จิตที่ห่วง

ความห่วงหา อาทร

การเป็นห่วง ก็เป็นความผูกผันอย่างหนึ่งไม่ว่าจะเป็นพี่น้อง พ่อแม่ เพื่อน  คนที่รักและเคารพ เป็นความผูกผันที่บริสุทธิ์ที่คิดว่าไม่หวังผลตอบแทนใดๆทั้งสิ้นไม่ต้องการอะไรเลยแค่เป็นห่วง ห่วงว่าจะไม่สบาย  ห่วงว่าเขาไม่ถูกกัน ห่วงว่าเขาจะทะเลาะกัน ห่วงสุขภาพ ห่วงการเดินทาง ต่างๆนาๆที่จะคิดได้ จิตนี่ก็เข้าใจคิดนะว่าจะอย่างโน้นจะอย่างนี้ไม่หยุดคิด จิตก็ฟุ้งไปเรื่อย ถ้ารู้ผลลัพท์  หรือรู้เรื่องตอนท้ายแล้วตอนนั้นแหละจิตถึงจะหยุด จิตที่ห่วงนี่ก็ร้ายไม่เบาแต่เป็นเรื่องที่ดีเลยไม่ค่อยเท่าไรแต่ถ้าเป็นจิตที่ผูกพยาบาทอย่างนั้นแล้วคงน่ากลัวกว่าเยอะแต่จะให้ดีก้ต้องเป็นจิตที่นิ่งไม่ไหว ถ้าจะห่วงก็ให้ห่วงได้ห่วงแบบนิ่งๆไม่ต้องดิ้นรนไปมากเกินไป  นี่มั๊งถึงจะเป็นการห่วงที่ดีที่สงบ คนเราถ้ามีสติจะทำให้ก็ได้  ห่วงก็ได้ รักก็ได้ ผูกพันก็ได้ โมโหก็ได้ เคืองก็ได้  แต่ทำทุกอย่าง อย่างมีสติและจิตที่นิ่ง มันก็จะเป็นความห่วง รัก ผูกพัน โมโห เคือง ที่ดี เพราะมีสติ