สิ่งที่เหลืออยู่

สิ่งที่เหลืออยู่...หรือแค่ความทรงจำ

ในวัน ที่เรารู้สึกเหนื่อยล้า การหยิบรูปภาพ ..ความทรงจำ ในวันเก่าๆ มาดู ทำให้ เรารู้สึกดี ขึ้นมาได้.. ยิ้มไปกับภาพ ความทรงจำอันนั้นได้ แต่ก็มีบางภาพที่ยิ่งทำให้ใจเรายิ่งหมอง

....มีกี่คนแล้ว ในรูป ที่จากเราไป บางคนจากเป็น บางคนจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีกแม้ว่า จะยังมีตัวตนอยู่ก็ตาม... แต่มีไม่น้อย ที่จากไปชั่วนิรันดร์

...ในชีวิตเรา ที่ผ่านมา มีคนเข้ามามากมายให้ เราได้รู้จัก และได้คบกัน แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง ก็มีอันจากเราไป ให้เราได้คิดถึง คิดถึง ความสุข ความทรงจำที่เรามีด้วยกัน

.......ถ้าจะถามว่า ใครบ้างที่ชอบการพรากจาก คงไม่มีใครชอบนะ เพราะ มันเป็นความรู้สึก ที่เหมือนถูกแยกจากสิ่งที่รัก ที่ชอบ รู้สึกว่า มันยังไม่ถึงเวลาที่ต้องจากกันไป

.....แต่ถ้าถามว่า การจากกัน ที่ทำให้ อีกฝ่ายไปเจอกับสิ่งที่ดีกว่า นั้น เราคงต้องทบทวนอีกครั้ง ว่าเราไม่ควรไปรั้งเขาไว้ ควรปล่อยให้ เขาได้เดินไป ตามทางที่เขาตัดสินใจแล้ว ที่จะไป เขาคงคิดดีแล้ว

....ชีวิตใคร เขาก็ควรมีสิทธิ์ในการตัดสินใจเลือก สิ่งที่ดีที่สุดให้ กับตัวเขาเอง เรามีหน้าที่..แค่ยอมรับ การตัดสินใจนั้น

....อยากจะบอกว่าการทำงาน ไม่ว่าที่ไหน มันก็มีปัญหาทั้งนั้น ไม่มีใครหนีปัญหาได้ ปัญหามีให้ เราได้แก้ไข อยู่ที่เราจะจัดการมันได้ หรือไม่

.....ทุกคนต่างมีปัญหาของตัวเอง อยู่ที่เราจะมองว่ามันเป็นปัญหาหรือเปล่าเท่านั้น อย่าคิดว่า เราเป็นตัวปัญหาของหน่วยงาน ในเมื่อเรารู้จุดบกพร่องของเรา เราก็แก้ไขมันซะ เราพยายาม ปรับปรุงตัวเอง คิดว่า มีคนให้ โอกาสเราแน่นอน ขึ้นอยู่กับว่า เราให้ โอกาส ตัวเองหรือ เปล่า

....แต่ถ้าเรา คิดว่า ทางออกนี้ ดีที่สุด สำหรับเราแล้ว ล่ะก็ เราต้องยอมรับผลที่ตามมาให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

....อยากให้ เราคิดว่า ไม่มีใครที่จะช่วยเราได้ นอกจากตัวเราเอง เวลา เราท้อแท้ เรารู้สึกสิ้นหวังกับอะไรก็ตาม ขอให้ เราคิดว่าเราจะอยู่กับตัวเราเอง เราจะมีชีวิต อยู่ เพื่อตัวเราเอง เพื่อคนที่เรารัก

เคยฟังเพลงนี้ ของพุ่มพวง ดวงจันทร์มั๊ย

โลกของผึ้ง...

มีคนมากมายต้องดิ้นรน แม้ตัวเองต้องลำบาก แต่ไม่เป็นไร ขอให้ คนในครอบครัวเรามีอยู่ มีกิน ไม่ต้องลำบาก แม้เราต้องเหนื่อยแค่ไหน เรายอม....

เราไม่ต้องถึงขนาดนั้น มีความรู้ มีงานที่สามารถ หาเลี้ยงตัวเอง และครอบครัวได้ สบาย โดยที่ไม่ต้องเหนื่อยยากขนาดนั้น

ขอแค่ ความรัก ความเข้าใจที่เราต่างมีให้กันบ้าง..เท่านั้นเอง

ไม่มีคนรักเราเลย.. ไม่มีใครสนใจเราเลย.. เราไม่มีใคร...

ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ..ไม่จริงเลยนะ ประโยคเหล่านี้ มีไว้ สำหรับทำร้ายตัวเองทั้งนั้น ลองมองไปดูรอบๆเราซิ ค้นหาดูนะ จะไม่มีเลยสักคนหรือ ที่จะรัก และหวังดี กับเรา

เราอย่าไปคาดหวังเอาอะไรกับใครว่า เขาจะให้ เราทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์นะ ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เราต้องยอมรับ เราต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ไม่ต้องขึ้นกับคนอื่น เราหาความสุขให้ ตัวเองได้ ขอแค่ให้ มั่นใจ เชื่อใจในตัวเราเอง ว่า เราจะทำสิ่งดีดี ให้ ตัวเอง

การที่ใครคนหนึ่งคนใด ไม่มายินดีกับเรา จริงๆ เขาจะอิจฉาเรารึก็เปล่า เขาไม่มาเสียใจกับเรา แปลว่าเขาสมน้ำหน้าเราหรือ...

.....สิ่งต่างๆ เราล้วนคิดไปเองทั้งนั้น หยุดคิดทำร้ายตัวเองซะทีนะ

รักตัวเองให้ มากๆ เราทำดีที่สุด แล้วในความคิดของเรา

ถ้า คนอื่นที่เขารัก และหวังดีกับเรา ยังมองว่า มันยังไม่ดีพอ

มันก็ไม่ยาก ไม่ใช่เหรอ ที่เราจะคิด ปรับปรุงตัวเอง เพื่อให้ ตัวเองเจอสิ่งที่ดีกว่า

.....เราปรับแต่งภาพลักษณ์ ภายนอกของเราให้ ดูดีได้ ด้วยตัวเราเอง ทำไมเราทำได้ เพราะ เรามีความรัก ความชอบที่จะทำให้ตัวเราเองดูดีขึ้น เด่นขึ้น แล้วทำไมเราจะ ทำให้ ความสามารถด้านอื่นๆ ของเราเด่นขึ้นไม่ได้ ลองดูนะ เราต้องทำได้ เราต้องเชื่อมั่นในตัวเราเอง

....แม้ว่า ที่สุด ไม่มีใครจะรั้งใครไว้ได้ ...ยังไงก็ตามให้ คิดว่า เราทุกคนที่นี่ รัก และเป็นห่วงเสมอ ไม่ว่า อยู่ที่ไหน ไกลใกล้ ถ้ามีอะไรให้ พวกเรา ที่นี่ช่วย อย่าลังเลที่จะบอกกล่าวกัน ขอให้มีความสุขกับการตัดสินใจ ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีดี ขอบคุณทุกโอกาสที่ทำให้ พวกเราได้ มารู้จักกัน มารักกัน เป็นเพื่อน...พี่...น้อง..ร่วมงานกัน

...ยังไงก็อยากบอกว่า ถ้าจะมีอะไร ที่พวกเรา ทำให้ เสียใจแม้จะเป็นจากความตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ ก็ตาม อย่าพกพา สิ่งเหล่านั้นไปนะ ทิ้งมันไว้ ที่นี่ ลืมมันซะ จริงๆ ไม่มีใครอยากให้ เป็นอย่างนี้ ทุกอย่างมันล้วนทดสอบเราทั้งนั้น

...ใจเรามันก็แค่นิดเดียว ทำไมมันถึงรับอะไรได้ มากมายไม่รู้นะ ไปเถอะนะ ไปพักใจมันไว้สักพัก ปล่อยมันสบายๆ ไม่ต้องหาอะไรให้ มันต้อง แบกอีก เผื่อ สักวันหนึ่งที่ใจเราแข็งแรงขึ้น พร้อมเมื่อไหร่ แล้วเราค่อยมาเจอกันอีก

....วันนั้น จะเป็นวันที่ เรารู้ว่า เราโตขึ้น... แล้วจริงๆ

เพลง : อาวรณ์
ศิลปิน : มาลีฮวนน่า
เนื้อเพลง :

งานเลี้ยงเลิกรา จำลาร้าง ไปตามเส้นทางทางของตัวเอง.

คนเราต่างคน ต่างมีฝัน พันธะผูกพันเงื่อนไขจำเป็น.

สุข เพียง ชั่ว คราว เมื่อได้พบกัน

เวลานั้นน้อยเหลือเกิน กั้นเราต้องห่าง

รอคอยนั้น ยั่งยืน

หลังเราบอกกล่าวคำลา ลาลา.

ในความอบอุ่น อันลึกซึ้งในห้วงคำนึงรู้คิดถึงกัน.

คือการจำยอม ยอมลาร้างไปตามเส้นทางเพื่อหวังพบกัน.

*พูด คุย ทัก ทาย ให้กำลังใจ

ปลอบโยนและห่วงใย คือความหวังดี

ทุกๆสิ่ง ที่ มี ซึ้งใจอบอุ่นใจ อบอุ่นใจ.

ในคืนเงียบเหงา ที่ดาวหาย

อยู่อย่างเดียวดายเงียบเหงาวังเวง.

เจ็บจนยอมแพ้ แก่จุดหมาย

เจอความหลากหลายสับสนตนเอง.

เหม่อ มอง ผู้หวังดีไม่มีเคียงข้าง

เหนื่อยล้า มองเห็นเส้นทางก้าวไกลแสนไกล

อยากกลับมา ที่เดิมเสริมกำลังใหม่

เช่นอดีต ที่ผ่านมา เท่านี้ ก็สุขใจ ก็สุขใจ

ในความอบอุ่น อันลึกซึ้ง ในห้วงคำนึงรู้คิดถึงกัน.

คือการจำยอม ยอมลาร้าง ไปตามเส้นทางเพื่อหวังพบกัน.

ช้ำ

เขียนใน GotoKnow โดย subah
ใน เรื่องดีดี มีไว้แบ่งปัน

คำสำคัญ (Tags): #สิ่งที่เหลืออยู่

หมายเลขบันทึก: 288794เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2009 16:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:19 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (15)

นงนาท สนธิสุวรรณ

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2009 16:27 น. ()

มาเยี่ยมอ่านข้อเขียนดีๆและภาพสวยซึ้งค่ะ...

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2009 16:35 น. ()

วันนี้มาแปลกนะครับ ที่ไหนๆๆก็มีปัญหาครับ แต่ต้องใช้ปัญหาให้เกิดปัญญาครับ มาเชียร์สู้ๆๆครับ

วราภรณ์

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2009 18:29 น. ()

เขียนบล็อกได้น่าสนใจดีมากค่ะ
ทั้งเนื้อหา เสียงเพลง รูปภาพ
ขอบคุณค่ะ

ไผ่ไม่มีกอ

เขียนเมื่อ 19 สิงหาคม 2009 18:05 น. ()

มีพบ มีจาก เป็นธรรมดาจริง ๆ เลยน่ะค่ะ

juu

เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2009 12:19 น. ()

ข้อความดีคับ ต้องแก้ปัญหาด้วยต้นเหตุ เหตุเกิดจาออะไร ต้องแก้ให้ตรงที่เกิดคับ มีเกิดต้องมีดับเป็นธรรมดาคร๊าบ

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2009 15:14 น. ()

สวัสดีค่ะ มาร่วมรำลึกความทรงจำ เป็นธรรมดาที่ความทรงจำต่างๆ มีทั้งเรื่องที่ทำให้มีความสุข และบางเรื่องก็เศร้าเสียนี่กระไร...
บางครั้งการดำเนินชีวิตก็ราบรื่น โรยด้วยกลีบกุหลาย บางเรื่องก็เต็มไปด้วยอุปสรรคขวากหนาม
ในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน อย่าไปคาดหวังกับสิ่งใดๆ แต่เมื่อยังมีชีวิตอยูก็ต้องสู้กันต่อไป นะคะ
ช่วงนี้มีภาระงานยุ่งมาๆ ไม่อยู่โรงเรียนหลายวัน เลยไม่ได้เข้ามาทักทายค่ะ... นี่ก็พึ่งกลับมาจากการจัดนิทรรศการคลินิกครู และนำนักเรียนมาร่วมกิจกรรมสัปดาห์วิทยาศาสตร์แห่งชาติที่มหาวิทยาลัยราชภัฎค่ะ

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 28 สิงหาคม 2009 17:32 น. ()

มาทักทาย ก่อนกลับบ้านค่ะ

พรุ่งนี้วันหยุด จะได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว...เป็นแจ๋วประจำบ้าน... ไขโย! เป็นวันหยุดแรกของ 2 เดือนที่ผ่านมาก็ว่าได้ค่ะ ที่ผ่านมาได้ได้หยุดเลย...บ่นอีกแล้วซิ

มีความสุขทุกวันนะคะ