การนำแนวทางสุนทรียสนทนามาปรับใช้เพื่อจุดประสงค์ต่างๆ


ทีมที่มาร่วมกิจกรรมมักจะมีจุดประสงค์ต่างกัน, ปัญหาของเราทำท่าจะเป็นล้อเกวียนที่หมุนทับที่เดิมอีกแล้ว

ที่โรงพยาบาลพุทธชินราช เราได้นำสุนทรียสนทนาและจิตวิวัฒน์ (ฉบับแอบเรียนแล้วดัดแปลง) มาถ่ายทอดแก่เจ้าหน้าที่เป็นจำนวนมาก ทั้งใน รพ.พุทธชินราช โรงพยาบาลในเขต ๑๗ และ รพ.อื่นๆ รวมคนที่เราเคยทำกิจกรรมด้วยคงจะมากกว่า ๕๐๐ คนแล้ว

ตอนนี้จึงไม่ต้องหาลูกค้าแล้ว มีลูกค้าเข้ามาหาเอง  เราเปิด intranet ให้คนสมัครมาร่วมกิจกรรมเป็นรุ่นๆ มีผู้สนใจมากมาย ผู้จัดการแวนก็คงชินกับการเจรจาต่อรองเพราะเป็นคนใจเย็นมากมายเหลือเกิน

กิจกรรมที่เราพยายามนำเสนอ คือการคุยกันอย่างเป็นมิตร ไม่ทำร้ายกัน เปิดใจมองตนเองและผู้อื่น มองหาสิ่งดีที่เคยเห็น เคยทำ เคยประทับใจ มาเล่าสู่กันฟัง  แต่ละครั้งทีมงานมักคิดกิจกรรมใหม่ขึ้นมาเรื่อยๆ จนทุกรุ่นที่เราจัดเป็นหนูตะเภาทุกรุ่นไป

ในแต่ละกลุ่มที่ร่วมกิจกรรม ล้วนแต่มีวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน บางทีมต้องการสมานสัมพันธไมตรี บางทีมต้องการจับเรื่อง competency แต่ส่วนใหญ่มาแบบ มาขอลองดู  แต่เมื่อมาลองดูแล้วก็จะมีความคิดเห็นเกิดขึ้นเสมอ

ปัญหาของเราก็ทำท่าจะวนเวียนดั่งล้อเกวียนทับที่เดิม คือร่วมกิจกรรมแล้วไม่ได้นำไปทำต่อ  เป็นการบ้านใหญ่ที่เราจะต้องหาทางออกต่อไป อาจจะต้องทำวิจัยตรงนี้จริงๆ (แล้ววิจัยเสร็จจะเข้าหิ้งอีกไหม)

หมายเลขบันทึก: 263294เขียนเมื่อ 25 พฤษภาคม 2009 16:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 06:55 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (14)

ตามมาเรียนรู้ค่ะ คุณหมอ

ไม่ลอง ไม่รู้ ไม่ดู ไม่เห็น ไม่ทำ ก็ไปเป็น เลยยากเข็ญ จนปัญญา (แต่ถ้าเราทำอยู่เรื่อยๆ คงไม่จนปัญญา) ทีมต้องกินเอ็มร้อยด้วยหรือเปล่า?

มองในแง่คนทำ คนจัดการ(อยากให้เกิด) เห็นรอยยิ้มของหนูตะเภาแต่ละรุ่น แล้วก็มีความสุข นะครับ

ล้อเกวียนทับที่เดิมของอาจารย์ มันอาจหมุนอยู่ในตัวคนที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ แต่ถ้ามีใครสักคน ประกอบล้อเข้ากับเกวียน ครบองคืประกอบตัวเกวียน มีวัวควาย(แรงงาน)ที่ถูกฝึกฝน คนบังคับเกวียนที่มีวิสัยทัศน์ น่าจะขนสัมภาระไปสู่จุดเป้าหมายได้นะครับ

  • ตามมาขอบคุณคุณหมอที่ไปเม้นค่ะ
  • เวลามาเข้ารับการอบรมก็สนุก
  • และปิ๊งแว๊บ
  • ว่ากลับไปจะทำนั่นทำนี่
  • แต่เวลากลับไปจริงๆ  ไอ้ที่ว่าจะๆ...
  • ไม่ได้ลงมือทำสักที
  • แล้วเราจะทำอย่างไรให้ยั่งยืน
  • ดีคะคุณหมอ
  • ได้ข่าวว่า
  • คณะเภสัชศาสตร์ ม.เชียงใหม่
  • จะมาดูงาน
  • เลยฝากความรำลึกถึงมาให้คุณหมอด้วยค่ะ
  • http://gotoknow.org/blog/sompornp4/265506
  • ฝากดูแลด้วยนะคะ  อิอิ
  • ขอบคุณคุณหมอมากที่เข้าไปแสดงความคิดเห็นในหลายๆบนทึก
  • ผมตอบคุณหมอทุกบันทึกแล้วนะครับ
  • ขอให้คุณหมอประสบความสำเร็จในวิชาชีพและอาชีพนะครับ

Dsc09840

ดีค่ะ จะได้มุมมองที่หลากหลาย บนพื้นฐานมิตรภาพที่ดีและสร้างสรรค์ค่ะ

สวัสดีค่ะ

ขอบพระคุณคุณหมอค่ะที่กรุณาเตือนเรื่องข้อความในบันทึก หลากวจนะอริยสัจ(๑)ที่กระโดดไปมา พอดีโพสต์เสร็จ ต้องรีบไปทำอย่างอื่น เลยไม่ได้แก้เพื่อความเรียบร้อย

แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

สวัสดีค่ะ

แวะมาเยี่ยมค่ะ

สวัสดีค่ะคุณหมอ

ขอมาเรียนรู้ด้วยค่ะ เพราะเจอแบบเดียวกันเลยค่ะ ตอนทำกิจกรรมก็ดี สนุก แต่พอกลับไปทำงานก็ค่อยๆ จางหายไปกับกาลเวลา

จะเป็นไปได้มั้ยค่ะว่า ต้องมีผู้คอยประสาน คอยกระทุ้ง กระตุ้น ที่ทำหน้าที่นี้โดยตรง ในหน่วยงานนั้นๆ ประมาณเหมือนคุณอำนวย แต่ต้องเป็นคุณอำนวยที่เป็นตำแน่งหน้าที่โดยตรง รับผิดชอบเป็นงานหลักไปเลย (เป็นเจ้าภาพตัวจริง) และไม่ใช่ทำในรูปคณะกรรมการด้วยไม่ใช่มีงานอื่นเป็นหลักแล้วมาทำหน้าที่นี้เสริม ไม่งั้นพอไปขลุกกับงานหลักก็จะไม่เต็มที่กับงานรองนี้จนกระทั่งหายไปในที่สุด

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท