โง่ไหมที่ "รักเธอ..."

ปุจฉา...?

ชีวิตของผมเคยพานพบนารีมาก็มาก  หากไม่คาดหวังว่าจะตกร่องปล่องชิ้นกับเธอผู้ใด  นับเป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย  แต่โชคชะตาเหมือนเล่นตลก  เมื่อพบเธอที่มีชีวิตเรียบง่ายงดงาม ผมได้แต่แอบซ่อนความรักที่อยู่ภายในใจไม่ให้เธอรู้ กลัวเธอจะไม่พูดจากับผมอีก วันหนึ่งผมอดไม่ได้ที่จะเผยความรู้สึกว่าผมรักเธอให้เธอได้รับรู้ผลคือหน้าแตกหมอไม่รับเย็บครับ  เพราะเธอปฏิเสธอย่างไม่ใยดีแต่พลั้งปากออกมาว่าถ้ายังเรียนไม่จบจะไม่มองใคร นั่นเองภาวะจิตตกของผมจึงค่อยมลายลง และเรียกสติกลับมาเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นความ หากต้องผิดหวัง ผมจะขอรักเธอตลอดไป แบบนี้ถือว่าโง่ไปไหมครับ

---

 

 

วิสัชนา...

โง่ไหม ถ้าให้ตอบตรง ๆ ก็ตอบได้ว่า "โง่มาก..."

วันนี้คุณอาจจะโกรธที่เราตอบแบบนี้ แต่ถ้าหากวันหนึ่ง วันที่จิตของคุณ "หลุดพ้น" จากการยึด การถือ "เขา" ว่าเป็น "ของเรา" วันนั้นคุณก็ต้องตอบแบบเราว่า "ฉันโง่มาก"

ฉันน่าจะเอาความรักนี้ไปให้พ่อให้แม่ของฉัน
พ่อกับแม่ของฉันเลี้ยงฉันมา ให้ชีวิตฉันมา ยังไม่กล้าจะที่บอกว่า "รักท่านตลอดไป"
แล้วผู้หญิงคนนั้น ฉันเจอเขา แล้วฉันก็บอกว่า "ฉันจะรักเขาตลอดไป" เขาทำอะไรให้เราบ้างเหรอ
สู้พี่ สู้น้องของเราได้ไหม...?

หรือถ้าหากจะพูดให้ลึกลงไป
ความรักและความผูกพันธ์แบบนี้จะทำให้เกิดภพ เกิด "ชาติ..."
หากวันนี้คุณ "ตาย" ปุ๊บ คุณก็จะต้องเกิดใน "อบาย" ปั๊บ
เพราะคุณยัง "ห่วง" คุณยังมี "ห่วง..."

ถ้าหากแม้นเวลาที่คุณใกล้สิ้นลม หากคุณยัง "ห่วง" เธออยู่ คุณยังปรารถนาถึงเธออยู่
เวลานั้นคุณก็มีโอกาสที่จะจุติใน "อบาย" คือ ภพที่ต่ำกว่ามนุษย์เรื่อยลงไป

ถึงแม้นว่าคุณจะประกอบบุญ กุศลมากเพียงใด หากแม้นช่วงเวลานั้นคุณตัดใจจากเธอไม่ได้ คุณก็ต้องตก "อบาย" เช่นเดียวกัน

บุคคลผู้ฉลาดเขาย่อมรู้ว่า คนกตัญญูนั้นคือคนที่ห่วงแม่ รักแม่ มากกว่าผู้หญิงคนใดในโลก
แม่คือ "พระอรหันต์" ประจำบ้าน เป็น "พระอรหันต์" ประจำชีวิต

เมื่อก่อนเราก็เคยโง่แบบคุณ เดี๋ยวนี้ฉันพยายามที่จะไม่ประมาทให้โง่แบบนั้นอีก
รักแม่ให้มาก แล้วคุณจะหลุดพ้นจาก "กรรม" อันนี้ได้...