Learning through Traveling+++Episold II+++
ภาคนี้เป็นภาค 2 ต่อจาก Learning through Traveling (เที่ยวให้รู้เปิดประตูสมอง) http://gotoknow.org/blog/planning-by-iaom/276433 ที่ได้กล่าวถึงสิ่งที่ได้จากการท่องเที่ยว ซึ่งภาค 2 นี้จะว่าด้วยเรื่องของสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการ "ถ่ายภาพ" และ "ภาพถ่าย" สิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งของผู้ที่หลงไหลและชื่นชอบการท่องเที่ยว นั่นก็คือการถ่ายภาพ เพราะการถ่ายภาพจะเป็นช่องทางหนึ่งในการบันทึกความทรงจำของเรา แม้ว่าความทรงจำต่างๆจะอยู่ภายในใจของเราแล้ว แต่เพื่อเพิ่มความทรงจำให้ยาวนานขึ้น เราจึงมีภาพประทับใจในแต่ละครั้งหลังจากการท่องเที่ยว
ไหนๆก็ได้พูดถึงเรื่องความจำและนั้น พูดเขียนบันทึกขอเพิ่มเติมความรู้อีกเล็กน้อยเกี่ยวกับความสามารถในการจำของมนุษย์เรา ซึ่งธรรมชาติของมนุษย์จะประกอบด้วยความทรงจำ 2 ลักษณะคือ
1. Long term memory (ความทรงจำระยะยาว) และ 2. Short term memory (ความทรงจำระยะสั้น)
ซึ่งคนเราก็จะมีความสามารถในการจำแตกต่างกันออกไปสิ่งที่เป็นความจำระยะยาวจะเกี่ยวข้องกับกับเราตั้งแต่แรกเกิด เช่น การจำชื่อพ่อ แม่ ชื่อตัวเรา และจำได้ว่าเราคือใครมาจากไหน ส่วนความทรงจำระยะสั้นจะเป็นเหตุการณ์หรือสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราในระยะเวลาสั้นๆและไม่มีอิทธิพลทางจิตใจของเรามากนัก เช่น การไปกินข้าวกับเพื่อนๆที่ร้านในเย็นวันศุกร์ ซึ่งในวันศุกร์หน้าเราอาจจะลืมเหตุการณ์นี้ไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก (แต่ตัวแปรที่แทรกเข้ามาก็จะมีในเรื่องของอายุ / วัย ที่เพิ่มขึ้นด้วยนะคะ)
หลังจากที่แอบเพิ่มเติมเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยแล้วนั้น ก็จะขอเข้าเรื่องต่อในเรื่องของการถ่ายภาพกันต่อ คนเราส่วนใหญ่ชอบภาพที่ถ่ายออกมาแล้วตนเองดูดี สวย/หล่อ หรือจะชอบมากกว่านั้นถ้าถ่ายออกมาแล้วดูดี สวย/หล่อ เกินจริง 555+ อันนี้ตัวเองก็ชอบเหมือนกันค่ะ แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้หลังจากไปเที่ยวทริปเมืองกาญฯกับเหล่าคนหน้าตาดีทั้ง 10 คนแล้วนั้น ก็เริ่มรู้สึกชอบแอบถ่าย แล้วก็จะชอบรูปหลุด เพราะมีความรู้สึกว่ารูปภาพเหล่านั้นได้สร้างเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มได้เป็นอย่างดี
ซึ่งประเด็นนี้ผู้เขียนได้รับแรงเสริมจากบุคคลท่านหนึ่ง นั่นก็คือ ม๊ามี๊ตุ๊กกะโต่น หรือที่รู้จักกันดีของชาว gotoknow ในนาม Took - ka - Toon ที่มีมุมมองในการเขียนได้หลากหลายแนวทางมากๆ ซึ่งเป็นบุคคลที่ผู้เขียนแอบชื่นชมเป็นการส่วนตัว
แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้น การถ่ายทอดเรื่องราวและอารมณ์ความรู้สึกในการบอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวหนังสือแล้วนั้น ถ้าจะให้เกิดจินตนาการร่วมต้องมีภาพประกอบที่ดี ดังนั้นในแต่ละ Blog ของท่านทั้งหลายจึงได้ผ่านการคัดเลือกรูปภาพที่คิดว่าเหมาะสมกับเนื้อหาเรื่องราวมาเป็นอย่างดี แต่น้อยคนนักที่จะเลือก รูปภาพหลุด ภาพที่ตัวเองไม่สวย ภาพที่โดนเพื่อนแอบถ่าย
นั่นเพราะเราอยากนำเสนอสิ่งดีๆภาพดีๆ ให้ออกมาสู่สายตาผู้เสพข้อมูลข่าวสาร และนี้ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ผู้เขียนไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าชอบภาพที่ออกมาสวยดูดีเช่นกัน และสิ่งที่ผู้เขียนกำลังจะบอกว่าสิ่งที่ได้จากการถ่ายภาพหลุด ภาพแอบถ่าย นั่นคือ อารมณ์ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างจริงใจ และเป็นธรรมชาติที่สุด และในมุมมองของผู้เขียนบันทึกภาพถ่ายก็เปรียบเสมือนชีวิตจริงของมนุษย์ ที่อยากให้คนอื่นมองเห็นเฉพาะสิ่งดีและสวยงามของตนเอง แต่อีกสิ่งหนึ่งที่จำเป็นคือภาพเบื้องหลังชีวิตที่มนุษย์ทุกคนย่อมมีและรับรู้ด้วยตนเอง
และนี้เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้มิติใหม่ของการถ่ายภาพ ซึ่งก็ขออภัยเจ้าของภาพทุกท่านที่นำมาประกอบการเขียน Blog โดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน แต่คิดว่าจะสามารถทำให้ท่านที่อ่านคงพอได้รอยยิ้มบ้างนะคะ
ความเห็น (3)
ดีใจจัง n'อ้อม
ที่ภาพม่ามี๊ไม่หลุดไปมากกว่านี้...
หวั่นใจม๊ากมาย
แบบว่ารูปร้อยกว่ารูป หลุดเกือบ 90 รูป คนอะไรทำไปได้...
เย้..เผลอดีใจเมื่อมองหาภาพตัวเองแล้ว..ไม่มี..ว๊าวๆๆๆๆ
..
ขอบคุณที่น้องรักษาภาพพจน์อันดีของพี่ไว้ได้นะจ๊ะ..อิอิ..
..คิดถึงน้องอ้อมม๊ากมายจ้า..^^
เอา..คำถามคาใจ..มาหลอกหลอนจ้า...อิอิ..
พูดแล้ว..ยังอารมณ์ขึ้น..อยู่ปะจ้า..555
คิดถึงม๊ากมายยยยยยจ้า..^^