ครั้นเมื่อชีวิตที่ต้องทุกข์ ความทุกข์นั้น “กระจุก” อยู่ในห้วงแห่ง “ดวงใจ”
น้ำตาที่รด หลั่ง ริน ในหัวใจ ย่อมหล่นไหล อาบแก้ม แง้มช่องใจ
น้ำตาจึงเป็นทางออกของ “ความทุกข์...”
เมื่อน้ำตาที่หลั่งไหลอยู่ในอก เต็ม ล้น ปรี่ ก็ย่อมพรั่งพรูออกมา ณ ที่ “ดวงตา” ทั้งสอง
แววตาที่ “หม่น” อยู่ด้วยความทุกข์ ถูกแทรกด้วย “น้ำ” ที่ทะลักออกจาก “ดวงใจ”
เปรียบได้ดั่งความทุกข์ที่ล้นอยู่เต็มอก ย่อมกลั่น ราด ริน รด มาเพื่อปลด ปล่อยความทุกข์ ของ “หัวใจ”
ครั้นทุกข์หนัก ทุกข์มาก น้ำตาย่อมเอ่อร้น พวยพ่น ออกไปสาย
ความทุกข์นั้นกลั่นกรอง หลอมละลาย อย่างมากมาย คราบน้ำตา
น้ำตานี้ ชื่อว่า “น้ำตาทุกข์”
ทุกข์กระจุก น้ำตากระเซ็น หลั่ง รินไหล
น้ำตาทุกข์ รด หล่นทั่ว ดวงหทัย
แม้นร้องได้ จักปล่อยโฮ โอ้ดวงใจ...
ไม่มีความเห็น