กิจกรรมร้องเพลงชาติ

 

 

     ดิฉันชอบอ่านบทความของท่าน พล.อ.อ.วีรวิท คงศักดิ์ ซึ่งนับเป็นกูรูท่านหนึ่งด้าน HR  ใน “โพสต์ทูเดย์” เมื่อ 21 ก.ย.52 ท่าเขียนเล่าประวัติความเป็นมาของชาติไทยค่ะ ที่จริงท่านจะพูดถึงกิจกรรมร้องเพลงชาติที่รัฐบาลจัดขึ้น เริ่มจากจังหวัดกระบี่ในวันที่ 20 กันยายน 52 และเรียงไปตามตัวอักษรทุกวัน จนครบทุกจังหวัด  โดยกรุงเทพมหานครจะเป็นจังหวัดสุดท้ายในวันที่ 5 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อวาน (19 ต.ค.) เป็นการร้องเพลงชาติของจังหวัดปัตตานี ดิฉันได้มีโอกาสฟังความเป็นมาของจังหวัดก่อนที่จะร้องเพลงชาติ และก็ได้ฟังคนปัตตานีร้องเพลงชาติไทย ดิฉันคิดนะคะว่าชาวปัตตานีช่างร้องเพลงชาติไทยได้อย่างไพเราะไม่แพ้จังหวัดใด ๆ แม้จะร้องกันเสียงสูงบ้างต่ำบ้าง แต่เมื่อเราใช้ใจฟัง คนร้องก็ร้องด้วยใจ  จึงเป็นเพลงชาติที่ไพเราะจริง ๆ ค่ะ ก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่ากิจกรรมนี้จะกระตุกความรักชาติจากคนไทยได้ซักแค่ไหนนะคะ

 

“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย   เป็นประชารัฐ ไผทของไทยทุกส่วน

อยู่ดำรงคงไว้ได้ทั้งมวล                                ด้วยไทยล้วนหมาย รัก สามัคคี

ไทยนี้รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด                       เอกราชจะไม่ให้ใครข่มขี่

สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี                        เถลิงประเทศชาติไทย ทวีมีชัย ชโย”

 

     ท่านวีรวิท กล่าวว่า ...เพลงชาตินั้น เป็นการ “สอน” ให้คนรู้บทบาทหน้าที่ในฐานะพลเมืองดีตามหลัก “จำและทำ” จึงมีรูปแบบที่ปลูกฝังเนื้อเพลงเข้าไปในจิตใจเพื่อสร้างพฤติกรรมด้วย เช่น ชาวต่างประเทศถูกสอนให้ยืนตรงเอามือขวามาจับที่หัวใจ และร้องเพลงตามไปด้วย คล้ายกับพยายามให้เนื้อเพลง “ซึมซับ” เข้าไปในจิตใจ และให้คำมั่นสัญญาทางใจว่า เราจะประพฤติปฏิบัติตนในฐานะ “พลเมืองดี” ตามที่เนื้อเพลงได้รังสรรค์ไว้...

     แต่ประโยคที่ท่านกล่าวไว้อย่างน่าคิดคือ ...เมื่อสถานการณ์บ้านเมืองมาถึงจุดที่คนไทยเริ่มเห็นประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าประโยชน์ของชาติ เกิดการแย่งชิง “อำนาจ เงินตรา และผลประโยชน์” กันอย่างรุนแรง ทำให้ไม่สามารถดำรงรักษาความ “สามัคคี” ที่เป็นพลังสำคัญในการทำให้ประเทศไทยเจริญรุ่งเรืองจนถึงทุกวันนี้ได้ จนน่าเป็นห่วงว่า เมื่อมีผู้รุกรานเอกราชอธิปไตยของชาติไทย จะมีใคร “รบไม่ขลาด” และ “สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี” บ้าง ...

     แต่ถ้าเรามาพิจารณาเหตุการณ์ในภาคใต้ของเรา เราก็ได้เห็นภาพวีรบุรุษเกิดขึ้นอย่างมากมายนะคะ แต่อีกนั่นแหละ มีหลายคนพูดว่า วันนี้ถ้าเราต้องรบกับเขมรเราจะชนะหรือไม่ น่าคิดเหมือนกันค่ะ

     สำหรับดิฉัน ดิฉันคิดว่า ความรักชาติ เป็นหน้าที่ของทุกคน และการปกป้องเอกราชของชาติก็เป็นทั้งบทบาทและหน้าที่ของคนไทยทุกคนเช่นกัน ทหารเพียงหยิบมือหนึ่งก็คงปกป้องอธิปไตยของประเทศได้ระดับหนึ่ง แต่ถ้าคนไทยทั้งชาติรักกัน สามมัคคีกัน รู้และปฏิบัติตามบทบาทหน้าที่ของตน เมื่อมีผู้รุกรานเอกราชอธิปไตยของชาติไทย เราจะได้เห็นภาพคนที่ “รบไม่ขลาด” และ “สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี” อยู่เต็มแผ่นดินเหมือนในอดีตที่ผ่านมา

     แต่วันนี้บอกไม่ได้เลยนะคะว่า คนที่ “รบไม่ขลาด” นั้นจะมีเหลืออยู่สักเท่าไหร่

 

     "ถ้าคนไทยหันมาฆ่ากันเอง เมื่อร้องเพลงชาติไทย ..ใครจะฟัง"

.....................

คนึงนิจ อนุโรจน์