แรงเสียดทานจากทัศนะคติของคนไทยต่ออินเดีย

เมื่อในที่สุดดิฉันตัดสินใจจะไปอินเดียแล้ว การบอกเล่าความประสงค์ของตนเองให้คนรอบข้างทราบ และเห็นด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เริ่มจากคนใกล้ตัวที่สุด คือ แม่ ที่มีลูกคนเดียวและเป็นลูกสาวที่แม้จะเดินทางไปไหนมาไหนอยู่บ่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยจะห่างกายไปไกลขนาดนี้ ยิ่งไปอินเดียด้วยแล้ว แม่จึงมีความกังวลอยู่ลึก ๆและไม่เอ่ยปากอนุญาตให้ได้ยิน  แม้ว่าพี่ป้าน้าอาจะช่วยเกลี่ยกล่อมอย่างไรก็ตาม  คำอนุญาตของแม่มาพร้อมเสียงสั่งลาที่สนามบิน ที่เหมือนเป็นการยอมรับกับตัวเองว่ายังไงก็คงห้ามดิฉันไม่ได้    นอกจากนี้รุ่นพี่รุ่นน้องเพื่อนพ้องในที่ทำงานต่างก็มีความเห็นต่างกันไปต่อการตัดสินใจไปอินเดียของดิฉัน  แต่ประโยคเด่นที่ดังเข้าหูบ่อยจนจำได้มั่น ก็คือ ถ้าเจอแขกกับเจองูให้ตีแขกก่อน พร้อมกับท่าทีเป็นห่วงเป็นใยทั้งที่คนพูดก็ไม่เคยไปอินเดียมาก่อน  แต่ความรู้สึกดี ๆก็มีมาให้ได้ยินอยู่ประปรายเมื่อรุ่นพี่ที่เคยไปเรียนที่อินเดียมาเล่าประสบการณ์ตรงให้ฟัง และมีทีท่ายินดีมีความสุขไม่แสดงท่าทีทุกร้อนกับการจะไปอินเดียของดิฉันแต่อย่างใด   แต่ไม่ว่าท่าทีของใครต่อใครจะเป็นยังไง  ดิฉันก็ยังคงใช้ความมุ่งมั่นที่มีเป็นเข็มทิศนำทาง ในเวลานั่น บอกได้คำเดียวว่า อะไรก็ฉุดไม่อยู่แล้ว