๘.เป็นนักกฎหมายอย่างผม(อัยการ๔ ความเป็นพี่น้องของอัยการ)
การบรรยายกฎหมายผสมมุขตลกแบบชาวบ้านสไตล์ผมทำให้ชาวบ้านชอบฟังเรื่องราวของกฎหมายมาก และที่ตะกั่วป่านี่เองที่ทำให้ผมได้เริ่มต้นงานเขียนบทความเกี่ยวกับกฎหมายลงในหนังสือดวงใจพ่อแม่
ความจริงผมขอไปรับราชการที่ภูเก็ตตั้งแต่ตอนนั้น ขอภูเก็ต พังงา ตะกั่วป่า แต่ได้ตะกั่วป่า ผมอยู่ตะกั่วป่าอย่างมีความสุข ปีที่สามมีอัยการจังหวัดรุ่นพี่ชวนผมไปอยู่ภูเก็ต ผมบอกว่าผมไม่ยื่นคำขอหรอก ผมทรนงฝีมืออย่างผม เพราะเคยขอไปอยู่แล้วเขาไม่ให้ ผมก็อยู่ป่าของผมไปเขียนบทความก็ใช้ชื่อ “อัยการบ้านนอก” มันซะงั้น..อิอิ พอขึ้นปีที่สี่ อัยการรุ่นพี่ก็มาบอกให้เขียนคำขอย้ายไปภูเก็ตอีกครั้ง ผมก็เลยเขียนแต่ไม่ติดตามเรื่อง เพราะให้ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ ผมอยู่ตะกั่วป่าก็มีความสุขดีแล้ว รุ่นพี่คนนั้นต้องการเอาผมไปใช้งานที่ภูเก็ตก็ไปบรรยายสรรพคุณผมให้ผู้ใหญ่ทราบ และแล้วก็มีคำสั่งย้ายผมไปอยู่ภูเก็ตโดยที่ผมไม่เคยรู้จักเลขาฯคณะกรรมการอัยการและไม่เคยไปขอกับท่าน (สมัยก่อนใครอยากย้ายไปอยู่ที่ไหนก็มักจะไปขอกับผู้ดำรงตำแหน่งนี้ เพราะผู้ดำรงตำแหน่งนี้จะมีความสำคัญมากเป็นคนที่จัดทำคิวโยกย้าย และผู้ดำรงตำแหน่งนี้มักจะเป็นอธิบดีกรมอัยการหรืออัยการสูงสุดในอนาคต และท่านดังกล่าวต่อมาก็ได้เป็นอัยการสูงสุดจริงๆ)
ผมไปว่าความเจอทนายรุ่นพี่ ทนายรุ่นเพื่อนมากมายเพราะเราเป็นทนายเก่าที่เคยมาหากินแถบนี้ น้องๆที่เป็นทนายก็จะมานั่งล้อมวงฟังผมเล่าประสบการณ์ตอนเป็นทนาย ทานอาหารเช้ากัน คุยกัน แถมน้องบางคนที่ยังว่าความไม่เป็นเราก็จะคอยบอกข้อบกพร่องเขา โดยไม่ได้คิดว่าเราเป็นฝ่ายตรงข้ามแต่เราคิดว่าสมัยเราเป็นทนายใหม่ๆ มีอัยการรุ่นพี่ท่านหนึ่งเห็นแววเรา เขาเมตตาเรา สอนเทคนิคการว่าความเพิ่มเติมให้กับเรา เราก็สานต่อเจตนารมณ์ตรงนั้นต่อไป
ผมเจอกับอัยการรุ่นที่ที่เคยประฝีมือกันที่ตะกั่วป่า พี่เขาเป็นรองอัยการจังหวัด ผมเป็นอัยการจังหวัดผู้ช่วย สำนวนผมต้องเสนอความเห็น ร่างฟ้องไปที่ท่าน ถูกแก้เสียเละ แต่ปรากฏว่ามีคดีหนึ่งเป็นคดีจราจรทางบกผมร่างฟ้องไปหน้าครึ่งแต่ท่านแก้ของผมแทบทุกย่อหน้า แบบใครเห็นก็ต้องนึกว่าไอ้คนร่างมันห่วยแตก...อิอิ พอถึงอัยการจังหวัดก็เกษียนสั่งว่า “พิมพ์ตามร่างของคุณบัณฑูร” ฮา....และพี่คนนี้ก็โกรธผมอย่างหนักเมื่อตอนผมจะขึ้นตำแหน่งรองอัยการจังหวัด เขาเป็นรองอัยการจังหวัดอาวุโสอยู่ที่ภูเก็ต ผมถูกย้ายไปเป็นรองอัยการจังหวัดตะกั่วป่าเพียง ๑ ปี ก็มีคำสั่งย้ายให้ผมไปเป็นรองอัยการจังหวัดภูเก็ต แต่ย้ายรุ่นพี่คนนั้นไปเป็นรองอัยการจังหวัดตะกั่วป่าแทน รุ่นพี่เข้าใจว่าผมไปวิ่งเต้นเตะท่านไปอยู่ตะกั่วป่า แต่ความเป็นจริงแล้ว ผมไม่เคยขึ้นไปขอจากผู้ใหญ่ท่านใดเลย ที่ได้ไปตะกั่วป่าเพราะผลงานผมเข้าตาผู้ใหญ่ในสิ่งที่เราคิดเราทำไม่เหมือนคนอื่น หนังสือกฎหมายของชาวบ้านพิมพ์แจกเป็นแห่งแรกในจังหวัดภูเก็ต มันเป็นผลงานทางด้านการเผยแพร่ความรู้ทางกฎหมายที่ไม่มีสำนักงานอัยการแห่งไหนทำประกอบกับได้เป็นทีมต้อนรับอัยการจีนมาทำสนธิสัญญาส่งผู้ร้ายข้ามแดนกับประเทศไทยเป็นประเทศแรกและทำที่ภูเก็ต คณะอัยการจีนประทับใจการต้อนรับของเรามากไปชมกับท่านรองอัยการสูงสุด ท่านโทร.มาขอบคุณพวกเราในวันที่อัยการจีนแจ้งให้ท่านทราบ ชื่อผมจึงติดหูติดตาผู้บังคับบัญชา และช่วงนั้นผมกำลังเรียนปริญญาโทนิด้าอยู่ เหตุผลในการขอย้ายก็เพื่อมาเรียนปริญญาโทแค่นั้น ท่านก็เลยให้ผมไปทำหน้าที่ผมไม่ได้วิ่งเต้นแต่ประการใดทั้งสิ้น
อัยการภูเก็ตในรุ่นนั้นรักกันดีครับ พวกเราต่างยังหนุ่มแน่น เพื่อนฝูงเยอะ แถมผมเคยเรียนหนังสือที่ภูเก็ต ดังนั้นจึงมีเรื่องเฮฮาอยู่เรื่อย เรื่องงานผมไม่เคยเสีย แต่อัยการรุ่นน้องที่เรารักมันมาก เวลาเมาแล้ววันรุ่งขึ้นมันมักไม่ค่อยตื่น มันไม่เดือดร้อนแต่เราเดือดร้อน ต้องหาสำนวนคดีของมันเอาไปว่าความแทน ฮา...บางทีเพื่อนไม่มาผิดสังเกตก็จะเอาสำนวนของเพื่อนไปศาลก่อน แล้วเอาคดีของเราไปสืบพยานก่อนแล้วค่อยไปว่าความให้เพื่อน อัยการที่ไหนถ้ารู้ว่าอัยการไทยว่าความวันละ ๓-๔ เรื่อง ผมว่าเขาจะต้องขอมาฝึกงานอัยการไทยแน่ๆเลย ฮ่าๆ เพราะเราเป็นสุดยอดอัยการโลก อิอิ ที่อื่นเขาว่าความกันทีละเรื่องจบเป็นเรื่องๆ ของเราวันเดียวว่าเรื่องลักทรัพย์ เสร็จแล้วไปคดียาเสพติด แล้วว่าคดีปล้น แถมด้วยคดีแพ่ง ผมก็งงตัวเอง ไม่รู้แยกประสาทได้อย่างไร ฮา....
เคยมีคดีหนึ่ง จำเลยเป็นแก๊งค์ตกควาย (คดีฉ้อโกงทรัพย์) พวกนี้วิธีการจะเหมือนเดิม หน้าเดิม ตัวละครเดิมๆ แต่เปลี่ยนคนบ้าง ชื่อของจำเลยผมมักจะจำได้ ผมหอบสำนวนไปว่าความคดีหนึ่ง ระหว่างรอว่าความอยู่ก็เห็นมีการสืบพยานจำเลยอยู่ในบัลลังก์ที่ผมไปนั่งรออยู่ นั่งฟังเล่นๆก็รู้ว่าไอ้หมอนี่โกหก จู่ๆทนายจำเลยแถลงจบคำซักถาม ศาลหันมาพยักหน้ากับผม แล้วพูดว่า เอ้า..โจทก์ถามค้าน... ผมก็เลยออกไปถามค้าน ซักพยานจำเลยเสียกระจุย พอคดีนี้เสร็จ ทนายจำเลยมาถามผมว่า พี่มายุ่งคดีนี้ทำไม ไม่ใช่ของพี่สักหน่อย ล่อพยานผมเละเลย ฮา....(อัยการเป็นโจทก์ในคดีอาญาทุกคดี ทำแทนกันได้ทุกคดีในเขตพื้นที่รับผิดชอบ) ผมบอกว่าแล้วพี่จะไปรู้เหรอ นึกว่าคดีของพี่ จำเลยก็ชุดเดียวกัน เรื่องมันก็คล้ายกัน ศาลก็คนเดียวกัน พี่นึกว่าพี่ลืมเอาสำนวนมา..ฮา...
ผมถูกวางตัวให้ทำคดีประเภทฉุกเฉิน คดีสำนวนหนาๆ คดีที่เป็นเรื่องแปลกๆไม่มีตัวอย่างให้ลอก แต่เป็นคดีที่ผมชอบเพราะได้ใช้ความรู้ความสามารถที่เรามีอย่างเต็มศักยภาพ
ที่ว่าคดีฉุกเฉินเพราะจะเป็นคดีที่พนักงานสอบสวนที่ไม่ค่อยเอาใจใส่งานคดีมัวแต่ต้อนรับเจ้านาย เอาใจเพื่อนฝูง แล้วลืมส่งสำนวนให้อัยการเหลือเวลาสองวันครบขังครั้งสุดท้าย ถ้าอัยการไม่ช่วยก็ต้องปล่อยผู้ต้องหาไป ตัวเขาก็จะโดนวินัย แต่ความที่เราอยู่ด้วยกันด้วยความรักกันฉันพี่น้อง แบบว่าไม่ฆ่ากันแต่เอ็งจะต้องโดนพี่เตะก้น คดีประเภทนี้อัยการจังหวัดก็จะปรับโดยให้พนักงานสอบสวนเลี้ยงมื้อเย็น ๑ มื้อ พร้อมเครื่องดื่ม กินกันไป เมากันไป พอรุ่งเช้า ตำรวจมาส่งสำนวน อัยการจังหวัดก็มักจะมอบสำนวนให้ผมด้วยเหตุที่เมื่อคืนผมไม่ได้ดื่ม ไอ้พวกที่ดื่มมันเลยตื่นไม่ค่อยไหว ฮา...แต่วิธีนี้กลับทำให้ตำรวจกับอัยการรักกันเหมือนพี่น้อง ไม่นับพวกอัยการที่ไปข่มเหงตำรวจให้เลี้ยงตะบี้ตะบัน ไปกินแล้วให้ไปเก็บที่ตำรวจ แบบนั้นมันไม่งาม คือ ไม่อยากใช้คำว่าทุเรศ ฮา...
ความเห็น (10)
เอาหนังสือท่านอัยการเรื่องกฏหมายชาวบ้าน มาอ่านค่ะยังไม่จบ
เปิดๆ คร่าวก็ฮาแล้วค่ะ อย่างเรื่องกรณีหากน้องหมาไปกัดเพื่อนบ้าน ใครถูกใครผิด
ท่านอัยการเล่นปล่อยมุขตอบคำถาม ชาวบ้านฮากันทั่วศาลาประชาคม ๕ ๕
สุขสันต์วันเสาร์นะคะ อ่านบันทึกนี้แล้ว สำหรับท่านอัยการ .. เล็กๆ ไม่ ใหญ่ๆ ยากๆ ยกมาให้ผม ใช่ไหมคะ อิ อิ
สวัสดีครับน้องปู
ผมชอบความท้าทายครับ
งานแบบง่ายๆผมทำรวดเดียวเสร็จ ไม่ได้ใช้สมองอะไรมากมาย แถมมีตัวอย่างให้ลอกง่ายจะตายไป มันไม่สนุก
ผชอบทำงานประเภทต้องศึกษาเรื่องนั้นๆกันโดยเฉพาะ อย่างเช่นเร็วๆนี้ไปสืบพยานโดยใช้โปรแกรมเออดาสอิเมจิ้น ตรวจสอบสภาพที่พิพาทจากภาพถ่ายทางอากาศ ผมต้องนั่งศึกษาว่าโปรแกรมนี้ทำงานอย่างไรเพื่อจะสืบพยานอธิบายให้ศาลเข้าใจว่าสิ่งที่เราไปตรวจมาไม่ผิดพลาด และที่สุดศาลพิพากษาให้ฝ่ายรัฐชนะคดี รักษาทรัพยากรธรรมชาติมูลค่า ๗,๐๐๐ ล้านบาทไว้ได้ครับ
แวะมาสวัสดีค่ะ
งานเยอะมาก จนอยากร้องไห้ค่ะ
แต่กำลังใจยังดีค่ะ
มาเสริมกำลังใจให้ อ.แหวว ครับ
งานสร้างคนครับ แค่งานก็ทำให้คนเครียด ฮ่าๆ
ต้องพักผ่อนบ้างนะครับ
แอ้ม เมืองขนมหวาน
สวัสดีค่ะ คุณลุง
แวะมาทักทายค่ะ
ตอนนี้ในไร่กำลังยุ่งเลย อิอิ สบายดีนะค่ะ แฮ่ๆ อ่านแล้วสนุกดีคะ เมื่อคืนหนูดูช่องแฟนทีวี(เรื่องเล่าคนดัง) ประทับใจคำพูดโกไข่มาก "ความรู้มีอยู่รอบตัวเรา ความรู้ไม่ได้มีอยู่แค่ในห้องเรียนเท่านั้น แต่เราสามารถเรียนรู้ได้ทุกวินาทีของชีวิต"
ว่างๆหนูจะแวะมาเยี่ยมค่ะ
แอ้ม เมืองขนมหวาน
สวัสดีค่ะคุณลุงอัยการ
วันนี้หนูมีบันทึกใหม่ของพี่เนต์และพี่นิวค่ะ และที่บ้านมีข่าวดีทั้งวันค่ะคือพี่กบพี่คนโตของคุณครูคิมได้ไปเรียนต่างประเทศค่ะ
บันทึกอยู่ที่นี่นะคะ http://gotoknow.org/blog/wittayasamphan/308727
สวัสดีครับหนูแอ้ม
ขอบใจที่มาทักทาย ความรู้มีอยู่ทั่วไป สำคัญอยู่ที่ตัวเราสนใจไขว่คว้าหาความรู้หรือไม่ หากเรารู้จักตักตวงความรู้ที่มีอยู่รอบตัวเราได้มากเท่าไรก็จะเป็นประโยชน์กับเรามากเท่านั้น
สวัสดีหลานนัท
เขียนได้ดีมาก พี่นิวยิ้มปากแทบฉีกเลย ฮ่าๆ
พี่เนติ์อ่านแล้วก็ยิ้มเหมือนเดิม อิอิ
พี่กบเป็นพี่คนโตของครูคิม แล้วทำไมหนูเรียก พี่..ล่ะ หรือเป็นลูกของพี่สาวคนโตของครูคิม
แอบแวะมาอ่านสิ่งดีมีสาระบ้านนี้ประจำ
แต่มิได้ฝากร่องรอยไว้เช้านี้เลยประทับไว้หน่อย..
ธรรมะยามเช้าขอรับท่านอัยการ..
- สวัสดีครับ
- อ่านไปยิ้มไปครับ
- งานอัยการก็มีเรื่องให้ฮาได้เหมือนกัน
- ขอบพระคุณมากครับ