ทฤษฎีขนมชั้น
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการจัดการความรู้ของ สคส.สักเท่าไหร่เป็นเพียงสิ่งที่ผมคิดว่ามันมีลักษณะคล้ายๆกัน เมื่อวานผมได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้บริหาร สองคน ท่านหนึ่งอยู่ในระดับจังหวัด(สสจ.) ท่านหนึ่งอยู่ในระดับอำเภอ(สสอ.) ประเด็นเสวนา คือทิศทางการพัฒนาระบบบริการปฐมภูมิในเรื่องปลีกย่อยต่างๆ ความเห็นส่วนใหญ่ตรงกันในเรื่องที่ต้องพัฒนา
แต่ส่วนที่ต่างคือใครควรทำบทบาทอย่างไรเพื่อให้เกิดการพัฒนาไปสู่แนวทางนั้น ความเห็นผมคือ สำคัญที่สุดคือการสอดประสานในระดับชั้นต่างๆ สสจ. สสอ. รพ. สอ. ซึ่งทุกวันนี้เหมือนทำเรื่องเดียวกัน แต่ต่างกัน บทบาทข้างบนสุดต้องชี้ทิศ ระดับรองลงมาต้องนำทางครับ ไม่เช่นนั้น คนข้างล่างจะรู้สึกเวียนหัว ตาลาย และหยุดนิ่งอยู่กับที่ พอไม่มีใครรับผิดชอบภาพรวมจริงๆในแต่ละระดับ ก็จะเหมือนขนมชั้น ที่เพียงแค่วางแปะกันไว้ ไม่เหมือนขนมเปียกปูนที่ GURU ทางKM สอนเราไว้?
ความเห็น (3)
สวัสดีครับอาจารย์หมอสีอิฐ
ผมมองเห็นประเด็นเรื่องนี้คงจะเกิดจากรอยต่อของวิวัฒนาการทางสาธารณสุขของไทย...มีการปรับบริหารจัดการที่เปลี่ยนไป มีการตั้งหน่วยงานที่บริหารเงิน VS กระทรวงสาธารณสุข ที่บริหารกำลังคม
โครงสร้างปฐมภูมิที่ปรับเปลี่ยนไปโดยที่มี 2 สายบังคับบัญชา ซึ่งในต่างประเทศ ได้แยกบริหารจัดการโดยองค์กรที่บริหารจัดการเป็นสายเดียว (หลายที่ในประเทศที่พัฒนาแล้วบริหารโดยรัฐบาลท้องถิ่นที่เข้าใจงานสาธารณสุข ซึง่เมื่อไทยยังไม่ถึงจุดนั้น..นักการเมืองไทยคงยังไม่พร้อมเรื่องนี้) เป็นไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนทำงานจะสับสน
แล้วอาจารย์คิดว่า "ประเทศเราควรพัฒนาการสารธารณสุขไปในทิศทางใดครับ
อันที่จริงพัฒนาการแบบไทยๆ ก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว ผมอยากเห็นคนทำงานปฐมภูมิเยอะๆ โดยเฉพาะแพทย์ แต่ต้องจับมือเป็นทีมงานกับวิชาชีพอื่นนะครับ ต้องยอมรับว่า Key สำคัญอยู่ที่ สปสช. ไม่สบายใจที่ควรจะยึดหลักให้มั่นแต่ทุกวันนี้ดูเหมือนคิดใหม่ไปเรื่อยเรื่องเก่าไม่ยอมสานต่อ ถ้ามุ่งมั่นผมเชื่อว่าท้ายสุด การเมือง และคนส่วนใหญ่จะเห็นประโยชน์และอยากได้ โดยเฉพาะแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว และงานปฐม
สวัสดีค่ะคุณหมอสีอิฐ
เห็นแล้วว่าคุณหมอคงอยากทำอะไรหลายอย่างเพื่อพัฒนางานปฐมภูมิ
ถ้าทุกวิชาชีพร่วมมือกันแบบสหสาขาวิชาชีพจริงๆ งานปฐมภูมิคงไม่เหงานะคะ
ยังรอแพทย์ลงงานรุกในงานปฐมภูมิอยู่ค่ะ