การกระทำเชิงเดี่ยว (Mono-action)

คนเราในสังคมมักจะคิด จะทำอะไรกันทีละอย่าง
เวลาเรียนหนังสือก็เรียนได้อย่างเดียว จะเอาการกระทำดีมายุ่งเกี่ยวด้วยไม่ได้
เด็กสมัยนี้ในเวลาที่เรียนอยู่จึงดูแลพ่อและแม่ไม่ได้ แล้วพ่อแม่ก็แถมท้ายอีกว่า ไม่ต้องห่วงพ่อและแม่หรอกลูก มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป
เด็กสมัยนี้ก็เลยกลายเป็นเด็ก “อกตัญญู” แล้วความอกตัญญูนี้เองส่งผลให้การเรียนนั้นไม่ก้าวหน้า หรือจบออกมาก็ไม่มีงานทำ

หรืออย่างเช่นผู้ใหญ่ก็ตาม เวลาทำงานก็ทำอย่างเดียว จะเอาเก็บเกี่ยวความสุขมาร่วมกับการทำงานไม่ได้
จันทร์-ศุกร์ จึงเป็นเวลาทำงาน “ทำความทุกข์” ทำไป ทำไป เพื่อรอวันหยุด วันที่คิดว่าจะสุขได้เพียงวันเดียว

การกระทำเชิงเดี่ยว (Mono-action) ดังเช่นที่ว่านี้ ทำให้คนเราไม่สามารถทำ “ความดี” ให้เนียนเข้าไปกับชีวิตประจำวันได้
ทำงานก็ทำงานอย่างเดียว เรียนก็เรียนอย่างเดียว เราไม่สามารถทำงานและเรียนไปพร้อมกับการ “กระทำความดี” ได้...

หรืออย่างเช่น เวลาหาเงิน เราก็ก้มหน้าก้มหน้าหากันเต็มที่ จะคด จะโกง ก็ต้องทำ
แต่ถึงเวลาไปวัดนั่นแหละถึงจะเป็นคราวที่ลด ละ เลิก ความชั่ว

ความคิดแห่งการกระทำที่เราชอบทำอะไรทีละอย่าง ทีละอย่างแบบนี้ ทำให้เราเสียโอกาส “พัฒนาจิต” ของเราไปมาก
วันนี้เราจึงต้องผสม ผสาน ให้ความดีนั้นเนียนเข้าไปในเนื้องาน (Goodness to Routine) เพื่อที่จะเสริมสร้างจิตให้ “เจริญ...”

การพัฒนาจิต ถ้าหากคิดตามหลักของ “การกระทำเชิงเดี่ยว (Mono-action)” แล้ว เราก็ต้องหาเวลาว่าง ๆ ไปภาวนา ไปนั่งสมาธิ
แต่ถ้าหากเรา “วิวัฒนาการจิต” ซึ่งสามารถ “พัฒนาการชีวิต” ให้ดีได้ในทุกลมหายใจ

ไม่ว่าเราจะยืน เดิน นั่ง หรือนอน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ที่บ้าน ที่โรงเรียน หรือที่ทำงาน เราสามารถผสมผสาน “ความดี” ได้ในทุกกิจกรรม

การคิดดี พูดดี ทำดี กับทุก ๆ ชีวีที่อยู่รอบข้าง เป็นใบเบิกทางที่จะทำให้ความดีนั้นเนียนเข้าไปใน “ชีวิต...”

การกระทำเชิงเดี่ยวนั้น ทำให้ “จิตวิญญาณ” ของเรานั้นอ่อนแอ การเสียโอกาสจากการทำความดีนั้นมักทำให้เราพ่ายแพ้ต่อ “กิเลส” อันรุมเร้า

การทำความดีให้เนียนเข้าไปในเนื้องาน (Goodness to Routine) จึงเป็นสะพานสร้างชีวิต
ชีวิตที่มีความดีเป็นพื้นฐานแห่งจิต ชีวิตนั้นย่อม “เจริญ...”

[เอกชน]

สวัสดีครับ

ในความรู้สึกนะ....ยิ่งอ่านยิ่งไม่อยากอ่าน

[ใบไม้ร้องเพลง]

อืม.........สาธุเจ้าค่ะ

เป็นคนหนึ่ง ที่เคยล้อมกรอบตัวเอง ให้เรียนเพียงอย่างเดียว

ไม่ต้องช่วยงานครอบครัว

แต่พอ เอาเข้าจริง ๆ

กลับเป็นว่า ไม่อยากกลับไปทำงานที่บ้าน

กว่าจะ หันกลับมา ทำงานช่วยเหลือครอบครัวได้ เหมือนเดิม

ก็เกือบจะสาย

 

เพราะแท้ที่จริง ครอบครัว คือ รากฐานแห่งการเจริญเติบโต

งอกงามของจิตใจ ความรัก ที่บริสุทธุ์จากคนในครอบครัว

เป็นกำลังใจที่สำคัญ ให้ ฝ่าฟันอุปสรรค ทุกอย่างได้

 

หากว่า เด็กขาดโอกาส ในการช่วยเหลือ ครอบครัว

หรือ เข้าถึง ครอบครัว ก็ยากนะ ที่จิตใจจะอ่อนโยน

และให้ หรือ เสียสละ ได้อย่างเต็มที่จริง ๆ

 

 

อยากให้ภาพที่ พ่อ แม่ ออกไปทำงานนอกบ้าน

ลูกออก ไป อยู่ หอ แล้ว พ่อ แม่ เลี้ยงลูกด้วยเงิน หมดไป

 

มันเป็นหนทางที่น่าห่วงมาก โอกาสเดินทางผิดพลาดมีสูง ทั้ง พ่อ แม่ และลูก ๆ

 

หากพ่อ แม่ สละ เวลา ให้กับลูกบ้าง หาเงินให้น้อยลง

พอ มีใช้จ่ายให้ สมแก่ฐานะ และวเปิดโอกาสให้ตนเอง

อยู่ ใกล้ ๆ ลูก บ้าน ปัญหา เหล่านี้ น่าจะลดลง

 

น่าจะลดความเหลื่อมล้ำของความรัก ระหว่าง พ่อ แม่ และลูกได้

[ปภังกร]

อื่ม ตอนนี้ก็ระวังนะ อย่าล้อมกรอบตัวเองว่าจะต้องปฏิบัติธรรมอย่างเดียว แล้วไม่ทำงาน...

ตอนนี้จะปฏิบัติธรรมอย่างเดียว ใครอย่ามายุ่ง...

การคิดดี พูดดี และทำดี คือ การปฏิบัติธรรมอยู่ในทุก ๆ วินาที

ไม่ว่าเราจะเรียน จะทำงาน จะยืน เดิน นั่ง หรือนอน ก็ขอให้คิด พูด และทำในสิ่งที่ "ดี ๆ..."

การกระทำดี และการเสียสละนั้น สามารถเดินคู่ไปกับการกระทำทุกอย่างในชีวิต

[ปภังกร]

อย่ารอให้พ่อและแม่เสียสละเลย เราเสียสละให้พ่อและแม่เถิด

เสียสละทำความดี เพื่อสร้างปูชนียบุคคลให้พ่อและแม่ได้ชื่นใจ

ถ้าใจของพ่อแม่อิ่มแล้ว อิ่มจากการมีลูกที่ดี เงินและทองอะไรก็ไม่มีค่ากว่าลูกที่ดีอีกแล้ว...

สร้างตนเอง เสียสละตนเอง ตั้งใจทำตนเองให้ดี แล้วพ่อแม่นี้จะ "อิ่ม" จริง...

[ปภังกร]

เอ่... ตอบไป ตอบมา สงสัยว่าทางโน้นกำลังกระทำงานเชิงเดี่ยวอยู่ เพราะว่า "พระสหาย" ไม่รู้ว่าหายไปไหน...?

ปล่อยให้ "มิตรสหาย" มากระทำการ "ปั่น" เชิงเดี่ยวอยู่...

[ใบไม้ร้องเพลง]

(^___^)

 

เจ้าค่ะ อ่านแล้วก็รีบโทรกลับบ้านบ้างละ

ดูเหมือน หนูจะนั่งงม ทำการกระทำเชิงเดี่ยวอยู่

ทำงานก็ ฉันกำลังทำงาน งม จม อยู่แต่กับงาน ลืมหายใจ

พอจะปฏิบัติ อย่างอื่นก็ ลงมือทำไม่ได้

อุ๊ย ต้องรีบแก้ไข ซะแล้ว

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ