บนเส้นทางการฝึกตน..และการภาวนา
ในวิถีชีวิตของความเป็นปุถุชนธรรมดา
เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายนักที่เราจะหันเหตนเอง และทำให้วิถีธรรมนั้นเดินควบไปกับวิถีชีวิตทางโลก
เพราะมีคำที่ได้จากครูอาจารย์คือ..
งาน..หรือเรื่องราวทางโลกนั้นไม่มีวันจบสิ้น ไม่มีการสิ้นสุด...
ในแต่ละวันที่เราต้องเดินไป เรื่องราวต่างๆล้วนแต่มากระทบกับกายใจ
เมื่อสติที่ยังไม่กล้าเเข็ง สมาธิยังไม่แน่วแน่ หรือรวมๆไปในเรื่องของพละ ทั้ง 5
ทำให้วิถีแห่งการเดินทางจึงอาจจะยังล้มๆยืนๆ และค่อยคืบคลาน
แต่ทุกอย่างนั้นไม่เกินความพยาม หากเรายังดำรงไว้ซึ่งความศรัทธา ความเพียร...
เราย่อมจะเริ่มเห็นภายในของตัวเองที่เปลี่ยนแปลง
สิ่งที่เห็นแรกๆก็คือเปลือกต่างๆ ที่ห่อหุ้มจิตใจของเรา
ความเป็นจริงที่ปรากฏ เป็นการเห็นในสิ่งที่อาจจะไม่ง่ายต่อการเห็น
ทั้งๆที่ความจริงเหล่านั้นก็อยู่ในตัวเรา ของแต่ละคน
การเห็นความจริงว่า..ความไม่ดี ความดีในตัวเรานั้นมีอยู่
โดยเฉพาะสิ่งที่ยึดเหนี่ยวเกาะเกี่ยวจิตของเรานั้น ตั้งแต่หยาบไปถึงละเอียด
การยึดถือกายของตนเอง การยึดถือใจของตนเอง
เป็นการเห็นที่เป็นแม้เพียงครั้งคราว ก็อาจจะเป็นจุดเริ่มต้น ให้เป็นการเห็นที่ต่อเนื่องต่อไป
เมื่อเราเห็นว่ามันพร่อง ไม่ดี เป็นทุกข์
หน้าที่ต่อไปหลังความเห็นคือการปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านี้ด้วยความต่อเนื่อง เพียรพยายามอย่างมีสติ
การปฏิบัติ...คือสิ่งที่สำคัญเพื่อการค่อยๆรู้ ในความไม่รู้ของเราต่อไป
...บันทึกแรก... หลังการเดินทางภายในที่หลากหลาย เข้มข้นครับ...
ความเห็น (2)
Good morning ka!
ดีใจที่ได้อ่านการเดินทางภายใน...ที่ก้าวต่อไป *__*
สาธุครับ
เรายังต้องเดินทางกันอีกไกล
ธรรมรักษาครับ