ฝากศิษย์ข้ามสำนัก

ทบทวนภารกิจที่ครูมอบหมายให้ทำ เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้หนูได้ไปเรียนรู้ สิ่งต่าง ๆ ในอีกสำนักหนึ่ง ซึ่งมีท่านฝากมาและคอยดูอยู่ห่าง ๆ ไม่รู้ซิค่ะ รู้สึกอย่างนี้จริง ๆ ถามว่าหนูกังวลไหม ตอบได้ชัดเจนเลยว่า กังวลมาก แต่ด้วยความตั้งใจและเชื่อมันศรัทธาในครู จึงตั้งใจทำ การเรียนรู้เริ่มต้นตั้งแต่ยังไม่ได้เดินทาง เริ่มตั้งแต่การหาหนทางที่จะได้มาซึ่งกระบวนการดำเนินไปแห่งภารกิจ ในหัวหนูตอนนั้น เหมือนมีแผนที่ ๆ เป็นเส้นทางถูกขีดขึ้นมาในหัว โดยไม่ต้องเขียนลงในกระดาษ ค่อย ๆ ลงมือพิสูจน์ สมมุติฐานที่มาโดยอัตโนมัติ ไปเรื่อย ๆ หนทางที่ไม่ใช่ ยังเป็นไปไม่ได้ตามข้อจำกัด ค่อย ๆ ถูกตัดออกไปเรื่อย ๆ ด้วยข้อจำกัดของเวลาบีบคั้น ตอนต้องตัดสินใจ เลือกหนทางที่จะลงมือปฏิบัติ ทั้ง ๆ ที่หนูยังมีสติเต็มหายใจกับความบีบคั้น ยังรู้สึกกดดันมากที่สุด ไม่รู้จะวิ่งหาใคร (เพราะปกติกดดัน เครียดเหนื่อย ก็จะวิ่งหาครู) สุดท้ายตัดสินใจเลือกหนทางเหมือนได้แผนที่แล้ว ต่อไปก็ต้องหาเครื่องมือ อุปกรณ์และเพื่อนร่วมทาง แต่ละคนค่อย ๆ มีรูปหน้าและรายชื่อโผล่ขึ้นมา คนแล้วคนเล่า คนแรกถามแล้ว ยังไม่ใช่ คนที่สองถามแล้วยังติดขัดเรื่องการเดินทาง คนที่สาม ระยะทางโอเคแต่เวลาต้องปรับ สมองทำงานอย่างรวดเร็วบีบคั้น จนหลงลืมใจ ตามความเคยชินเดิม ๆ ที่มักจะทำงานมุ่งเป้าหมายจนหลงลืมคน สุดท้ายกลับมาพิจารณาใหม่ เลือกผู้ที่มีใจช่วยเหลืออย่างไม่มีเงื่อนไข เป็นอะไรที่น่าทึ่งมาก กับการตั้งใจทำโจทย์นี้  หากถามว่าเหนื่อยไหม กายมันเหนื่อยนะคะ แต่ใจมันอิ่ม ๆ เห็นความก้าวหน้าในตนเอง เหมือนค่อย ๆ กระเถิบขึ้นมาในความกล้าและความมั่นใจ

       เมื่อถึงเวลาลงมือปฏิบัติ ก็เรียนปรึกษาครู หนูตั้งใจมากขึ้น เรียกว่า ทุ่มเท เลยก็ไม่ผิด ถามว่าใจเป็นยังไง ตอนทำก็มีกดดันค่ะ ยิ่งต้องทำอะไร ที่ใกล้ ๆ กับฐานความรู้เดิม ตัวตนของตนเองยิ่งเด่นชัด ได้แต่ถอนใจกับความรู้สึกยึดมั่นถือมั่น ความโง่ต่าง ๆ ของตนเอง รู้สึกเลยว่าครูจากสำนักที่หนูมาเรียนท่านเมตตามาก ๆ ท่านสอนหนูอย่างตั้งใจ ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง แทบทุกรายละเอียด ทดสอบเป็นระยะ ๆ ทั้งที่หนูรู้ตัวเเละไม่รู้ตัว หนูพลาดหลายครั้ง ท่านก็ให้โอกาสใหม่เรื่อย ๆ มีโอกาสมีเวลาท่านก็สอน ยกตัวอย่างให้เห็นเป็นรูปธรรม ให้ลงมือปฏิบัติในสิ่งที่ชีวิตนี้หาโอกาสได้น้อยมาก ประจักษ์ลงในใจถึงความจริงแห่งชีวิต

      เหมือนครูในสำนักใหม่ท่านมายืนยัน คำสอนของครูผู้เมตตาสั่งสอนข้าพเจ้ามาตลอด ทุก ๆ คำสอน เรื่องต่อเรื่อง คำต่อคำ หน้างานที่หนูลงมือทำค่อย ๆ ทำให้หนูได้ซึ้งใจในคำสอนที่ครูผู้เมตตาคนเก่าสอนแทบทุกเรื่องราว ตอกย้ำลงในใจว่า ครูที่ท่านอดทนสั่งสอนท่านยิ่งใหญ่มาก ๆ ท่านเปลี่ยนโลกทั้งใบของหนู เปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของหนู จากที่มันถูกกักขัง มืดดำมืดบอดตอนนี้พอจะเห็นเเสงสว่าง ยอมรับความจริงในตนเองได้มากขึ้น

ขอโอกาสนี้กราบขอบพระคุณครูผู้ที่เมตตาอดทนสั่งสอนและเปิดโอกาสให้หนูได้เรียนรู้ทุกสิ่งอย่าง โอ้ หากไม่ได้เจอท่าน หนูคงจะไม่เป็นผู้เป็นคน ไม่รู้ว่ายังสถิตอยู่ในนรกขุมไหน

กราบขอบพระคุณครูอีกท่านหนึ่ง ที่เมตตารับหนูมาเรียนรู้ สิ่งต่าง ๆ จากท่าน เหมือนได้มาทัศนศึกษา เกิดปัญญาในจิตในใจ หากไม่มีท่านแล้ว หนูคงยังโง่ดักดานถือดีในความโง่ ๆ ของตนเองไม่จบไม่สิ้น

อันที่จริงอยากเอ่ยถึงครูอีกท่าน ท่านเมตตามาก ๆ เพียงการเรียนปรึกษาท่านชั่วโมงกว่า ๆ ทำให้หนูพ้นจากความคับแค้นภายในใจ พ้นจากความโศกเศร้าเสียใจ เหมือนหนองที่เน่าเหม็นในใจแตกโพ๊ะ ลงต่อหน้าท่าน แล้วท่านค่อย ๆ ลงมือล้างแผลอย่างสะอาดเอี่ยมเย็บให้เรียบร้อย แล้วบอกหนูว่า กลับไปดูแลแผลตนเองให้ดี ทำความรู้จักแผลตนเองให้มาก ๆ แล้วยืนยันว่า ผู้ที่เมตตาชี้บอกว่านี้ว่าเป็นแผลเน่านั้นท่านพูดถูกแล้ว ครูคนที่อดทนเมตตาสอนหนูนั้น ท่านประเสริฐที่สุดแล้ว เพราะท่านหนูจึงได้มีโอกาสได้เรียนรู้ตนเอง  

 

เพราะหนูมีครูทั้งสามท่าน

ท่านที่หนึ่งคือ ครูที่อดทนสั่งสอนหนูมาตลอด อย่างอดทน ช่วยเหลือด้วยวิธีต่าง ๆมากมาย การสอนของท่านเปลี่ยนชีวิตหนูทั้งชีวิต เหมือนท่านมีมนต์เปลี่ยนใจ ให้หนูลืมตาเห็นโลกใบเก่า ในมุมมองใหม่ ไม่หลอกตนเอง ชีวิตนี้ ขอน้อมบูชาท่านทุกลมหายใจ จะตั้งใจรับใช้ท่านอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ

ท่านที่สอง คือ ครูที่ให้โอกาสในการเรียนรู้สิ่งใหม่ ตอกย้ำความรู้ ความเชื่อมั่นและศรัทธาในหนทางที่เลือกเดิน ได้เทคนิคเชิงลึกในการเผชิญหน้ากับความบีบคั้น ทำให้หนูยอมรับแล้วทำความเข้าใจความจริง

ท่านที่สาม คือ ครูที่ท่านเมตตาเสียสละตนเอง สั่งสอนหนูตอนที่หนูจนตรอก ท่านเหมือนมาให้ชีวิตใหม่ เป็นดั่งผู้ให้ลมหายใจที่มีสติอีกครั้ง สอนหนูให้หัดทำอะไรด้วยใจ 

 

กราบขอบพระคุณครูผู้เมตตาทั้งสามท่านในความเมตตาไม่มีประมาณเจ้าค่ะ