”     เด็กน้อยมองดอกไม้ของครู       แล้วมองดอกไม้ของตัวเอง

เขาชอบดอกไม้ของเขามากกว่าของครู           แต่เขาไม่พูดออกมา                 เขาเพียงแต่พลิกกระดาษ          แล้ววาดดอกไม้เหมือนกับของครูดอกสีแดงและก้านสีเขียว              

วันต่อมา   เมื่อเด็กน้อยเปิดประตูจากข้างนอกด้วยตนเอง ครูกล่าวว่า   “วันนี้เราจะปั้นดินเหนียวกัน”   “ดี!” เด็กน้อยคิด เขาชอบดินเหนียว      เขาสามารถปั้นทุกอย่างได้ด้วยดินเหนียว       งู และมนุษย์หิมะ ช้างและหนู        รถยนต์ และรถบรรทุก            

เขาเริ่มดึงและคลึงดินเหนียวก้อนกลมของเขา    แต่ครูกล่าวว่า     “เดี๋ยวก่อน! ยังไม่ถึงเวลา!”    เธอรอจนทุกคนพร้อม  “เอาละ” ครูพูด           “เราจะปั้นจาน”       “ดี!” เขาคิด 
เขาชอบปั้นจาน   แล้วเขาเริ่มปั้นจาน  ทุกแบบ ทุกขนาด

แต่ครูกล่าวว่า    “เดี๋ยวก่อน! ครูจะปั้นให้ดูก่อน!”   ครูลงมือปั้นจานให้ทุกคนดู  จานก้นลึก     “นี่ไง” ครูพูด      “เอาละ ทีนี้เริ่มได้”       เด็กน้อยมองจานของครู         แต่เขาไม่พูดออกมา      

เขาเพียงแต่เอาดินมาคลึงเป็นก้อนกลมอีกครั้ง แล้วเริ่มปั้นจานเหมือนกับของครู  มันเป็นจานก้นลึก   และในไม่ช้า    เด็กน้อยเริ่มเรียนรู้ที่จะรอและเฝ้าดู    และทำทุกอย่างตามครู               

และในไม่ช้า    เขาไม่ได้ทำอะไรจากความคิดของเขาอีกต่อไป

 ในเวลาต่อมา    เด็กน้อยและครอบครัวต้องย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง  ในอีกเมืองหนึ่ง  
และเด็กน้อย     ต้องเข้าเรียนอีกโรงเรียนหนึ่ง  โรงเรียนนี้ใหญ่โตกว่าโรงเรียนเก่า  และไม่มีประตูจากข้างนอกเข้าในห้องเรียน   เขาต้องก้าวขึ้นบันไดสูง   และเดินลงไปที่ห้องโถงยาว  เพื่อเข้าห้องเรียน  ในวันแรกๆ  เขาเข้าไปในห้อง  ครูบอกว่า    “วันนี้เราจะวาดรูปกัน”    “ดี!” เด็กน้อยคิด       และเขารอให้ครู  บอกเขาว่าต้องทำอะไร     แต่ครูไม่ได้พูดอะไรเลย   เธอเพียงแต่เดินไปเดินมารอบห้อง               

เมื่อเดินมาถึงเด็กน้อย เธอถามว่า “เธอไม่อยากวาดรูปหรือ”     “อยากครับ” เด็กน้อยตอบ“แล้วเราจะวาดอะไรล่ะครับ”    “ครูไม่รู้จนกว่าเธอจะวาดขึ้นมาก่อน” ครูบอก

“แล้วผมจะวาดอะไรดีล่ะครับ” เด็กน้อยถาม  “อะไรก็ได้ที่เธอชอบ” ครูบอก   “สีอะไรดีครับ” เด็กน้อยถาม   “สีอะไรก็ได้” ครูบอก      “ถ้าทุกคนวาดภาพเดียวกัน   ใช้สีเหมือนกัน

ครูจะรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นคนวาด  และรูปไหนเป็นรูปไหน”     “ผมไม่รู้” เด็กน้อยตอบ  และเขาเริ่มต้นวาดดอกไม้สีชมพู สีส้ม และสีน้ำเงิน    เขาชอบโรงเรียนใหม่   แม้ว่ามันจะไม่มีประตู           ตรงเข้ามาจากข้างนอกก็ตาม!

จากหนังสือเรื่อง “Chicken Soup for the Soul”

 

 

 

 

 

[ตาหยู]

อ่าน แล้วนึกขึ้นได้

..

ผู้ใหญ่ อยาก ให้เด็กเป็นอะไร

ผู้ใหญ่ ยอม ให้เด็กเป็นอะไร

...

สอนคน คงต้อง สอนแต่ตัว

ส่วนหัวใจ ให้เค้าสอนตัวเค้าเอง

..

ทักทายยามเช้าครับ

 

[จ๊ะอู๋]

ดีจังค่ะ

[กรมาศ สงวนไทร]

น่าสนใจดีค่ะ

[นีโอ..เบเกอรี่]

ขอบคุณ...ที่ทำให้เกิดแนวความคิดอีกด้านหนึ่ง

เป็นกำลังใจให้คะ