ปลอม 5 ครั้ง

          เช้าวันหนึ่ง  ขณะที่ดิฉันทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายงาน  ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณสัก 10.00 น. เห็นจะได้   หญิงชราคนหนึ่งอายุประมาณสัก 70 ปี   สวมเสื้อคอกลมแขนสั้นสีมอ  แต่ดูสะอาดตา   ผ้าถุงทีแกสวมสีเรียบเข้ม  รองเท้าแตะหูคีบสีดำพอดีเท้า  ผมสีขาวทั้งศีรษะ  ร่างผอมเล็ก   ริ้วรอยบนใบหน้า  โดยเฉพาะหน้ายามแกขมวดคิ้วช่างเห็นเด่นชัดเหลือเกิน   ฉันยิ้มทักทายแกเมื่อแกนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าฉัน  แววตาของแกเหมือนอยากบอกอะไรฉันสักอย่าง  และเริ่มคำถามอย่างช้าๆ  อย่างไม่มั่นใจ  จนฉันต้องเติมรอยยิ้มให้แกอีกครั้ง 

“คุณหมอคะ”....และหยุดไปสักพัก  พร้อมยื่นบัตรประจำตัวให้ฉันและบัตรทอง  ในบัตรระบุว่าสถานบริการหลักคือ  รพ.สระบุรี  ฉันรับบัตรจากแขกผู้มาเยือนพร้อมกับคำถาม

 “ คุณป้าจะมาทำอะไรจ๊ะวันนี้” 

 “ คือว่าป้าจะมาทำฟันปลอมจ๊ะ”  ในใจตอนนั้นฉันคิดแต่เพียงว่า  สงสัยป้าต้องไป รพ.สระบุรีแล้วล่ะ  เพื่อใช้บัตรตามสิทธิที่ระบุในบัตร  แต่ยังไม่ได้พูดตามที่ใจคิด  เพราะสิทธิของป้า  ป้าคงต้องการมาทำที่ รพ.แก่งคอย  เสียเงินก็ไม่ว่า  โรงพยาบาลเราต้องดีจนคนไข้ไว้วางใจจึงอยากมาทำฟันที่โรงพยาบาลของเรา  ฉันคิดอย่างนั้นจริง 

“คุณหมอคะ  คุณป้าจะมาทำฟันปลอม”    คุณป้าแจ้งความประสงค์หลังจากที่คุณหมอตรวจฟันให้คุณป้าแล้ว

“คุณป้าคะ  ฟันของคุณป้าทำยากมาก”   ตามสไตล์ของหมอฟันบ้านฉันที่พูดช้ากันทุกคนจนฉันอดคิดไม่ได้ว่า  เป็นหมอฟันต้องพูดช้าๆรึไง  ไม่ว่าจะจบจากสถาบันไหน  พูดช้าเหมือนกันทุกคน 

“หมอแนะนำให้คุณป้าไปทำที่โรงพยาบาลสระบุรีแล้วละคะ”   แล้วคุณหมอก็อธิบายให้คุณป้าฟังว่า สาเหตุที่แนะนำให้ไปทำที่โรงพยาบาลสระบุรีเพราะว่าที่โรงพยาบาลสระบุรีมีหมอที่เชี่ยวชาญกว่า  มีทันตแพทย์ที่จบเฉพาะทางด้านฟันปลอมมาโดยเฉพาะ   คนไข้พอได้ยินดังนั้น  แววตาของคุณป้าดูเศร้าทันที   จากที่ยิ้มๆกันอยู่  สายตาก็หลุบต่ำมองลงที่พื้น  นิ่งเฉย  เหมือนจะร้องไห้และตอบคุณหมอว่า

“ คุณหมอขา   ฉันเดินทางลำบากเหลือเกิน  ช่วยทำฟันปลอมให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”   พร้อมกับเอื้อมมือมาจับที่เข่าคุณหมอ  สบสายตากับหมออย่างวิงวอน  เหมือนคนอยากจะได้อะไรสักอย่าง 

“ทุกวันนี้จะกินอะไรก็ลำบาก  มาก็มาคนเดียวไม่มีลูกหลานพามาหาหมอ”   

ฉันซึ่งช่วยงานอยู่ข้าง ๆ คุณหมอ  ก็ช่วยอธิบายให้คุณป้าได้เข้าใจในเหตุผลที่ได้แนะนำไป แต่คุณป้าก็ยังพูดอ้อนวอนว่าให้ช่วยทำฟันปลอมให้หน่อย  ภาพในใจของฉันที่เกิดขึ้นในทันที  ฉันมองเห็นคนแก่ๆ  คนหนึ่งอยู่บ้านคนเดียว  ไม่ได้คุยกับใคร  ทุกคนดูวุ่นวายกับชีวิตการทำมาหากินจึงปล่อยให้หญิงแก่คนหนึ่ง  ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว  จะไปไหนมาไหนก็ต้องช่วยเหลือตัวเองอย่างเดียว   ฉันจึงปรึกษากับคุณหมอว่า 

“หมอพอจะทำให้คนไข้ได้ไหมคะ  สงสารคนไข้ ตัวคนเดียว”     หมอมองหน้าและสบตากับฉัน  เงียบทั้งห้อง  สักพัก  ฉันไม่อาจคาดเดาอะไรได้  ได้แต่ลุ้นว่าจะทำให้  หรือยืนยันที่จะส่งต่อ 

“ถ้าทำแล้วอาจจะใช้ได้ไม่ดีเท่าที่ควรนะคะ    คุณป้ารับได้มั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ  ขอแค่พอเคี้ยวอาหารได้ก็พอแล้ว”   สายตาและรอยยิ้มของป้าอย่างมีความหวังพร้อมกับคำขอบคุณ  และคำอวยพรอย่างมากมาย

“ แต่ว่าต้องนัดคุณป้ามาทำฟันปลอมประมาณ  5 ครั้ง  จึงจะเสร็จนะคะ  คุณป้าจะอดทนและรอได้มั้ย  เดี๋ยวหมอจะทำให้อย่างสุดฝีมือเลย”   หมออธิบายต่อ

และนัดครั้งแรกมาถึง  คุณป้ามาตรงเวลาเป๊ะ  ฉันอดถามไม่ได้

“หวัดดีจ๊ะป้า  วันนี้มากับใครคะ”

“คนเดียวจ๊ะหมอ  ขึ้นรถมาเอง”

“โห  ป้าเก่งจังเลย”

“แค่นี้เองหมอเรื่องเล็ก  เรื่องใหญ่กลัวแต่หมอจะไม่ทำให้”  ไม่รู้ป้าพูดจริงหรือแกล้งกระเซ้าพวกเราเล่น

ครั้งแรกมาพิมพ์ปากก็ไม่มีอะไรมากพิมพ์ปากเสร็จก็ให้คุณป้ากลับบ้าน

ครั้งที่ 2  นัดคุณป้ามาทำฟันอีก  ฉันจึงรู้ว่าคุณป้าเป็นคนคุยเก่งมาก  พูดไปเรื่อย ๆ  บางคนก็คงคิดว่า คุณป้าพูดมากจัง    แรก ๆ ดิฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณป้าเอาอะไรมาพูดหนักหนาก็ไม่รู้  ดิฉันแค่แอบคิดอยู่ในใจเท่านั้น

ครั้งที่ 3  หมอนัดคุณป้ามาอีก  พอคุณป้าเห็นหน้าฉันคุณป้าก็รีบทักทายทันที

“ คิดว่าไม่อยู่ซะแล้ว”   

“อยู่คะ ไม่ได้ไปไหน”   ฉันตอบพร้อมกับส่งยิ้มอย่างคนคุ้นเคย   ครั้งนี้คุณป้ามีขนมมาฝาก

“ติดสินบนเหรอป้า....ขอบคุณมากค่ะป้า  ทีหลังไม่ต้องลำบากนะคะ  ขอให้มาตรงนัดก็พอ” 

ดิฉันพูดเย้าแหย่คุณป้าเล่นบ้าง  พร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ    ครั้งนี้ก็เช่นกันฉันถามคุณป้าว่าวันนี้มากับใคร  นั่งรถอะไรมา  ป้าก็ตอบว่าหลานมาส่งที่ท่ารถของโรงพยาบาลที่จอดอยู่ที่ตลาดใหม่  แล้วคุณป้าก็เริ่มเล่าเรื่องภายในครอบครัวให้ดิฉันฟัง  แรก ๆ ดิฉันก็คิดในใจว่าคุณป้าทำไมเอาเรื่องลูก ๆ  หลาน ๆ  มาเล่าให้ฟัง  ทั้ง ๆ ที่พึ่งรู้จักกัน  แต่ดิฉันก็รับฟังแล้วก็พูดกับคุณป้าว่าลูกหลานเขาเป็นคนสมัยใหม่  บางทีเราอาจไม่เข้าใจเขาก็ได้  แล้วคุณป้าก็ตอบว่าคงจะจริงแล้วก็พูดขอบใจฉันอีก เสร็จคุณป้าก็กลับบ้าน

เมื่อนัดครั้งที่ 4  มาถึง  คุณป้ามาตามนัด  และตรงเวลาเช่นเคย   ฉันสังเกตเห็นว่าวันนี้คุณป้าดูเงียบๆ  และหน้าเศร้าจัง  จากที่เป็นคนช่างคุย  หรือคุณป้าคงเบื่อไม่อยากคุยมั้ง   ฉันเรียกให้คุณป้าเข้าไปทำฟันในห้อง    เพื่อเตรียมคนไข้รอหมอ    คุณป้าก็ร้องไห้ขึ้นมา  แล้วก็เล่าเรื่องลูกของคุณป้าว่าเขาไม่สนใจป้าเลย  ปล่อยให้ขึ้นรถเมล์มาเอง  ทั้ง ๆ ที่รถเก๋งเขาก็มี  และอีกหลายอย่างที่คุณป้าละล่ำละลักออกมา  โดยไม่สนใจว่าฉันจะฟังป้าหรือไม่    ฉันได้แต่นิ่งพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนป้าที่สัมผัสได้ถึงรอยเหี่ยวย่นบนผิวหนัง

 ตอนนี้ฉันไม่คิดเหมือนที่ผ่านมาแล้ว  ฉันคิดว่าคุณป้าคงมีอะไรในใจของคุณป้ามากมายแน่ ๆ เลย ฉันจึงถามคุณป้าว่า  ลูกเป็นยังไง หลานเป็นยังไง          คุณป้าก็เล่าให้ฟังว่าลูกหลานของคุณป้าไม่เคยเข้าใจคุณป้าเลยมีแต่มาขอเงินใช้ไม่ให้ก็ต่อว่า  ถึงวันที่หมอนัดทำฟันขอให้มาส่งที่โรงพยาบาลเขาก็บอกว่าไม่ว่าง  พูดแล้วป้าก็ร้องไห้ไปด้วย  คุณป้าเล่าต่อว่า

“ถ้ามีลูกหลานพูดแล้วเข้าใจอย่างหนู ก็ดีซินะ”   แล้วฉันก็คุยกับป้าว่าคนเราคิดไม่เหมือนกัน  คุณป้าอาจคิดว่าทำถูกแล้วลูกหลานเขาก็คิดว่าเขาทำถูก  ต่างคนต่างคิดว่าถูก  ฉันบอกว่าคุณป้าว่าไม่ต้องคิดมาก  คุณป้าบอกดิฉันว่าขอบใจนะ  คุยกับดิฉันแล้วดีขึ้นแล้วก็ให้พรฉันอีกมากมาย    เมื่อทำฟันเสร็จก็กลับบ้าน

ครั้งที่ 5  ก็มาทำฟันเหมือนเดิม  จนทำฟันปลอมเสร็จ  หลังจากนั้นคุณป้าก็มาหาหมอที่ห้องตรวจบ่อย ๆ  มาทุกครั้งก็แวะมาหาฉันทุกครั้งที่ห้องฟัน  บางครั้งมาก็ซื้อไก่ย่างมาฝากฉันด้วย และครั้งล่าสุด ที่คุณป้ามาหาฉันที่ห้อง    ฉันก็ถามคุณป้าว่าวันนี้มาตรวจโรคอะไร คุณป้าตอบว่าไม่ได้มาตรวจโรคอะไร  มาเพราะคิดถึงอยากมาหา   ฉันก็ขอบคุณคุณป้าที่ยังคิดถึง

วันนี้วันศุกร์  ทุกคนต่างก็รีบกลับบ้าน   แต่ฉันยังนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม  เพราะฉันไม่รีบไปไหน  เมื่อมองเก้าอี้ตรงหน้า  มันทำให้ฉันคิดถึงคุณป้า    ได้ข้อคิดมุมมองที่ดี ๆ ในการมองคน  ว่าการที่คุณป้ามาโรงพยาบาลบ่อย ๆ   คุณป้าอาจไม่ได้ป่วยทางกายทุกครั้งก็ได้  คุณป้าต้องการใครสักคนที่เข้าใจ และรับฟังปัญหาในใจของคุณป้าบ้าง  และอยากระบายความในใจให้คนที่คุณป้าคิดว่าพอจะรับฟังและช่วยบรรเทาปัญหาในใจของคุณป้าได้    และฉันก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือเบื่อกับคำพูดของคุณป้าแต่อย่างไร     ฉันจะตั้งใจฟังและคอยให้กำลังใจแนะนำบ้างเพื่อที่จะปรับความรู้สึกและความคิดให้เป็นบวกเพื่อที่คุณป้าจะได้สบายใจ  และเข้าใจลูกหลาน เท่าที่จะทำได้   ระยะหลังตั้งแต่ต้นปี 2552    ฉันยังไม่เห็นคุณป้ามาที่โรงพยาบาลอีกเลย  ฉันคอยคุณป้าอยู่หรือ....เปล่าฉันแค่อยากรู้ว่าป้าจะเป็นยังไงบ้าง    สบายดีมั้ย    และฉันก็ได้แต่ภาวนาให้คุณป้ามีสุขภาพแข็งแรง  รับประทานอาหารอร่อยอย่างไม่มีอุปสรรคอย่างที่ใจปรารถนา  กับฟันปลอมที่คุณป้าได้ไป    คุณป้าคงจะสบายดี  และ  ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ

ขอบคุณ  คุณหมอที่ทำฟันปลอมให้คุณป้าจนสำเร็จและไม่ยอมส่งต่อ

ขอบคุณ  คุณป้าที่ตั้งใจและอดทนกับการนัดมาทำฟันปลอม  และได้ให้มุมมองข้อคิดดี ๆ ว่าการที่คนเรามีใครสักคนเข้าใจรับฟังปัญหาต่าง ๆ จากเราโดยที่เขาอาจไม่ต้องช่วยเหลืออะไรมากมาย  แค่ได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจให้คนที่เราไว้ใจได้ฟัง  แค่นั้นก็ทำให้เราสามารถแก้ปัญหาคลายทุกข์ไปได้  การมีเพื่อนที่ดีจึงเป็นสิ่งที่สำคัญ   หมอสามารถเป็นเพื่อนกับคนไข้ได้แค่เรารับฟังก็จะหาปัญหาของคนไข้ได้  ไม่ว่าเรื่องการเจ็บไข้ได้ป่วยหรือเรื่องอื่น ๆ  บางทีคนไข้อาจไม่ต้องรับยากลับบ้านก็ได้   ถ้าได้รับยาทางใจดี ๆ กลับไป

 

                                                                                           

 

                                                                                     ขอบคุณเรื่องราวดีๆ

                                                                           จากฝ่ายทันตกรรม  รพ.แก่งคอย